Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Υπήρχαν μέρες που παίζαμε για τέσσερα άτομα»

Αυτή η αναγνωρισιμότητα της δουλειάς σας, που κάνει όλα τα ιδιωτικά σου δημόσια, δεν σε χαλάει;

Προφανώς για να επιβιώσω έχω σταματήσει να ασχολούμαι. Με αηδιάζει αυτή η ευκολία που λέγονται πράγματα για ανθρώπους. Είναι μια τρομερή κακοποίηση αυτό το πράγμα που υφίστανται διάφορα πρόσωπα ευρέως γνωστά.

Δεν μπορεί κανείς να βγάλει καλλιτεχνικά συμπεράσματα για σένα. Είναι «αλλοπρόσαλλος» ο καλλιτεχνικός σου χάρτης. Πώς πηγαίνεις στα έργα;

Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά μου αρέσει πολύ αυτό που λες. Μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα. Είναι πολύ απλός, ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο διαλέγω να είμαι σε ένα έργο, σε μια παράσταση, ταινία ή στην τηλεόραση. Πρέπει να μου αρέσει η ιστορία. Είναι το πρώτο. Ταυτόχρονα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με ενδιαφέρουν να συνεργάζομαι ή να συνεργαστώ. Μπορεί εκεί να κάνω σκόντο στην ιστορία αν δεν είναι και το όνειρο ζωής μου. Δηλαδή, υπάρχουν αυτά τα δύο πράγματα που είναι βασικά και μετά είναι οι ρόλοι. Γιατί μέσα από ρόλους μπορώ να εκφράσω πράγματα για τα οποία θέλω να μιλήσω, που με συγκινούν, που θα ήθελα να συζητήσω. Γιατί δεν συζητάω πολύ στην έξω ζωή. Είναι ένας τρόπος να συζητήσω για κάποια πράγματα. Έξω συνήθως ακούω. Ακούω περισσότερο από όσο μιλάω. Παρατηρώ. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου.

Έχεις κάνει πράγματα που να τα έχεις θεωρήσει αποτυχημένα; Ας πούμε, ένα άδειο θέατρο είναι αποτυχία;

Οχι, δεν είναι αν έχει πετύχει καλλιτεχνικά το έργο. Αν είμαι ευχαριστημένος καλλιτεχνικά με αυτό που έγινε, δεν εγγράφεται ως αποτυχία σ’ εμένα. Είναι μια μερική αποτυχία, γιατί το έργο σου θέλεις να το δει ο κόσμος. Έχει συμβεί ωστόσο. Ήμασταν κάποτε με τον Μίνωα Θεοχάρη, τη Νάντια Κοντογεώργη, την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, την Ελευθερία Μπενοβία και τον Χρήστο Γεωργαλή σε ένα άλλο έργο που έκανε μουσική ο Θέμης Καραμουρατίδης και το έγραφε ο Άκης Δήμου. Ένα μιούζικαλ δωματίου, το «Αν αργήσω κοιμήσου». Η πρώτη μας σκηνοθεσία στο θέατρο με τον Μίνωα. Υπήρχαν μέρες που παίζαμε για τέσσερα άτομα. Υπήρξαν μέρες δύσκολες. Ήταν τα χρόνια του πρώτου Μνημονίου. Τότε υπήρξαν κάποιες παραστάσεις με κρύο έξω και τον κόσμο να φοβάται για τα οικονομικά του που παίξαμε για πέντε άτομα. Το διασκεδάζαμε και δεν θεωρούσαμε ότι παίζουμε σε μια αποτυχία. Άλλωστε αυτή η παράσταση πήγε δύο χρόνια.
Πηγή Αυγή