Τάσος Χαλκιάς: «Για τουλάχιστον μια εικοσαετία με περιτριγυρίζει αυτή η σκέψη»

Περνώντας τα χρόνια, έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να μείνετε στην περιφέρεια, να βρείτε λίγη ησυχία;

Η αλήθεια είναι ότι για τουλάχιστον μια εικοσαετία με περιτριγυρίζει αυτή η σκέψη. Έχω την τύχη από τους γονείς μου να έχω ένα μικρό εξοχικό στο Πόρτο Γερμενό, έχω έναν χώρο που αγαπώ για να πάω. Αγαπώ και έχω την ευχέρεια να γράφω και έχω και αυτόν τον σκοπό, να γράψω κάποια πράγματα. Και μυθιστόρημα και ποίηση... Γράφω από τον στρατό.

Την έχω κάνει αυτή τη σκέψη, αλλά προς το παρόν νιώθω μάχιμος στη δουλειά. Είναι πάντα στο μυαλό μου να απομονωθώ κάποια στιγμή. Άλλωστε, είμαι στα 72 τώρα, δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να πεθάνουν στο σανίδι. Καλό είναι να χαλαρώνουμε κάποια στιγμή... Να χαλαρώνουμε κι εγώ θα σου έλεγα, πιο θαρραλέα, να πας και στον θάνατο πιο ήρεμος.

Τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστείτε μεγαλώνοντας;

Είναι πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή που ανοίγεις... Από οποιοδήποτε πόστο, μετερίζι, επάγγελμα και αν βρίσκεται, όταν μεγαλώνει κανείς νιώθει ότι σιγά-σιγά απομακρύνεται ή τον απομακρύνουν - ακόμη χειρότερο. Είσαι μεν μες στην κοινωνία, ζεις και αναπνέεις στον υπέροχο πλανήτη, αλλά μένεις πίσω πια, δεν είσαι μες στα γεγονότα που προχωρούν τον κόσμο ή, αν είσαι, είσαι από μια συμβουλευτική πλευρά, η οποία δεν σου δίνει την ευκέύρία συχνά να το κάνεις παρά μόνο όταν σου δίνουν τον λόγο, γιατίδεν μπορείς να τον πάρεις με το έτσι θέλω, όπως μπορούσες κάποτε. Η διαχείριση αυτής της οπισθοχώρηση είναι το πιο δύσκολο πράγμα, κατά τη δική μου γνώμη.