Ντόρα Μακρυγιάννη: Γυρίζει σελίδα στη ζωή της - Το μακροσκελές μήνυμά της: «Τέλος εποχής»
Η Ντόρα Μακρυγιάννη πήρε σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή της και με ένα μήνυμά της κάνει τον απολογισμό των τελευταίων δέκα ετών που έζησε στο σπίτι που αποφάσισε να αφήσει για να μετακομίσει σε νέο.
Η ηθοποιός την οποία θα δούμε να πρωταγωνιστεί στη νέα πολλά υποσχόμενη σειρά του ΑΝΤ1 «Μετά τη φωτιά» βρίσκεται σε φάση μετακόμισης και θέλησε να μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους τις στιγμές αποχαιρετισμού ενός ολόκληρου κεφαλαίου της ζωής της, το οποίο και πέρασε μέσα στο διαμέρισμα που αφήνει.
Συγκεκριμένα, η Ντόρα Μακρυγιάννη έγραψε:
«-Το τέλος μιας εποχής-
Μπορεί πολλοί να πούνε πως είναι ντουβάρια. Για μένα ήταν τα πιο σημαντικά (10) χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα. Ήταν το πρώτο μου σπιτι όταν ήρθα από Αιγιο Αθήνα για να κυνηγήσω τα όνειρα μου.
Μέχρι να το βρω ταλαιπωρήθηκα ,φιλοξενήθηκα ,ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι από σπίτι σε σπίτι ,ένιωθα βάρος, γνώρισα τότε τυχαία τον @skolix γιατί έψαχνα και δουλειά και του είπε ο @mrxiros(έγινε γείτονας μου τελικά )ότι νοικιάζεται το διπλανό του διαμέρισμα . ΘΑΥΜΑ. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα εκεί ,με καθόλου έπιπλα, μόνο ένα στρώμα και την βαλίτσα μου, ένα μπουκάλι λευκό κρασί και ένα δανεισμένο ποτήρι απ' το γείτονα μου Αλέξη(@alexandros_tsolas).
Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τους γείτονες μου. Ο Αλέξης και ο Κωνσταντίνος. Σας ευχαριστώ απ' τα βάθη της ψυχής μου που ποτέ δεν αισθάνθηκα την «απρόσωπη» Αθήνα. Για τον σπιτονοικοκύρη μου τον κ. Θοδωρή τι να πω ! Αν ήταν άλλος και όχι αυτός μπορεί να είχα γυρίσει Αίγιο και να μην είχα βγάλει ποτέ την σχολή. Έζησα μέσα σε αυτό το σπίτι άπειρες στιγμές και ευτυχίας και δυστυχίας ,τα χρόνια της σχολής του Εθνικού ,την κούραση απ' τα ξενύχτια που για χρόνια δούλευα βράδυ παράλληλα με την σχολή, το ξεκίνημα μου στην τηλεόραση κ την μετέπειτα επιτυχία, ένα μεγάλο έρωτα κ χωρισμό, Covid κ καραντίνες, δεν ξέρω κ εγώ πόσοι άνθρωποι φιλοξενήθηκαν και το έκαναν και αυτοί σπίτι τους ,πολλά γέλια, τραγούδια στη διαπασών, κλάματα, τρομερές οικονομικές δυσκολίες, εκεί γνώρισα για πρώτη φορά τον Τίμο κ τον κράτησα, εκεί πένθησα ξαφνικά 2 ανθρώπους που λάτρευα και είχαν αυτό το σπίτι σαν δικό τους , εκεί πάλευα καθημερινά για να σταθώ στα πόδια μου.
Θυμάμαι πως όταν κατάφερα και έβαλα την πρώτη μου κουρτινίτσα με λευκά φωτάκια γύρω γύρω, ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Αν μπορώ να σας πω κάτι είναι: να μην το βάζετε κάτω, να κυνηγάτε τα όνειρα σας ,όσες δυσκολίες κ αν σας παρουσιαστούν, να ονειρεύεστε, τα όνειρα δεν έχουν ηλικία .Κ να χαίρεστε με τα απλά πράγματα στην ζωή, δεν θέλουμε πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι ,απλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Σε ευχαριστώ σπιτάκι μου, για ΟΛΑ!»,