Συγκλονίζει ο Αντωνόπουλος: «Την έπιασαν τα γέλια, ενώ πριν είχε θάψει το παιδί της»
Μια συγκλονιστική ιστορία αποκάλυψε ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος. Μιλώντας για το αγχολυτικό του ανέφερε ένα περιστατικό με τη γιαγιά του, Κατίνα Παξίνου, που όπως λέει, δεν θα ξεχάσει ποτέ στη ζωή του.
Ποιο είναι το δικό σας αγχολυτικό;
Το κολύμπι, το περπάτημα και η δουλειά μου. Όποια στενοχώρια και πρόβλημα μπορεί να έχει κάποιος πηγαίνοντας στο θέατρο ξεχνιέται. Όποιον ηθοποιό κι αν ρωτήσεις, θα σου το πει! Όταν πέθανε η μητέρα μου, είχα γύρισμα, το ίδιο και όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου. Διαφορετικά, θα είχα αντιμετωπίσει την απώλεια πολύ χειρότερα. Το ότι πήγαινα στο γύρισμα ή το θέατρο ήταν λύτρωση. Σε αναγκάζει αυτή η δουλειά να είσαι πάνω στη σκηνή ή μπροστά από μια κάμερα και να πρέπει να πείσεις αυτόν που είναι κάτω στην πλατεία ή πίσω από την κάμερα ότι είναι όλα καλά ότι είναι όλα ωραία. Εκείνη την ώρα το ξεχνάς. Υπάρχει κι ένα φοβερό περιστατικό με τη γιαγιά μου. Βίωσε την τραγωδία -γι’ αυτό ήταν τόσο καλή στους ρόλους της χαροκαμένης μάνας- να χάσει την κόρη τής, την αδελφή της μητέρας μου την Έθελ, σε ηλικία 16 ετών από λευχαιμία. Το βράδυ μετά την κηδεία της κόρης της, εκείνη έπαιξε στο θέατρο. Υπήρχε μια στιγμή στην παράσταση που για κάποιο λόγο τούς έπιαναν τα γέλια με τον Αιμίλιο Βεάκη. Γίνεται στο θέατρο αυτό, είναι κάποια σκηνή που σου φαίνεται αστεία, αλλά είναι εσωτερικό αστείο, δεν αφορά τους θεατές. Έτσι συνέβη κι εκείνη την ημέρα, μου το είχε πει η ίδια. Ήταν τόσο χαλαρή που εκείνη την ώρα την έπιασαν τα γέλια, ενώ πριν είχε θάψει το παιδί της. Ήταν ένα γεγονός που δεν ξέχασα ποτέ.
Η απώλεια της Έθελ είχε πάντα ένα ειδικό βάρος στην ψυχή της;
Δεν έφυγε ποτέ αυτό το βάρος από μέσα της. Σε καμιά μάνα δεν φεύγει.
Παρότι μεγαλώσατε με μια γυναίκα-μύθο, μία από τις μεγαλύτερες τραγωδούς παγκοσμίως, εσείς ακολουθήσατε το δρόμο της κωμωδίας.
Αυτό δεν έγινε συνειδητά, έγινε υποσυνείδητα. Τώρα, όμως, που έχω μεγαλώσει, νομίζω ότι μπορώ να παίξω και δράμα, κι έχω παίξει κατά καιρούς.
Πηγή Hello