Κάτια Δανδουλάκη: «Το ότι χάσαμε την αφή και την επαφή με τον άλλον εμένα με πληγώνει»

Η ηθοποιός μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο θέατρο αλλά και στο γεγονός ότι πλέον έχει χαθεί η επαφή μεταξύ των ανθρώπων.

• Εχει αλήθεια φτάσει το κοινό στο θέατρο να λειτουργεί πλέον τηλεοπτικά; Το χειμώνα έβλεπες σε παραστάσεις κόσμο να τρώει πατατάκια.

Αυτό, δυστυχώς, το βλέπω. Να δείτε πώς κάθονται μερικές φορές στην πρώτη σειρά (σ.σ.: ξαπλώνει σκοπίμως άγαρμπα στον καναπέ); Αυτό δεν το έβλεπες πρώτα. Νομίζουν ότι βλέπουν τηλεόραση ή σινεμά. Επίσης, μιλάνε μεταξύ τους, νέα ζευγαράκια χαϊδολογιούνται στην πρώτη σειρά, με τη λογική ότι «δεν μας βλέπει τώρα κανείς. Και άμα παίζεις κωμωδία, λες εντάξει, είναι κωμωδία. Αλλά μπορεί να παίζεις δράμα. Η θεατρική αγωγή δεν υπάρχει με την έννοια που την ξέραμε. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, νομίζω ότι είναι έλλειψη παιδείας. Και τι να τους πεις; «Μην κάθεστε έτσι!»;

• Μήπως συνέβαλε και η πανδημία στο να αντιμετωπίζουμε το θέατρο ως προέκταση του καναπέ μας;

Χάθηκε όλη η ιεροτελεστία του θεάτρου γιατί νομίζω ότι οι γονείς δεν είχαν το χρόνο να παρακολουθήσουν τα παιδιά, όπως έκαναν οι δικοί μας με εμάς. Εγώ ήξερα πολύ καλά ότι όταν πάω στο θέατρο είναι κάτι ιερό. Πρέπει να ντυθώ, να κάνω ησυχία. Ενώ τώρα πας στην παράσταση με το κινητό. Κατ’ αρχάς, τα κινητά μπορούν να μας αποσυντονίσουν τελείως εμάς τους ηθοποιούς. Γιατί δεν είναι ότι οι θεατές κάνουν θόρυβο, στο αθόρυβο το έχουν. Τι κάνουν όμως! Το ανοίγουν για να δουν μηνύματα κι εσύ βλέπεις κάτω στην πλατεία πυγολαμπίδες. Εγώ χρειάζεται να καταβάλω δεκαπλάσια προσπάθεια για να συγκεντρωθώ σε αυτή την κατάσταση, για να μη χαθώ. Κόμποι ιδρώτα! Αυτό ο θεατής δεν το καταλαβαίνει.

• Χάθηκε δηλαδή η μαγεία της μαύρης πλατείας;

Φοβάμαι μήπως λίγο-λίγο το θέατρο χάσει εντελώς τη μαγεία του. Βλέπεις, π.χ., ότι χρησιμοποιούμε πια πολύ τα μικρόφωνα. Εγώ ποτέ! Μόνο σε περιοδείες, επειδή παίζουμε σε πολύ μεγάλους χώρους χωρίς ακουστική, π.χ. γήπεδα. Εγώ έχω μεγαλώσει αλλιώς και με στενοχωρούν αυτά. Λέω: «Είναι που είναι το θέατρο η τέχνη του εφήμερου, θα χάσει ακόμα και τη φωνή!».

Στο τέλος θα φτάσουμε να μαγνητοσκοπούμε τις παραστάσεις και θα τις βλέπει ο άλλος από το σπίτι του! Δείτε επίσης τι γίνεται στις συναυλίες. Τρέχουν τα νέα παιδιά, π,χ., στη συναυλία της Αντέλ. Και δεν βλέπουν την Αντέλ, βάζουν το κινητό μπροστά τους... Άρα πήγα στην Αντέλ και αντί να τη δω, που την έχω εδώ μπροστά μου, τη βλέπω μέσα από μια οθόνη τόση δα! Αυτό με τρελαίνει! Πώς το κάνουν αυτό; Εφυγαν και τα αυτόγραφα, γιατί αυτό που μας νοιάζει πια είναι να βγάλουμέ μια σέλφι.

• Αντιστέκεστε στη νέα εποχή;

Δεν το μάχομαι όλο αυτό, το αποδέχομαι, αλλά, όπως σας είπα, με θλίβει. Οπως όταν βλέπω μια οικογένεια που έχει βγει να φάει και έχει ο καθένας το τάμπλετ του. Το μικρό με το δικό του ταμπλετάκι, η μαμά και ο μπαμπάς με το δικό τους. Εχουν βγει να φάνε μαζί και δεν έχουν ανταλλάξει μία κουβέντα! Ζούμε, νομίζω, την εποχή της απομόνωσης! Οπως δεν το αντέχω και όταν ακούω: «Α, είμαι μια χαρά, μπορώ να δουλεύω τώρα από το σπίτι».

Εμένα η χαρά μου είναι να μη μπορώ να δουλεύω από το σπίτι! Να μπορώ να δουλέψω στην πρόβα! Να πάω στο πλατό! Να πω καλημέρα και να πιω τον καφέ μου και να πω μια κουβέντα με τον άλλον. Δεν είναι η χαρά μου να είμαι απομονωμένη στο σπίτι και να διευθύνω, να κάνω τη σκηνοθεσία από το σαλόνι μου, γιατί εκεί θα φτάσει κάποια στιγμή το πράγμα. Τι πρόβα, π.χ., να κάνω εγώ αν δεν βρεθώ εκεί, αν δεν νιώσω την ανάσα του άλλου; Ένας νέος μπορεί να τα θεωρεί αυτά παράλογα, όμως το ότι χάσαμε την αφή και την επαφή με τον άλλον εμένα με πληγώνει, είπε η Κάτια Δανδουλάκη στο Marie Claire.