Μαρκέλλα Γιαννάτου: Ο ρόλος που την έκανε να νιώσει ότι κέρδισε το Όσκαρ

Θα έλεγες πως σου βγήκε όπως ήθελες το όνειρο του ηθοποιού;

Ναι, αυτό το όνειρο μου έκατσε καλά από την αρχή. Ήμουν τυχερή γιατί η πρώτη μου
δουλειά ήταν μιά ταινία - γιατί εγώ ταινίες ήθελα να κάνω. Σπούδαζα τότε στην Ιταλία και είχα έρθει για το κάστινγκ...

Μισό λεπτό... Ιταλία γιατί;

Μετά τη δραματική σχολή πήγα στην Ιταλία για να σπουδάσω στη Φιλοσοφική. Αισθανόμουν ότι δεν αρκούσαν οι σπουδές που είχα κάνει, ήθελα και κάτι άλλο για να νιώσω πιο ολοκληρωμένη. Και πάλι είχα την τύχη να έχω πίσω μου τους γονείς μου να με στηρίζουν οικονομικά. Σπούδασα λοιπόν υποκριτική κινηματογράφου, μετά Φιλοσοφική, ασχολήθηκα με την τηλεοπτική παραγωγή σε επίπεδο σπουδών κυρίως, και λίγο πριν τελειώσω γύρισα στην Ελλάδα γι’ αυτό το κάστινγκ και με πήραν.

Πώς ένιωσες;
Τι να σου πω, ήταν σαν να μου είπαν ότι κέρδισα το Όσκαρ. Με πήραν από το πουθενά. Ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη. Θυμάμαι ότι είχα κόψει για ένα δίμηνο τις σπουδές για να κάνω την ταινία και αισθανόμουν ότι ζω σε όνειρο.

Σου έχει τύχει να νιώθεις άλλη φορά τόση χαρά με κάποιον ρόλο;

Άλλες δύο φορές. Η μία ήταν όταν με πήρε σε ταινία του ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ο οποίος ήταν ένας από τους λόγους που ήθελα να γίνω ηθοποιός, και η άλλη ήταν όταν με πήραν να παίξω στην ταινία «Γκίνες». Ήταν πάρα πολύ
ωραίο το σενάριο, ωραίοι οι συνάδελφοι, ωραίο το συνεργείο και ήμασταν εκτός Αθήνας- είχαμε πάει στο Καρπενήσι και μείναμε εκεί δύο-δυόμισι μήνες. Αυτή η ταινία ήταν ίσως η δουλειά όπου έχω περάσει καλύτερα απ’ όλες κι εκεί ένιωσα
πάλι ότι ζω το όνειρο του ηθοποιού.

Γενικά το ζεις όμως.
Ναι, είμαι τυχερή. Δεν έχω μείνει ποτέ εκτός δουλειάς μέχρι τώρα.