Δανδουλάκη: Η άρνηση της απώλειας, τα 6 χρόνια κατάθλιψης και ο δρόμος στο φως

Η ίδια, αφοσιωμένη πάντα στη δουλειά της, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της πήγαινε στις παραστάσεις και δεν ακύρωνε τίποτα, όπως λέει.

• Περίεργα παιχνίδια δεν παίζει η μνήμη καθώς κανείς μεγαλώνει;

Η μνήμη είναι επιλεκτική και δυνατή. Εγώ έχω μνήμες από μυρωδιές. Ακόμα θυμάμαι, π.χ., την υγρασία του σπιτιού στη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκα, όλα τα σπίτια τότε είχαν υγρασία. Και σήμερα μόλις βγω από το «Μακεδονία» μυρίζω «Θεσσαλονίκη».

• Διάγετε έναν ασκητικό βίο σε σχέση με τη δουλειά σας. Πήγατε στο θέατρο και την ημέρα του (κρυφού) γάμου σας με τον Πλωρίτη. Αλλά και την ημέρα της κηδείας του.

Βέβαια.

• Γιατί τέτοια σκληρή πειθαρχία;

Και πριν από τον Μάριο, και όταν έχασα τον πατέρα μου, τη μητέρα μου, δούλευα στο θέατρο. Πάντα. Επειδή το θέατρο, όπως το εννοώ εγώ, σημαίνει «η ζωή συνεχίζεται, δεν μπορείς να σταματήσεις», - τώρα βέβαια σταματάνε το θέατρο για ψύλλου πήδημα. Εγώ είχα μάθει αλλιώς. Βέβαια εκείνη την ώρα ανέβαλα τη συνειδητοποίησα, την «κλείδωσα». Δούλευα, δούλευα, σαν τρελή.

Γιατί δεν ήθελα νά σκεφτώ. Αυτό δεν είναι καλό πράγμα για τον οργανισμό. Γιατί αυτό το «κλείδωμα» που έκανα μου «ξεκλείδωσε» μετά από έξι χρόνια που έπαθα μια κατάθλιψη. Μετά βέβαια, όταν πια βγήκα από αυτήν, ξαναγεννήθηκα. Ξαστέρωσε η ψυχή μου και είπα «ναι, κανείς δεν θέλει να με δει έτσι, να με σκέφτεται έτσι», έτσι ώστε να προχωρήσω και να κάνω όμορφα πράγματα. Μου πήρε όμως πολύ καιρό και πολλή δουλειά.

• Πώς αντιδράτε απέναντι σε νέους συναδέλφους που επαίρονται μετά από μια μικρή επιτυχία στην τηλεόραση;

Δεν κουνάω το δάχτυλο, δεν κρίνω. Απλώς όταν βρω την ευκαιρία θα πω: «Παιδιά, τι είναι για μένα η επιτυχία; Η διάρκεια». Αν δω ένα πυροτέχνημα, λέω «τι ωραίο πυροτέχνημα!», αλλά μετά ο ουρανός είναι μαύρος. Αν μπορεί να λάμπει ο ουρανός συνέχεια, αυτό, ναι, είναι επιτυχία. Και οι μεγάλες είναι αυτές που έχουν διατρέξει τους αιώνες, είπε η Κάτια Δανδουλάκη στο Marie Claire.