Συγκινεί η Άντζελα Γκερέκου: «Λίγο πριν μπει στην Εντατική, ο Τόλης ξύπνησε για μένα και τη Μαρία»

Η πρόεδρος του ΕΟΤ και πρωταγωνίστρια της σειράς Η γη της ελιάς αναφέρθηκε στις δύσκολες περιόδους που πέρασε με τον αξέχαστο Τόλη Βοσκόπουλο, για τα πρώτα χρόνια της ζωής της αλλά και για άγνωστες πτυχές της ζωής της που δεν γνωρίσει ο πολύς κόσμος.

Όπως αποκάλυψε, πριν καν ασχοληθεί με την υποκριτική, ζούσε σε κολέγιο με καλόγριες στη Ρώμη.

Επίσης, η Άντζελα Γκερέκου αναφέρθηκε και σε ένα βήμα που πήγε να κάνει για καριέρα εκτός συνόρων όμως άλλοι παράγοντες την απέτρεψαν από αυτό το όνειρο:

Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά κεφάλαια της ζωής της φυσικά υπήρξε ο Τόλης Βοσκόπουλος που έφυγε από τη ζωή στις 19 Ιουλίου του 2021.

Η Άντζελα Γκερέκου γύρισε τον χρόνο πίσω και μίλησε για την πολύ δύσκολη περίοδο που έζησαν μαζί, όταν ο σπουδαίος καλλιτέχνης αντιμετώπιζε δικαστικές διαμάχες και σοβαρά οικονομικά προβλήματα. «Έχει μείνει ένας μικρός θυμός μέσα μου από την δύσκολη περίοδο με τον Τόλη» παραδέχτηκε η ηθοποιός και συνέχισε:

«Όταν βλέπω τα στεναχωρημένα βλέμματα στις φωτογραφίες, λυπάμαι γιατί φέρθηκαν έτσι σε αυτόν τον άνθρωπο, μια χούφτα ανθρώπων γιατί όλος ο κόσμος τον λάτρευε. Του Τόλη δεν του είχε μείνει θυμός. Εγώ το έχω δουλέψει. Μου έλεγε “Άντζελα, είμαστε μαζί; Τι θα καταλάβουν;”. Δέχτηκε ένα τόσο άδικο κυνηγητό που αρρώστησε.

Τον στενοχωρούσε ότι στεναχωριόμασταν εμείς και το παιδί μας, δηλαδή ότι το δικό του θέμα που ήταν άδικο για εκείνον και πέρα από την αλήθεια στην ουσία έβλαπτε την οικογένειά του. Εμείς προσπαθούσαμε να του δείξουμε ότι δεν είναι έτσι. Ήταν τόσο άρχοντας και μέσα του τόσο ψυχή γενναιόδωρη που ήθελε να σε βλέπει να είσαι καλά.

Το έχω ξαναπεί αλλά όλη η περιουσία του Τόλη δεσμεύτηκε από κακοδικίες και από κακή δημοσιότητα και κανείς δεν τόλμησε να πει ότι έχουν γίνει λάθη.

Η απουσία του Τόλη ήταν τραγικά δύσκολη. Παλεύουμε. Στη ζωή όλα ρέουν, τίποτα δεν τελειώνει. Τον θάνατο τον αντιμετωπίζω ως ότι δεν είναι το τέλος.

Το πένθος κρύβεται αλλά δεν φεύγει ποτέ, σε αφήνει και ζεις. Και θα έρθει κάποια στιγμή να βγει. Αυτό είναι καλό. Είναι πολύ εγωιστικό να μπεις στο πένθος και να μείνεις εκεί. Θα το ζήσεις, θα το θρηνήσεις και είναι δική σου δουλειά πώς θα βγεις.

Τον θαύμαζα και ακόμη τον θαυμάζω και ανακαλύπτω στοιχεία του.

Έφυγε με αξιοπρέπεια όπως ήθελε γιατί ίσως ένιωθε ότι αν συνέχιζε να ζει δεν θα ήταν ο ίδιος καθώς έφθινε η υγεία του.

Ήθελε να δει την κόρη μας να μεγαλώνει κι άλλο από εκεί που είναι της στέλνει δώρα.

Εγώ τον αποχαιρέτησα όπως έπρεπε και εκείνος λίγο πριν μπει στην Εντατική και ξύπνησε για μας, είμαι σίγουρη για αυτό, για εμένα και τη Μαρία. Πηγαίναμε, μιλούσαμε για λίγες μέρες».