Τσιμιτσέλης: Η νέα ταινία, η αντίδραση της κόρης του όταν την είδε & η μαγεία των Χριστουγέννων

Η ιδέα, που περιελάμβανε εξαρχής έναν παππού και ένα τσούρμο παιδάκια, έγινε σενάριο από τους Αγνή και Χάρη Χιώτη, στο οποίο αργότερα οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου «προσέθεσαν το χιούμορ, την εμπειρία και τη γνωστή τους ευφυΐα και βγήκε ένα πάρα πολύ ωραίο αποτέλεσμα», όπως λέει ο ηθοποιός. Ο ίδιος μιλάει για τη σκηνοθετική του απόπειρα, για το πώς εξέλαβε η κόρη του, Εύα την ταινία αλλά και για τους συνεργάτες που επέλεξε με μεγάλη προσοχή…

Τώρα που πήρες το βάπτισμα, θα σκεφτόσουν να ξανασκηνοθετήσεις;

Ναι! Μου άρεσε πάρα πολύ που είχα την ευκαιρία να φτιάξω την εικόνα όπως την είχα στο μυαλό μου. Όχι ότι διαφωνώ με τις εικόνες και τις απόψεις άλλων, προς Θεού, απλά είναι πολύ ωραίο να σκέφτεσαι κάτι εσύ και να μπορείς να το πραγματοποιήσεις.

Με τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο σας συνδέει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Σε θεωρεί κάπως σαν γιο του. Ήταν η πρώτη σου επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;

Ναι, και είναι εξαιρετικός. Γενικώς δεν μου αρέσει να περηφανεύομαι για τίποτα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση τολμώ να περηφανευτώ για την επιλογή των ηθοποιών -και των ενηλίκων και των παιδιών- που, ως γνωστόν, είναι ένα δύσκολο εγχείρημα.

Έχεις καθόλου άγχος για το πώς θα φανεί η ταινία στην κόρη σου;

Η Εύα την έχει δει ήδη! Της έκανα προσωπική προβολή, μαζί με δύο κολλητές της και τους άρεσε πάρα πολύ!

Σύμφωνα με τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, το «Κουραμπιέδες από χιόνι» μιλά κυρίως για την αγάπη, ενώ η Κατερίνα Γερονικολού θεωρεί μεγάλο εφόδιο της ταινίας το χιούμορ των σεναριογράφων της. Εσύ ποιο θεωρείς το μεγάλο της ατού;

Στην ταινία αυτή αγαπάω, ουσιαστικά, τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που μπορεί να είναι και μοναχική. Κάνει κρύο, υποτίθεται ότι είσαι με τους δικούς σου... Όμως δυστυχώς πάρα πολλοί δεν είναι με τις οικογένειές τους. Άνθρωποι μόνοι στη ζωή, ηλικιωμένοι ή φοιτητές που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιστρέφουν σπίτι τους... Είναι γιορτή μεγάλης αγάπης όμως στη μεγάλη αγάπη μπορεί να υπάρξει και μεγάλη μελαγχολία. Η ταινία, λοιπόν, σε κάνει να βγεις από την αίθουσα και να κεράσεις το παιδί σου έναν κουραμπιέ, να πας να αγκαλιάσεις τους γονείς σου, να πάρεις ένα τηλέφωνο και να μιλήσεις πάνω από 40 δευτερόλεπτα με τη μάνα σου - τόσο της μιλάω εγώ, είμαστε του λεπτού, σαν τα θερμόμετρα! Μετά την ταινία, λοιπόν, σκέφτεσαι τα πράγματα λίγο καλύτερα, έστω και για λίγο. Εξαρχής αυτό ήταν το στοίχημα: να σε βάλει σε ένα κλίμα ευχάριστο, γιορτινό, να μη σε βαρύνει καθόλου.

Σινεμά, τηλεόραση (στη σειρά του ΑΝΤ1 «Ο πρώτος από εμάς») και θέατρο. Θα μας πεις δύο λόγια για το έργο «Για μια ζωή» των Ρέππα – Παπαθανασίου...

Είναι μια ωραία κωμωδία για όλη την οικογένεια, που διαδραματίζεται την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το μόνο που θα πω είναι ότι όποιος θέλει να κάνει ένα σεμινάριο υποκριτικής θα πρέπει να έρθει να δει τον Αλέξανδρο Αντωνόπουλο να παίζει θέατρο. Αλήθεια, δεν έχει να κάνει με τη σχέση μας. Αυτό που βλέπω και ακούω από εκείνον το θαυμάζω πάρα πολύ. Η ποιότητα παιξίματος του Αλέξανδρου, ο ρυθμός του στη σκηνή... Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. Χαίρομαι επιπλέον επειδή έχω «κλέψει» κάποια στοιχεία από εκείνον.

Πώς βιώνεις την ωριμότητα;

Μα, δεν τη βιώνω! Τη βλέπω απλώς μέσω του παιδιού μου, μεγαλώνει αυτή και μου... σπάει τα νεύρα! (γελάει). Δεν νομίζω ότι οι ίδιοι νιώθουμε διαφορές καθώς μεγαλώνουμε, έτσι όπως μας βλέπουμε καθημερινά στον καθρέφτη.

Πηγή: Real