Γιώργος Νανούρης: «Οι επιλογές των πραγμάτων που κάνω δεν είχαν τις προδιαγραφές για mainstream»

Φέτος σκηνοθετείτε δύο διαφορετικούς κόσμους με τον «Θάνατο του εμποράκου» και τον «Συρανό». Δύσκολο;

«Δεν είναι και τόσο διαφορετικοί όσο μοιάζουν απέξω. Ο Βλαδίμηρος (σ.σ.: Κυριακίδης) και η Εφη (σ.σ.: Μουρίκη) είναι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε πολλά κοινά. Συνεννοηθήκαμε εξαιρετικά. Προσπαθώ κι εγώ να ανακαλύπτω κι άλλα πράγματα, να ανοίγω τους ορίζοντές μου, να πειραματίζομαι – βλέπω και πώς είναι σε ένα θέατρο πιο mainstream. Γιατί εγώ αυτά που κάνω δεν είναι mainstream, γίνονται, μετά από την αποδοχή. Γιατί το να κάνεις μια τραγωδία, μονόλογο, χειμώνα σε κλειστό θέατρο (σ.σ..: «Αίας»), μόνο mainstream δεν είναι – μεγάλη ευλογία η επιτυχία του. Η συνεργασία με τον Βλαδίμηρο είχε μια πρόκληση. Να δω αν θα μπορέσω έναν ηθοποιό με τεράστια εμπειρία, που τον έχουμε συνηθίσει στην κωμωδία, να τον βάλω σε ένα άλλο πλαίσιο. Κι αυτό είναι ένας πειραματισμός, αμφίδρομος».

Φοβάστε το mainstream;

«Την πρώτη μου παράσταση την έκανα με έναν φακό των 10 ευρώ που αγόρασα από περίπτερο, με μια ηθοποιό που πρωτοέβγαινε – ήμασταν οι δυο μας. Και η «Κατερίνα» παίζεται εννέα χρόνια. Μετά έκανα τον «Αίαντα», σκηνοθέτησα μια τραγουδίστρια που δεν είχε ξανακάνει ποτέ θέατρο, μετά έκανα ένα διήγημα. Οι επιλογές των πραγμάτων που κάνω δεν είχαν τις προδιαγραφές για mainstream. Αργότερα πήρα το πρώτο κανονικό έργο. Αν λοιπόν κάνω αυτό που θέλω, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνει mainstream, είναι μεγάλη νίκη για εμάς. Οπότε δεν κάνω βήματα για την ασφάλεια – κάθε χρόνο πάμε από το μηδέν. Φυσικά και θέλω να γεμίσει το θέατρο, αλλά με τους δικούς μου όρους».

Το θέατρο είναι και μια ιστορία αποδοχής;

«Πάντα υπάρχει αυτή η σκέψη. Μετά συνειδητοποιείς πως δεν ισχύει. Αν δεν αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου και δυο-τρεις πολύ κοντινοί σου άνθρωποι, ό,τι κι αν κάνει το κοινό, μένει ένα κενό. Ο «Συρανό» είναι η πιο δική μου παράσταση, είμαι πολύ εγώ».

Τι κερδίζετε από το θέατρο;

«Νομίζω ότι γνωρίζω καλύτερα τον εαυτό μου. Στον «Εμποράκο», ας πούμε, η σχέση πατέρα-γιου μού είναι πολύ οικεία. Βλέπω πράγματα αλλά δεν καταφέρνω να τα κάνω πράξη στη ζωή μου. Πρόσφατα παρατήρησα ότι στα έργα που κάνω ο ήρωας συνήθως αυτοκτονεί ή πεθαίνει. Ευτυχώς δεν έχω καμία τάση αυτοκτονίας ούτε είχα ποτέ».

Πηγή Βήμα