Μαρκέλλα Γιαννάτου: «Υπάρχουν δύο-τρία πράγματα που, αν δεν τα είχα κάνει, ίσως να ήμουν καλύτερα»

Η ηθοποιός μίλησε, σε πρόσφατη συνέντευξή της, για τις δύσκολες σκηνές, πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή της, για τη μητρότητα και πώς συνδυάζεται με τη δουλειά ενώ αποκαλύπτει πως έχει κάνει ψυχανάλυση.

Πόσο δύσκολη είναι μια σκηνή για κάποιον με τον οποίο δεν είσαι ερωτευμένη;

«Αυτό είναι παρόμοιο με το να γυρίζεις σκηνή όπου είσαι χαρούμενος ενώ στην πραγματικότητα είσαι χάλια ή το αντίστροφο. Οι σκηνές γλεντιού, για παράδειγμα, είναι το χειρότερό μου, γιατί έχουμε όρντινο πολύ νωρίς το πρωί, είσαι με την τσίμπλα στο μάτι, έχεις πιει ή δεν έχεις πιει καφέ, και πας ξαφνικά να συμμετάσχεις σε ένα γλέντι ενώ εσύ δεν θες τη ζωή σου. Οι ερωτικές σκηνές όταν είσαι επαγγελματίας είναι απλά μια δουλειά».

Θέατρο θα κάνεις φέτος;

«Ναι, θα παίζω στα «Μαγικά βουνά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου Μάρτη και Απρίλη.

Πώς τα βγάζεις πέρα με τα καθημερινά γυρίσματα και το μωρό;

«Ευτυχώς έχω μια μαμά που παράτησε τη δουλειά της και την πόλη της (σ.σ.: Κέρκυρα) και ήρθε να με βοηθήσει. Χωρίς εκείνη δεν θα μπορούσα να το κάνω. Της έχω πλήρη εμπιστοσύνη και επιπλέον είναι και παιδίατρος και νεογνολόγος, οπότε είναι τέλειος συνδυασμός. Θα φύγει βέβαια σε λίγο καιρό και έχω αρχίσει να αγχώνομαι».

Η υποκριτική πώς σου προέκυψε;

«Εκανα πολλά χρόνια χορό και στη Γ’ Λυκείου ανεβάσαμε μια χοροθεατρική παράσταση. Μου άρεσε τόσο πολύ το θεατρικό κομμάτι που αποφάσισα εκείνη τη στιγμή να γίνω ηθοποιός»

Πώς το είχαν πάρει οι γονείς σου;

«Η μαμά μου ήταν θετική από την αρχή, με τον μπαμπά μου χρειάστηκε λίγο παραπάνω κόπος για να τον πείσω, γιατί ήμουν και καλή μαθήτρια, οπότε ήταν διπλό το σοκ. Ετοιμαζόμουν να δώσω Πανελλήνιες για Ψυχολογία και τελικά ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω στη δραματική σχολή. Αλλά με στήριξαν και οι δύο και οικονομικά και ψυχολογικά. Τώρα που το σκέφτομαι, ευτυχώς που δεν ασχολήθηκα με την Ψυχολογία. Είναι μια ευθύνη που δύσκολα θα αναλάμβανα»

Εσύ όμως κάνεις ψυχανάλυση;

«Ναι, βέβαια, εδώ και δώδεκα χρόνια. Λέμε ότι έχουμε τους φίλους μου και μιλάμε, αλλά το να είσαι σε ένα δωμάτιο με έναν άνθρωπο που ουσιαστικά σε καθοδηγεί να ακούσεις η λες εσύ για σένα είναι πολύ σημαντικό και με βοηθάει και στη δουλειά πολύ»

Γιατί ένιωσες την ανάγκη να το κάνεις;

«Οταν πρωτοξεκίνησα είχα κρίσεις άγχους, με έπιανε δύσπνοια, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Πήγα σε πνευμονολόγους και δεν μου βρήκαν τίποτα. Και κάποια στιγμή πήγα στο «Σωτηρία» μετά από ένα φριχτό βράδυ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου και νόμιζα ότι πεθαίνω και μου είπε ο πνευμονολόγος: «Να φωνάξω τον ψυχίατρο;». Έπαθα σοκ και έφυγα. Μετά όμως άρχισα να το ψάχνω λίγο, γιατί δεν είχα ιδέα τότε π είναι η ψυχοθεραπεία και π η ψυχανάλυση, και κατέληξα στην ψυχανάλυση γιατί νομίζω όπ μου ταιριάζει περισσότερο. Θεωρώ ότι οι ώρες που περνάω στον ψυχαναλυτή μου είναι οι μόνες που δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου».

Εχεις μετανιώσει για πράγματα;

«Φυσικά. Όταν ακούω άλλους ανθρώπους να λένε ότι δεν μετανιώνουν για τίποτα αναρωτιέμαι πώς γίνεται αυτό. Πόσο σωστά τα έχουν κάνει όλα; Υπάρχουν δύο-τρία πράγματα που, αν δεν τα είχα κάνει, ίσως να ήμουν καλύτερα. Ισως. Μπορεί να είναι μια φαντασίωση κι αυτό»

Πηγή Gala