Ναταλία Τσαλίκη: «Το πρωί έκανα την κηδεία της μητέρας μου & το βράδυ έπαιξα στο θέατρο»
Υπήρξε στιγμή στην καριέρα της Ναταλίας Τσαλίκη που η ίδια είπε «εγώ σήμερα δεν μπορώ να ανέβω στη σκηνή;».
«Και να το πω, δεν μπορώ στην πράξη να το κάνω» αναφέρει. «Η δουλειά μας απαιτεί να είμαστε παρόντες, να είμαστε στρατιώτες. Τώρα μάλιστα που μου το ρωτήσατε συνειδητοποιώ ότι τις καλύτερες παραστάσεις της ζωής μου τις έχω κάνει ούσα όχι και τόσο καλά. Το θέατρο ίσως λειτουργεί εκείνη τη στιγμή ψυχαναλυτικά. Συμβαίνει αυτό το μαγικό: μαζεύεις τα κομμάτια σου και βγαίνεις στη σκηνή να τα μοιραστείς. Πώς ένας άνθρωπος με κατάθλιψη περιμένει το ραντεβού του με τον γιατρό για να μοιραστεί το βάρος του και να απελευθερωθεί;
H Ναταλία Τσαλίκη
Θυμάμαι η μητέρα μου είχε πεθάνει. Το πρωί έκανα την κηδεία της και το βράδυ έπαιξα στο θέατρο, και έκανα μάλιστα μία από τις καλύτερες παραστάσεις της ζωής μού. Ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η δουλειά μας. Δεν μπορείς να παίζεις με τις ευκολίες σου. Μέσα από τη δυσκολία ωριμάζεις, προχωράς, νιώθεις περήφανη για σένα...».
Για εκείνη το θέατρο είναι φτιαγμένο από μαγικά υλικά. «Γι’ αυτό δεν πιστεύω πολύ στη θεωρητική ανάλυση των παραστάσεων» επισημαίνει. «Αυτό που συντελείται στη σκηνή είναι μαγεία. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν αντίστοιχα διαβάζεις ένα ποίημα που αγαπάς, όταν ακούς τη μουσική που λατρεύεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πείτε μου, μπορείτε να περιγράψετε αυτό που νιώθετε με λέξεις; Δεν μπορείτε. Το ίδιο συμβαίνει και με μια παράσταση. Πραγματικά σήμερα πιστεύω ότι με όλη αυτή την αγριότητα που μας περιβάλλει, εάν δεν είχαμε την παρηγοριά της τέχνης θα είχαμε καταστραφεί ως είδος, δεν θα είχαμε καν το κουράγιο να ξυπνάμε κάθε ημέρα». «Αφορά όμως τελικά όλους η τέχνη;» την ρωτώ.
«Μα γεννιόμαστε καλλιτέχνες» απαντά. «Τα παιδιά είναι ποιητές, είναι μικροί μάγοι. Ένα παιδί μπορεί να σε βγάλει από την πραγματικότητα, να σε οδηγήσει σε έναν κόσμο γεμάτο συναισθήματα, αρκεί να έχεις το κουράγιο και τη διάθεση να παρασυρθείς. Δυστυχώς όμως αυτό που συμβαίνει μεγαλώνοντας στον άνθρωπο είναι ότι η καθημερινή βαρβαρότητα τον απομακρύνει από την πραγματική του φύση, μια φύση που μπορούμε να την ανακαλύψουμε ξανά μέσα από την επαφή μας με την τέχνη. Μπορεί να είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, μια παράσταση, μια συναυλία. Γιατί τελικά τι είναι ένα έργο τέχνης; Ο καταλύτης για να επικοινωνήσουμε με τη βαθύτερη φύση μας που λησμονήσαμε».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ