Μαρκουλάκης: «Αν ο Σαίξπηρ ζούσε στην εποχή μας, θα έγραφε ό, τι γούσταρε για πλατφόρμες»
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μιλά για όλα σε συνέντευξή του και φυσικά για το θέατρο.
Ο ηθοποιός που φέτος τον απολαμβάνουμε στη σειρά Ο Γιατρός, είναι πιο απολαυστικός από ποτέ σε αυτή του τη συνέντευξη.
«Μ’ αρέσουν πολύ τα σύγχρονα έργα για δύο λόγους. Οταν πετύχεις κάποιο καλό -όπως και όταν πετύχεις μια καλή, σύγχρονη ταινία -, μιλάει για εμάς σήμερα. Για τοκλασικό ρεπερτόριο λέμε πολύ συχνά οι άνθρωποι του θεάτρου ότι παραμένει επίκαιρο. Ισχύει, αλλά στην πραγματικότητα ανακαλύπτω ότι ανεβάζουμε τα κλασικά έργα για να τα επιβεβαιώσουμε ή πολλές φορές τα ανεβάζουμε ως ασκήσεις ύφους.
Δηλαδή για να δούμε με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να τα κάνουμε να μιλήσουν.
Σήμερα δεν γράφονται συχνά πολύ καλά έργα. Είναι πολύ δύσκολο να τα βρεις. Ισως γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι με ταλέντο στη γραφή τους είναι πιο εύκολο, και πιο γοητευτικό να γράψουν για το σινεμά ή γιά πλατφόρμες. Πιθανόν, αν ο Σαίξπηρ ζούσε στην εποχή μας κάποια στιγμή να σταματούσε να γράφει θέατρο και να έγραφε ό,τι γούσταρε το κεφάλι του για πλατφόρμες. Αυτός είναι ο λόγος που μου αρέσουν πολύ τα σύγχρονα έργα.
Σε αναγκάζουν να πας στο περιεχόμενο και τις λίγες φορές που έχω διαλέξει έργα ρεπερτορίου, πάλι η προσπάθειά μου ήταν να πάω σε ένα κέντρο που έχει να κάνει με το περιεχόμενο. Για μένα το περιεχόμενο καθορίζει τη μορφή και όχι ανάποδα. Οσο ενδιαφέρουσα και να είναι η μορφή, όσορηξικέλευθη ή αποδομητική. Επίσης, με το[1]θέατρο, όπως και με τη λογοτεχνία - ακόμα και με την ποίηση ή με το σινεμά -, με διαφορετικές φόρμες και με διαφορετική πύκνωση, μιλάμε για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Αρα στην πραγματικότητα λέμε μια ιστορία, ενώ προσπαθούμε, ακόμα κι αν δεν το έχουμε καταλάβει, να μεταδώσουμε ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, μια ματιά
του κόσμου. Εγώ έχω κάνει πράγματα και πιο φορμαλιστικά. Παρ’ όλα αυτά, συχνά λέω σε φίλους μου που αγαπούν τις ισχυρές φόρμες στο θέατρο ότι ο ρεαλισμός είναι κι αυτός μια φόρμα. Επειδή για το κοινό υπάρχει δεύτερος όρος σύγκρισης που είναι η πραγματικότητα την οποία βιώνει, ο τρόπος με τον οποίο υπάρχου[1]με στην κανονική μας ζωή, είναι εύκολο αυτό που βλέπει να το διαψεύσει. Ενώ μια φόρμα πάρα πολύ ισχυρή και πολύ απομακρυσμένη από αυτό που ζούμε στη ζωή μας, τη διαψεύδει δυσκολότερα. Στον ρεαλισμό, με τον τόνο στον οποίο μιλάς, με το πόσο μεγάλη ή μικρή θα είναι η κάθε φράση σου, με το πόσο αέρα θα αφήσεις ανάμεσα στις συλλαβές σου, προσπαθείς να φτιάξεις μια παρτιτούρα της οποίας απλώς υπέρτατη φιλοδοξία είναι στο τέλος να εξαφανιστεί», είπε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στα Πρόσωπα.