Καραμπέτη: «H κάθαρση που προσφέρει η δημιουργία ενός έργου τέχνης είναι η πιο λυτρωτική διαδικασία»

Ποια ήταν τα συναισθήματα σας κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και πόσο έντονος σε συναίσθημα ήταν ο ίδιος ο ρόλος;

Η Χαδούλα, έχοντας ζήσει η ίδια μια πολύ σκληρή ζωή σε μια κακοποιητική κοινωνία που αντιμετώπιζε τη γυναίκα σαν αντικείμενο αγοραπωλησίας αλλά και σαν σκλάβα στην υπηρεσία του άντρα και έχοντας βιώσει τη φτώχεια και την απαξίωση, φτάνει στο αδιανόητο σημείο να σκοτώνει μικρά κορίτσια πιστεύοντας ότι έτσι τα σώζει από την άθλια μοίρα τους. Η προσπάθεια να κοιτάξω μέσα στην ψυχή της ήταν τρομακτική. Είναι τόσο βαθύ το σκοτάδι της που μαύριζε και η δική μου ψυχή. Ως ηθοποιός δεν έπρεπε επ’ ουδενί να δικαιώσω τις πράξεις της, και το στοίχημα ήταν πώς να εξισορροπήσω την ερμηνεία μου ανάμεσα στην οδύνη της και τη φρίκη των επιλογών της. Στόχος βέβαια της ταινίας ήταν να δείξει τον ηθικό αυτουργό πίσω απ’ όλα αυτά, τη βία της κοινωνίας.

Έχει αφήσει τραύματα σε ψυχολογικό επίπεδο η διάπλαση αυτού του χαρακτήρα;

Δεν νομίζω ότι τραυματίζονται ψυχολογικά οι ηθοποιοί από ένα ρόλο. Παίζοντας τόσους χαρακτήρες με δυστυχισμένες ζωές, αν συνέβαινε κάθε φορά κάτι τέτοιο θα χρειαζόμασταν θεραπευτική αγωγή - οπότε, ποιο το νόημα; Το θέμα είναι η ίδια η τέχνη να έχει θεραπευτικό ρόλο αποκαλύπτοντας τα τραύματα της κοινωνίας και θέτοντάς τα σε δημόσια συζήτηση. H κάθαρση που προσφέρει η δημιουργία ενός έργου τέχνης είναι η πιο λυτρωτική διαδικασία και η γνώση πάνω στα ανθρώπινα που αποκομίζεις ερμηνεύοντας τέτοιους εμβληματικούς ρόλους το μεγαλύτερο κέρδος.

Αντιμετωπίσατε κάποιου είδους δυσκολία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Πολλές δυσκολίες καθημερινά, σε όλα τα επίπεδα. Πέρα από τις τεράστιες ερμηνευτικές απαιτήσεις, είχαμε να παλέψουμε με πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες πάνω στα βουνά της Μάνης τον περσινό Νοέμβριο. Επιπλέον, είχαμε πολύ σκληρά ωράρια. Συχνά αρχίζαμε τη δουλειά πριν ακόμη ξημερώσει. Προσωπικά, εργαζόμουν καθημερινά τουλάχιστον δεκαέξι ώρες. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είχαν πρόβες, παραστάσεις ή άλλα γυρίσματα στην Αθήνα και έπρεπε να πηγαινοέρχονται - μερικές φορές χωρίς καν να προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε τις σκηνές μας. Ήμαστε όμως όλοι τόσο συνεπαρμένοι από το στόχο μας που ο ενθουσιασμός μας παρέμεινε ακέραιος μέχρι το τέλος.

Υπήρξε κάποια σκηνή που σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Όλες οι σκηνές όπου έπρεπε να γυριστούν οι φόνοι των παιδιών. Αυτές τις σκηνές είναι αδύνατον να τις παίξει κάποιος. Προσπαθούσα να συγκρατήσω τα συναισθήματα μου κατά τη διάρκεια του πλάνου και μετά ξεσπούσα σε λυγμούς για να ηρεμήσει κάπως η ψυχή μου. Ειδικά η σκηνή με το πνίξιμο δύο μεγαλύτερων κοριτσιών σε μια στέρνα ήταν τρομακτικά οδυνηρή για όλους μας. Πολύ δύσκολο ήταν επίσης το πρώτο μας γύρισμα, που πραγματοποιήθηκε στον Ψηλορείτη. Χρειάστηκε να γίνουμε ορειβάτες για μία ολόκληρη ημέρα, από τα ξημερώματα μέχρι λίγο προτού πέσει η νύχτα

Πηγή Hello