Δαδακαρίδης: Η δυνατή φιλία με τον Τσαφούλια μετά το «Έτερος εγώ» & η νέα συνεργασία στο θέατρο

Οι δύο καλλιτέχνες, παρά το τέλος του Ετερος εγώ, συνεργάζονται και θεατρικά με την παράσταση «Αινιγματικές παραλλαγές», μια δουλειά για την οποία ο ηθοποιός είναι πολύ περήφανος...

■ Ήθελα να σας ρωτήσω για το τέλος του «Έτερος εγώ». Πώς αισθάνεστε που μπήκε τελεία σε αυτή τη σειρά;

Δεν ξέρω τι είναι τελεία. Τελεία μπήκε για το τώρα, αλλά δεν ξέρω αν μετά από 5-10 χρόνια ξανακάναμε κάτι άλλο πάνω στο «Έτερος εγώ» ή αν εξελισσόταν με κάποιον άλλο τρόπο. Νομίζω ότι είναι ωραίο τα πράγματα να έχουν μια υγιή σχέση. Αν γίνονται για να γίνουν, τότε αποκτούν μια άλλη τροπή. Τα πολύ ωραία πράγματα πρέπει να έχουν ένα μέτρο από τους ίδιους τους δημιουργούς αλλά και τους υποστηρικτές να μένουν εκεί που τα αγάπησες στον μεγαλύτερο βαθμό. Αν είναι να γίνει συνήθεια το πράγμα, τότε δεν ξέρω κατά πόσο θα έχουν την ίδια εξέλιξη. Αλλά, επειδή είναι κομμάτι δικό μας και συνυπάρχουμε, δεν υπάρχει ταβάνι. Μπορεί να πούμε «πάμε να κάνουμε άλλα πέντε-έξι επεισόδια». Δεν ξέρω, αλλά, από την άλλη, χρειάζεται να μην επαναλαμβάνεσαι τόσο πολύ και, δεύτερον, να υπάρχει και αυτή η περίεργη συνθήκη. Όπως λέει και ένας φίλος μου, είναι προτιμότερο να είσαι εραστής παρά σύζυγος. Αν βέβαια είσαι σύζυγος ας έχεις τις αξίες ενός εραστή, για να μπορείς να επιβιώσεις.

■ Με τον Σωτήρη Τσαφούλια είναι τόσο δημιουργική η συνάντησή σας, που δεν τελειώνει. Γεννά διαρκώς πράγματα, όπως το θεατρικό οι «Αινιγματικές παραλλαγές», που θα παίξετε ξανά φέτος μαζί με τον Γιάννη Μπέζο. Τι σας συνδέει με τον Σωτήρη Τσαφούλια;

Κατ' αρχάς η φιλία που έχουμε, ότι μιλάμε μια ίδια γλώσσα και σεβόμαστε ο ένας τη σκέψη, τον τρόπο, τη συμπεριφορά και τη διαδρομή του άλλου σε αυτό που συμβαίνει. Αυτό συνδέει και τους περισσότερους ανθρώπους, να είναι συνδημιουργοί, να αγαπούν αυτό που κάνουν και να βρίσκουν κοινές οπτικές στα πράγματα.

■ Συνυπογράφετε και τη σκηνοθεσίαστο έργο. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετείτε;

Όχι, είναι η πρώτη φορά που βάζω το όνομά μου. Δεν έχω μανία με τους τίτλους απλώς σε αυτό το έργο έτυχε, επειδή υπήρχε μια διαδρομή. Αν χρειαστεί, συμβαίνει. Αν δεν χρειαστεί, δεν συμβαίνει. Πρόκειται για ένα δυνατό έργο για όσα απασχολούν πολύ τον σύγχρονο άνθρωπο: η μοναξιά, οι ανθρώπινες σχέσεις, ο έρωτας... Εγώ δεν έχω διαβάσει ωραιότερο έργο για το πώς δύο άνδρες μιλούν για όλα αυτά. Και αναφέρομαι συγκεκριμένα σε δύο άνδρες γιατί στα περισσότερα έργα το ισχυρότερο φύλο, που είναι το γυναικείο, μιλά είτε με πολύ άσχημο είτε με πολύ ωραίο τρόπο για την αγάπη και για τον έρωτα. Για εμένα οι «Αινιγματικές παραλλαγές» μιλούν με τον ωραιότερο τρόπο για το πώς θα έπρεπε οι άνθρωποι να αγαπιούνται. Δεν έχει να κάνει με κάτι σκοτεινό. Έχει να κάνει με αυτούς τους δύο άνδρες σε διαφορετικές ηλικίες, όπου ο καθένας -ανάλογα με το τι του έχει συμβεί στη ζωή του- περιγράφει και μια αντίστοιχη διαδρομή για το πώς τελικά θα έπρεπε οι άνθρωποι να αγαπιούνται, για να μην έχει αρνητική τροπή το συναίσθημα.

Πηγή: Real