Γιάννης Στάνκογλου: «Ήμουν από τους ηθοποιούς που δεν ήθελαν να κάνουν τηλεόραση»

Ο Γιάννης Στάνκογλου, σε πρόσφατη συνέντευξή του, μίλησε για την υποκριτική, για την προσωπική του ζωή αλλά και για το πότε ένιωσε ότι τα έχει καταφέρει στη ζωή του.

Πότε ένιωσες πως τα κατάφερες;

Ήμουν από τους ηθοποιούς που δεν ήθελαν να κάνουν τηλεόραση -άλλωστε στη σχολή γαλουχηθήκαμε με το θέατρο μόνο. Με το που αποφοίτησα από τη Δραματική, έφυγα με την πρώην σύζυγό μου για Νέα Υόρκη και ζήσαμε δύο χρόνια εκεί. Είμαι μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που δεν είχε την τέχνη σε μεγάλο βαθμό στη ζωή της- ο πατέρας μου σιδεράς, η μητέρα μου δούλευε σε κλωστοϋφαντουργείο. Μετά τα 22 μου άρχισα να βλέπω θέατρο. Είχα δει το «Χρήμα» του Θόδωρου Τερζόπουλου και είχα πάθει πλάκα, είχα σκεφτεί πως θέλω να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο. Είχα δει τον «Ρομαντισμό» του Μαρμαρινού, είχα νιώσει το ίδιο. Οπότε, με το που γύρισα από τη Νέα Υόρκη, έκανα οντισιόν στον Τερζόπουλο και με πήρε. Με είδε ο Μιχαήλ Μαρμάρινος, με πήρε στον θίασό του. Μετά δούλεψα με την Άντζελα Μπρούσκου, με τον Νίκο Καραθάνο στην πρώτη του σκηνοθεσία... Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που ξέρουν από θέατρο και τους σέβομαι. Υπήρξα τυχερός, αλλά έχω δουλέψει και πολύ. Έκατσε μετά με την τηλεόραση. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν και πότε κατάφερα κάτι, με μια δουλειά μόνο. Έχει να κάνει με το πώς σιγά σιγά άρχισα να πατάω στα πόδια μου και να νιώθω σιγουριά, όχι για ρόλους, αλλά με την έννοια πως έπαιρνα όσα έκανα, όσα μάθαινα, όλες τις συνεργασίες μου, και άρχιζα να δημιουργώ την προσωπική μου φαρέτρα.

Υπάρχουν ρόλοι που θέλεις πολύ να παίξεις;

Έπαιξα τον Προμηθέα πέρυσι και πρόπερσι, ήταν ένας ρόλος που ήθελα πολύ να παίξω. Όπως και ο Καλιγούλας, που έπαιξα πριν από τέσσερα χρόνια. Τον Άμλετ θα ήθελα να παίξω, αλλά έχω μεγαλώσει πολύ πια, θα πρέπει να βρεθεί ένας διαφορετικός ίσιος τρόπος. Υπάρχουν όμως έργα του Σαίξπηρ με τα οποία θέλω να ασχοληθώ, ο «Μάκμπεθ», ο «Βασιλιάς Ληρ» αργότερα, ο «Κοριολανός», που είναι από τα πιο αγαπημένα μου -και ήταν η πρώτη παράσταση που έπαιξα, «κοντάρι» που λέμε, χωρίς να έχω λόγια δηλαδή. Και έργα αρχαίας τραγωδίας θέλω να παίξω, Φιλοκτήτη, Αίαντα, που είναι από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες, αλλά και κωμωδίες του Αριστοφάνη... Αυτά, όμως, με απασχολούσαν πολύ περισσότερο μέχρι πριν από έξι εφτά χρόνια. Πλέον έχει περισσότερο να κάνει με τους ανθρώπους παρά με τους ρόλους.

Επί προσωπικού, τι θα ήθελες;

Να είναι καλά τα παιδιά μου, να έχουν την υγειά τους, να γίνουν καλοί άνθρωποι, να τα χαίρομαι, να με χαίρονται, να ταξιδεύουμε. Και κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, ηρεμία μπροστά σε μια θάλασσα.

Μια σύντροφο;

Προς το παρόν, όχι, είμαι καλά έτσι...

Πηγή: Hello