18 χρόνια χωρίς τον Αλέκο Αλεξανδράκη: Μία φορά ζεν πρεμιέ, για πάντα ζεν πρεμιέ!

Ποιος δεν τον θυμάται ως ζεν πρεμιέρα στη βραβευμένη στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1961 «Συνοικία το όνειρο»; Ή στις 75 και πλέον κινηματογραφικές δουλειές όπου πρωταγωνίστησε και άφησε το δικό του στίγμα ανεξίτηλο;

Και να σκεφτεί κανείς ότι ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν προοριζόταν να γίνει ηθοποιός καθώς προερχόταν από οικογένεια όπου η μόρφωση ήταν αναγκαίο εφόδιο. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος στη Μάνη και έτσι ο Αλεξανδράκης μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Του άρεσε όμως και ο αθλητισμός και έτσι μόλις στα 15 του χρόνια, ήταν ήδη μέλος της εθνικής ομάδας ξιφασκίας. Στα 16 του ήταν ήδη στη Σχολή Δοκίμων καθώς ήθελε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Ήθελε όμως να ασχοληθεί και με την κινηματογραφική σκηνοθεσία στην Αμερική, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ αφού μία παράσταση του Καρόλου Κουν με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη του άλλαξε τη ζωή. Ο φίλος του και ηθοποιός Νίκος Καζής, σπουδαστής στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τον παρακίνησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη Σχολή και τότε ήταν που αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό θέατρο όπου και πέρασε πρώτος.

Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλεξανδράκη, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του. Εκείνη την εποχή, η Κατερίνα Ανδρεάδη έψαχνε για έναν ζεν πρεμιέ για το έργο Φθινοπωρινή Παλίρροια. Ο νεαρός ηθοποιός την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της, μαζί με την Άννα Συνοδινού, και πήρε σχεδόν αμέσως τον ρόλο.

«Ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο»

«Παρουσιάστε Όπλα! Επιτέλους ένας εραστής στο ελληνικό θέατρο» είχε γράψει τον Ιούλιο του 1949 ο κριτικός θεάτρου Αιμίλιος Χουρμούζιος στην Καθημερινή, παρακολουθώντας τον Αλέκο Αλεξανδράκη στο ντεμπούτο του στο θεατρικό σανίδι και από τότε ξεκίνησε ουσιαστικά η λαμπρή πορεία του ηθοποιού. Ο Φιλοποίμενα Φίνος δεν άφησε τον χρόνο να περάσει και σχεδόν αμέσως τού ζήτησε να παίξει στον κινηματογράφο. Έτσι, την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του και στη μεγάλη οθόνη με την ταινία Δύο κόσμοι, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης επίσης υπήρξε θιασάρχης ενώ σκηνοθέτησε θεατρικά έργα και ταινίες, όπως ο Θρίαμβος (1960) με τον Αριστείδη Καρύδη-Φουκς και η νεορεαλιστική ταινία Συνοικία το όνειρο (1961).

Πρωταγωνίστησε έχοντας δίπλα του όλες τις μεγάλε σταρ της εποχής όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τη Μαίρη Χρονοπούλου και τη Ζωή Λάσκαρη.

Η τελευταία τηλεοπτική του δουλειά ήταν στη σειρά «Να με προσέχεις» σε σενάριο Χριστόφορου Παπακαλιάτη όπου πρωταγωνίστησε ως παππούς του Παπακαλιάτη, του Μαρκουλάκη και των υπόλοιπων πρωταγωνιστών σε μία συγκλονιστική ερμηνεία, πριν φύγει από τη ζωή. Δείτε απόσπασμα από τη σειρά:

Τέσσερις γάμοι, η Έλλη Λαμπέτη και η Νόνικα Γαληνέα

Λίγοι θυμούνται τη λίγων μηνών σχέση που είχε ο Αλέκος Αλεξανδράκης με την Έλλη Λαμπέτη που έληξε άδοξα όταν ο ηθοποιός αποφάσισε να ακολουθήσει την Κατερίνα Ανδρεάδη σε μία περιοδεία. Στο Σουδάν γνώρισε την πρώτη του σύζυγο, Μαρτζ Βάλβη, με την οποία παντρεύτηκε λίγο αργότερα στην Αθήνα. Ο γάμος αυτός έμελλε να κρατήσει μόλις τρία χρόνια και ύστερα ήρθε το δεύτερο στεφάνι με τη Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού. Το 1956 παντρεύτηκε την ηθοποιό Αλίκη Γεωργούλη όμως και αυτός ο γάμος είχε ημερομηνία λήξης, τέσσερα χρόνια μετά. Ο τέταρτος γάμος του ήταν το 1964 με την Ελβετή Βερένα Γκάουερ, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Βάσια και μία κόρη, τη Γιοχάνα.

Πέντε χρόνια μετά το ζευγάρι χώρισε όμως ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν έμεινε για πολύ μόνος αφού γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, Νόνικα Γαληνέα, με την οποία έζησαν μαζί 21 ολόκληρα χρόνια.

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από τη ζωή μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, έχοντας διαγράψει μία από τις πιο λαμπρές καριέρες στον κόσμο της υποκριτικής στην Ελλάδα.

Πηγή Πληροφοριών: wikipedia