Μαίρη Ραζή: «Έχω ζήσει να μου χτυπούν την πόρτα Τούρκοι με λοστούς και φωτιές»

Με πείσμα, αποφασιστικότητα και αστείρευτο ταλέντο, κατάφερε να κάνει πράξη όλα της τα όνειρα.

Πιστεύετε ότι στις μέρες μας ο κόσμος έχει πιο έντονη την ανάγκη να γελάσει;

Έτσι νομίζω, αλλά και στην τηλεόραση υπάρχουν λίγες κωμωδίες. Είναι σαν να έχουμε γενικότερα μια ενοχή προς την κωμωδία. Βλέπετε γύρω μας γίνονται φρικτά πράγματα, με τους πολέμους και τα τραγικά γεγονότα, που αν γελάσεις, αισθάνεσαι μια ενοχή. Δεν πρέπει πάντως να είμαστε απαξιωτικοί ως προς την κωμωδία, γιατί είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο είδος.

Οι πόλεμοι που συμβαίνουν γύρω μας, σας ξυπνούν επώδυνες μνήμες;

Φυσικά, με πληγώνει όλο αυτό. Έχω ζήσει να μου χτυπούν την πόρτα Τούρκοι με λοστούς και φωτιές. Πήγαιναν στα νεκροταφεία, έβγαζαν τους πεθαμένους από τη γη και χόρευαν πάνω από τα πτώματα. Έχω δει εικόνες Αγίων να τις έχουν πατήσει, να τις έχουν κάψει. Υπήρχε χλευασμός, χυδαιότητα και απανθρωπιά.

Πώς καταφέρατε να γλιτώσετε από τους Τούρκους, όταν απείλησαν να μπουν μέσα στο σπίτι σας;

Βγήκε ο άνθρωπος που νοικιάζαμε το σπίτι και τους είπε: «Είμαι Τούρκος, το σπίτι είναι τούρκικο και έχω μέσα φιλοξενουμένους». Η μητέρα μου με τον πατέρα μου είχαν τρομάξει, μας έβαλαν εμένα, την αδερφή μου και τη γιαγιά μου Κοραλία στην τουαλέτα. Μπροστά έβαλαν και μια ντουλάπα για να μας προστατέψουν. Έμειναν οι γονείς μου απέξω με κίνδυνο να τους σφάξουν. Κάθε φορά που ανασύρω την εικόνα αυτή από τη μνήμη μου, με πληγώνει βαθιά και θέλω να βάλω τα κλάματα.

Φαντάζομαι θα ζήσατε τον απόλυτο τρόμο.

Φυσικά, νόμιζα ότι θα σφάξουν και εμένα και την οικογένειά μου. Θυμάμαι που μέσα σε εκείνη την μικρή τουαλέτα η γιαγιά μου είχε στο ένα της γόνατο εμένα και στο άλλο την αδερφή μου και έτρεμαν τα πόδια της. Αγριότητες, οι οποίες δυστυχώς συνεχίζονται να γίνονται μέχρι σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Πηγή Λοιπόν