Ροζίτα Σώκου: Η μυθιστορηματική και πολυκύμαντη ζωή της

Η Ροζίτα Σώκου έγινε γνωστή στο πανελλήνιο το 1977 μέσα από την εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης «Να η ευκαιρία». Κι όχι απλώς γνωστή, τηλεοπτική περσόνα πρώτου μεγέθους, που μέσα σε μερικά χρόνια έφτασε να αναπαραχθεί μέχρι και ως επιθεωρησιακό νούμερο, αργότερα ως σκετς από τον Χάρρυ Κλυν, ακόμα και να την πιάσει στο στόμα του ο Γιώργος Mαρίνος. Τι ήταν αυτό που τράβηξε την προσοχή του κόσμου σε εκείνη;

Ο επιτηδευμένα «γλυκός τρόπος με τον οποίο ενίοτε «έσφαζε με το βαμβάκι» τους διαγωνιζόμενους του τηλεοπτικού παιχνιδιού, οι προσωπικές ιστορίες που προλάβαινε να πει στις σύντομες παρεμβάσεις της, το ιδιότυπο χιούμορ της, σε αντίθεση με εκείνο που επικρατούσε εκείνη την εποχή στον δημόσιο λόγο και ακουγόταν στους (μόλις δύο) τηλεοπτικούς σταθμούς, η εμφανής καλλιέργεια που είχε και την έκανε να ξεχωρίζει, οι ακριβοδίκαιες πολλές φορές βαθμολογήσεις της που εξέφραζαν τον μέσο θεατή, ή μήπως η εμφάνισή της με τα συντηρητικά πουκαμισάκια και τα φιογκάκια τα οποία θύμιζαν την αγαπημένη θεία που έρχεται στο σπίτι για τη ζουρ-φιξ επίσκεψή της;

Η ζωή της

Γεννημένη στις 9 Σεπτεμβρίου του 1923 στην Αθήνα, στο τρίπατο σπίτι του Σμυρνιού παππού της (από τη μεριά της μητέρας της) Φώτη Μιχαηλίδη στην οδό Μητροπόλεως, ενός εκ των δύο ιδιοκτητών της γνωστής βιομηχανίας ζυμαρικών ΜΙΣΚΟ που τότε τάιζε όλη την Ελλάδα, η μητέρα της Τιτίκα επέμενε να της δώσουν το όνομα Ροσίτα γιατί το είχε υποσχεθεί στη γυναίκα του προξένου του Περού που είχε το ίδιο όνομα. Το γιατί το σίγμα εξελίχτηκε σε ζήτα, έχει να κάνει με φωνητικά προβλήματα, καθώς οι περισσότεροι δάσκαλοί της αδυνατούσαν να προφέρουν σωστά το αρχικό λατινογενές όνομα. Ο πατέρας της Γιώργος Σώκος από το Αιτωλικό, ήταν ένας πανέξυπνος άντρας που από παιδί έγραφε θεατρικά έργα για να παίζονται -και όχι για τα φιλολογικά σαλόνια-, αλλά και άλλα πολλά που δημοσίευε σε εφημερίδα των Πατρών. Όλα αυτά οδήγησαν στο να μεγαλώσει ή μικρή Ροζίτα μέσα στα βιβλία, αρχικά στο Χαλάνδρι και αργότερα σε βίλα που έχτισε ο πατέρας της στο Ψυχικό. Εννοείται ότι υπήρχε υπηρετικό προσωπικό και σοφέρ, καθώς ο πατέρας ως οδηγός ήταν δημόσιος κίνδυνος. Δημοτικό δεν πήγε και τα μαθήματα της τα έκανε μια συγγενής και η Γαλλίδα γκουβερνάντα της, αλλά όταν ήρθε η ώρα του γυμνασίου, γράφτηκε στο Αρσάκειο. Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε ανάμεσα στις συμμαθήτριές της, καθώς, λόγω του αλλόκοτου ντυσίματός της, τη θεωρούσαν «περίεργη». Πόσο μάλλον όταν άνοιγε το στόμα της για να εκφράσει απόψεις γλωσσολογικές -το αγαπημένοι της χόμπι- και μεταφραστικές. Όποιο βιβλίο έφτανε σπίτι, το μάθαινε απέξω και ανακατωτά, παρουσιάζοντάς το στις οικογενειακές συνάξεις, ενώ σύντομα άρχισε να γράφει, κι έτσι ο πατέρας της το αποφάσισε πριν από αυτήν: «θα γίνεις δημοσιογράφος και θα μπεις στην Ένωση Συντακτών».

Τα πρώτα βήματα

Ο πρώτος που της ανέθεσε να γράψει κριτική κινηματογράφου, ήταν ο Νάνας Τσαλδάρης που εξέδιδε την εφημερίδα «Οι Καιροί». Μετά το 1952 ξεκίνησε να γράφει profile προσωπικοτήτων στο «Athens News» του Γιάννη Χορν. Ένα από αυτά ήταν και του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εντυπωσιασμένος, ο τότε υπουργός Συγκοινωνιών της ζήτησε να εργαστεί στο υπουργείο του κι εκείνη, αρνούμενη να μπλεχτεί με την πολιτική, δεν του απάντησε ποτέ. Όταν οι «Καιροί» έκλεισαν, συνέχισε την κριτική για τις εφημερίδες «Ανεξαρτησία» και «Βραδυνή». Δεν πληρωνόταν μεν, αλλά χάρη σ’ αυτήν τη δουλειά άρχισε τις επισκέψεις στη Βενετία και στις Κάννες, με δικά της έξοδα. Μέχρι που την εντόπισε η Ελένη Βλάχου της «Καθημερινής», με αποτέλεσμα η δουλειά της να γίνει πηγή χαράς για εκείνη, έκανε το κέφι της αλλά χωρίς κανένα οικονομικό όφελος. Από τότε και στο εξής αρκετές από τις διεθνείς της γνωριμίες θα εξελίσσονταν σε πραγματικές φιλίες, κυρίως χάρη στη μεγάλη διακριτικότητα που την χαρακτήριζε, αφού δεν αποκάλυπτε όσα της εμπιστεύονταν σχετικά με την ιδιωτική τους ζωή, αλλά και επηρεάζοντάς τους με έξυπνες συμβουλές καλλιτεχνικής φύσης.

Η κόντρα με τη Μελίνα

Το 1955, όταν ο Μιχάλης Κακογιάννης και η Μελίνα την έπεισαν ότι η «Στέλλα» πήγαινε για βραβείο, έκανε ολόκληρη καμπάνια μέσω της «Καθημερινής», πέφτοντας στην «παγίδα» τους. Αν και πήρε πριμ 2.000 δραχμών από τη Βλάχου, δεν τους το συγχώρησε ποτέ. Και είχε δίκιο, γιατί όχι μόνο είχε πιστέψει στην ταινία και την υποστήριξε με ειλικρινή θέρμη, αλλά ακόμα και όταν αργότερα τους απέρριπτε με απαξιωτικές δηλώσεις της, δεν έπαψε ποτέ να υποστηρίζει ότι η «Στέλλα» είναι η καλύτερη ελληνική ταινία του μεταπολεμικού κινηματογράφου. Αργότερα, το ’62, προστέθηκε κι ένα άλλο καψόνι της Μελίνας και του Ντασέν, όταν σε ειδική προβολή της «Φαίδρας» στην αίθουσα προβολών της «Καθημερινής», ενώ ήταν εκείνη που είχε επιμεληθεί τα πάντα, της ζήτησαν να μην παραστεί. Στο μεταξύ ο Μάνλιο, ο νεαρός κριτικός που είχε γνωρίσει στη Ρώμη, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και στις 14 Ιουλίου του 1957, με έναν διπλό ορθόδοξο- καθολικό γάμο, έγιναν σύζυγοι. Από την πρώτη βραδιά άρχισαν τα προβλήματα, που τα υπέμεινε γιατί ήταν ερωτευμένη με τον τρελούτσικο -αρκετά νεαρότερο μάλιστα- Ρωμαίο διανοούμενο και φέρελπι σκηνοθέτη

Η προβολή της στο ευρύ κοινό

Το πλατύ κοινό τη γνώρισε μέσω του «Να η ευκαιρία» -εκπομπή προπομπός του «Ελλάδα έχεις ταλέντο-, έτσι τα τελευταία χρόνια η δημοφιλία της είχε να κάνει με τηλεοπτικές εμφανίσεις. Είτε στηρίζονται παθιασμένα τον τραγουδιστή και ηθοποιό Μάριο Φραγκούλη είτε αποκαθηλώνοντας τη Μερκούρη που ποτέ δεν χώνεψε, ανάγοντας την όλη ιστορία σε προσωπική βεντέτα και παίρνοντας το αίμα της πίσω για όσα θεωρούσε ότι υπέμεινε από εκείνη. Μάλιστα, το πλατύ κοινό τη συνέδεε αποκλειστικά με το εμπορικό θέαμα όπως λ.χ. με τη Βουγιουκλάκη την οποία ενίοτε υπερασπιζόταν. Όταν πέθανε ο Γιάννης Δαλιανίδης, με τον οποίο είχαν μια σχέση ζωής, αγάπης και αντιπαλότητας, κέρασε σαμπάνια για τον «Γιάννη που έζησε όπως ήθελε κι έφυγε πλήρης ημερών». Το ίδιο και εκείνη που πέθανε δυο χρόνια πριν γιορτάσει έναν αιώνα...

Πηγή Λοιπόν