Μαρία Ναυπλιώτου: Ο λόγος που αποφεύγει τη δημοσιότητα, η σχέση της με την τηλεόραση και η αποτυχία

«Αυτό που βλέπει ο κόσμος από την παρουσία μου είναι λόγω της μορφής μου πιστεύω που είναι κάπως πιο αυστηρή. Στην πραγματικότητα δεν είμαι έτσι. Δεν εμφανίζομαι συχνά στην τηλεόραση γιατί δεν έχω πολλά πράγματα να πω. Εμφανίζομαι όταν έχω να πω κάτι για τη δουλειά μου και να επικοινωνήσω τη δουλειά μου. Μου αρέσει πολύ να το κάνω αυτό, και να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, αλλά μέχρι εκεί. Όταν δεν έχω κάτι να πω, δεν βρίσκω τον λόγο να εμφανίζομαι στην τηλεόραση» σχολίασε η όμορφη ηθοποιός όταν είδε το αφιερωματικό βίντεο που είχε δημιουργήσει η εκπομπή για εκείνη.

Στη συνέχεια μίλησε για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί λέγοντας: «Η Φιλουμένα ήταν ένα στοίχημα για μένα, κάτι που επιθυμούσα πολύ, γιατί δεν βλέπει κανείς τη Φιλουμένα σε μένα. Η δουλειά μου είναι να είμαι ηθοποιός και να μπαίνω στα παπούτσια διαφορετικών ανθρώπων και διαφορετικών από μένα. Η διαδρομή έγινε όπως γίνεται με όλους τους ρόλους, προσπαθώντας να κατανοήσω και να νιώσω τον χαρακτήρα. Η Φιλουμένα είναι ένας ρόλος που αγάπησα πολύ, σε όλες της τις εκφάνσεις, αλλά έχει κάτι κοινό: είναι μια γυναίκα που παλεύει όπως όλες μας, για τις επιθυμίες και τα όνειρά της. Μπήκα στον βαθύ πόνο της και παρόλο που πονάει και περνάει δύσκολα, πάντα προχωράει, και στο τέλος βρίσκει στην ευτυχία».

Η Μαρία Ναυπλιώτου συνέχισε λέγοντας: «Η Φιλουμένα Μαρτουράνο είναι μία γυναίκα που από πολύ μικρή έγινε πόρνη, μεγάλωσε σε μία φτωχογειτονιά στη Νάπολη, στα όρια της εξαθλίωσης. Εκεί συνάντησε τον Ντομίνικο Σοριάνο, τον πλούσιο κοσμοπολίτη, αυτός την ερωτεύτηκε και την «σπίτωσε». Πέρασαν 25 χρόνια μαζί χωρίς στην πραγματικότητα να δουν ο ένας τον άλλον, και φτάνει ένα σημείο που μία πράξη πυροδοτεί την οργή της Φιλουμένα και την κάνει να διεκδικήσει αυτό που επιθυμεί τόσα χρόνια. Παντρεύονται, αυτός πιστεύει ότι τον έχουν εξαπατήσει και από εκεί ξεδιπλώνεται το νήμα της ιστορίας».

Η ηθοποιός κατέληξε για την ηρωίδα που ενσαρκώνει στο θεατρικό σανίδι φέτος: «Το μυστικό της Φιλουμένα είναι ότι έχει 3 παιδιά, το μεγαλύτερο είναι 26 ετών, δεν έχει καταλάβει κανείς τίποτα, τα έχει μεγαλώσει, τους έχει φτιάξει δουλειές και είναι η ώρα τώρα που θέλει να γίνουν οικογένεια. Είναι μία ναπολιτάνικη δραματική ιστορία με πολλά κωμικά στοιχεία. Ξεκινάει από αυτό και καταλήγει στο ζευγάρι. Δίνει απαντήσεις για πολλά υπαρξιακά ερωτήματα».

Η σχέση με την τηλεόραση & οι αποτυχίες

«Αγαπώ την τηλεόραση... Με την τηλεόραση και την «Αίθουσα του Θρόνου» συστήθηκα ως ηθοποιός. Είμαι από 15 ετών πάνω στη σκηνή γιατί υπήρξα χορεύτρια άρα είναι φυσικός χώρος για μένα. Μου είναι δύσκολο αν έχω κλείσει κάποιο θέατρο να κάνω και τηλεόραση ταυτόχρονα. Γι' αυτό πάντα δίνω προτεραιότητα στο θέατρο. Η τηλεόραση είναι μία συντροφιά για τους ανθρώπους της επαρχίας και όταν κάνουμε καλή τηλεόραση εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους, τους δίνουμε στιγμές που τους συντροφεύουν. Έχουν υπάρξει σειρές που έχω πει ότι θα ήθελα να είμαι εκεί. Νομίζω, κάνουμε καλή τηλεόραση στην Ελλάδα. Υπήρξαν δουλειές στην τηλεόραση που πραγματικά ήθελα να είμαι αλλά δεν μπορούσα λόγω των υποχρεώσεών μου στο θέατρο. Δεν είναι ότι δεν μου έχουν προταθεί πράγματα. Δεν μπορώ να κάνω τόσα πολλά πράγματα. Έχω τελειομανία και δεν αφήνω ποτέ τίποτα» είπε η Μαρία Ναυπλιώτου και συνέχισε: «η δική μου θεατρική ενηλικίωση έγινε όταν έκαναν την πρώτη μου αποτυχία. Γιατί όταν βγήκα είχα τόσο πολύ άγνοια κινδύνου και καταβρόχθιζα τους ρόλους. Ήρθε η στιγμή που έπαιξα έναν πολύ δύσκολο ρόλο, την «Ελβίρα» στον Δον Ζουάν το 2000. Ζήτημα να βγαίνεις σε ένα 3ωρο έργο, 10 λεπτά. Έχει δύο ριζικές αλλαγές ο ρόλος αυτός. Δεν κατάλαβα τίποτα... Έφτασα τον ρόλο σε ένα υψηλά ενεργειακό επίπεδο και δεν είχα να εφόδια να τον κρατήσω και ο ρόλος εξαφανίστηκε. Έβγαινα στη σκηνή κάθε βράδυ με πλήρη επίγνωση της αποτυχίας μου. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Ότι θέλει τεχνική, ότι δεν φτάνει το συναίσθημα και πόσο η τεχνική το βοηθάει να μένει περισσότερο. Χρωστάω πολλά σε αυτόν τον ρόλο. Έχουμε δώσει μεγάλο βάρος στο να μην αποτυγχάνουμε. Στην πραγματικότητα η επιτυχία μας βασίζεται σε αυτές τις αποτυχίες».