Τοπαλίδου: Το βραβείο Καλύτερης Χορεύτριας της Ελλάδας & ο ρόλος της ως δασκάλα στη Λυρική Σκηνή

Ερωτώμενη για τα όνειρα που είχε μικρή, η ίδια απαντά: «Τα όνειρά μου ήταν πολύ κοντά σε σχέση με τον χρόνο. Δηλαδή, όνειρό μου ήταν να πετύχω την πιρουέτα την επόμενη στιγμή ή να βγάλω το μάθημα. Καλά την έκανα τη δουλειά μου και μιλούσαν άνθρωποι για μένα, είχα πάρει και το βραβείο της Καλύτερης Χορεύτριας της Ελλάδας, το 1999. Μου έλεγαν ότι είχαν συγκινηθεί μαζί μου άπειρες φορές. Εγώ, όμως, δεν καταλάβαινα. Απλά βρισκόμουν σ’ έναν συνεχή αγώνα, διότι ένιωθα ότι δεν αξίζει να περάσει μέρα χωρίς να δουλέψω σκληρά. Ήμουν πάρα πολύ πειθαρχημένη και σκληρή με τον εαυτό μου, δε με επιβράβευα σχεδόν ποτέ. Δηλαδή, ο κόσμος πίστευε ότι είμαι μια ευτυχισμένη, η οποία ζει το όνειρό της. Εγώ ήμουν απλά μία χορεύτρια η οποία όταν τελείωνε η παράσταση είχε μία σχετική ικανοποίηση πάντα, αλλά έβαζε συνέχεια τρικλοποδιές στον εαυτό της».

Η Έλενα Τοπαλίδου πλέον διδάσκει στη Σχολή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε μαθητές 17-21 ετών, οι οποίοι τη φωνάζουν «κυρία» που η ίδια βρίσκει πολύ χαριτωμένο.

Η ίδια αποκαλύπτει: «Εγώ άργησα πάρα πολύ να αγαπήσω τον εαυτό μου κι αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχω πάει σε ψυχολόγο ποτέ, το δουλεύω μόνη μου. Κι επειδή μπορώ να εντοπίσω αμέσως πότε ένα παιδί έχει προσωπική αγωνία, αυτή η εμπειρία με έχει κάνει να θέλω να το βοηθήσω. Έχω τρόπους - το ξέρω γιατί διατηρώ μία σκέψη η οποία είναι καθαρή σε σχέση με το τι πρέπει να κάνει ένα παιδί το οποίο έχει αρχίσει να “βυθίζεται” μέσα στον θόρυβο που κάνει ο εαυτός του. Όταν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, στην πραγματικότητα βυθιζόμαστε στο ‟εγώ” μας. Το θέμα είναι να μην ασχολούμαστε τόσο μαζί του και να τον αντιμετωπίζουμε σαν μια οντότητα που απλά υπάρχει στη Γη και ήρθε να καταφέρει κάποια όμορφα πράγματα. Δηλαδή, με μια μεγαλύτερη απλότητα στη σκέψη. Το ότι έμπαινα σε μία τάξη και δεν μπορούσα να περπατήσω διότι υπήρχε ο καθρέφτης, αυτό δε θέλω να το ζήσουν οι μαθητές μου και προσπαθώ να τους περάσω ότι τα προβλήματα που βλέπουν ότι έχουν είναι στα δικά τους τα μάτια μόνο, ότι δεν πρέπει να παίρνουν τον εαυτό τους και πολύ στα σοβαρά και ότι η ζωή θέλει και χιούμορ, όχι περιττές και άχρηστες σκέψεις. Χρήσιμες είναι μόνο αυτές οι οποίες μας κινητοποιούν και μας ενεργοποιούν να ξυπνήσουμε, να περπατήσουμε, να δουλέψουμε».

Πηγή: Glow