Μιμή Ντενίση: Η εξομολόγηση για την… μυθιστορηματική ζωή της και το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει

«Πολλές φορές βλέπω τη δουλειά ενός συνάδελφου μου και συγκινούμαι και δακρύζω για την επιτυχία του, για την προσπάθειά του. Νομίζω ότι στους δικούς μας χώρους, που είναι κοντά, είμαστε κάποιοι άνθρωποι πάρα πολλά χρόνια που συναντιόμαστε και μπορεί να μην βρεθούμε ένα διάστημα αλλά ξέρει ο ένας τη ζωή του αλλού, εκτός από τα κουτσομπολιά. Αισθάνομαι ότι είναι κάπως οικογένεια, δικοί μου άνθρωποι, λαχταρώ όταν παθαίνουν κάτι.

Αγαπώ πολύ τους ηθοποιούς, είναι ηθοποιοί που είναι πολλά χρόνια μαζί μου. Φτιάχνουμε ομάδες με ανθρώπους που ταιριάζουμε, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και σαν άνθρωποι. Δε θέλω τοξικούς, ας είναι υπερταλαντούχος, αν είναι τοξικός δε θα τον πάρω. Μια ζωή την έχουμε, πρέπει να την περνάμε ωραία, ευχάριστα, με χιούμορ, με αγάπη».

Η ίδια, που έχει συνεργαστεί αλλά και αναδείξει πολλούς συναδέλφους της, σημειώνει:

«Λίγες φορές έχω νιώσει προδομένη. Τις περισσότερες έχω δει πολλή αγάπη. Αν κάποιος άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι τον έχεις στηρίξει… Υπάρχουν και άνθρωποι που τους έχω φτιάξει κυριολεκτικά την καριέρα και βλέπω ότι θέλουν να το ξεχάσουν, δεν το αναφέρουν καν. Εγώ πάντα είμαι ευγνώμων, είναι η αρχή μου. Αυτό το αντίστοιχο το έχω δει σε πολλούς ηθοποιούς να το έχουν μαζί μου και είμαι ευγνώμων για αυτό».

Για την καριέρα της σημειώνει:

«Είναι τρεις λέξεις που δεν χρησιμοποιώ ποτέ: το ‘βαριέμαι’, το ‘είμαι κουρασμένη’, δεν το λέω ποτέ έστω και αν είμαι, και το ‘δεν μπορώ’. Το ‘δε γίνεται’ είναι μια χαρακτηριστική ελληνική φράση, το πρώτο που θα σου πει κάποιος. Εμένα η απάντησή μου είναι γίνονται όλα, θα βρούμε τον τρόπο. Όταν κάτι το πιστεύεις πραγματικά… Όπως και για τα λεφτά, δεν ντρέπομαι να ζητήσω λεφτά για κάτι που αφορά τη χώρα μας. Θα ντρεπόμουν να ζητήσω για μένα να κάνω μια κωμωδία».

«Το θέμα είναι όταν λυγίζεις να σηκώνεσαι. Από μικρή είχα δύο χαρακτηριστικά, το να λυγίζω αλλά να μην πέφτω και το να έχω μια φυσική ωτοασπίδα που να μην ακούω ούτε τι λέγεται ούτε καλό ούτε κακό. Δεν ακούω γενικά. Ενώ έχω πολύ καλή ακοή, ταυτοχρόνως είμαι κουφή. Όταν έγινα ηθοποιός (…) με είδε ο μπαμπάς μου στην τηλεόραση και μου λέει ‘οπότε θα γίνεις ηθοποιός… Αν γίνεις πρώτη διατηρείς αυτό το επίθετο, αν γίνεις σούργελο το αλλάζεις’. Αυτό ήταν το μόνο που μου είπε. Δεν ήταν οι γονείς μου του κολακευτικού, ήταν του ‘μια χαρά, μπορείς και καλύτερα’. Ήταν δυνατοί και όχι του κομπλιμέντου. Κάπως έτσι είμαι και εγώ με τη Μαριτίνα», συμπληρώνει.

Αναφερόμενη στη ζωή της, λέει:

«Μυθιστορηματική ζωή με δυσκολίες, με ωραία. Γεμάτη ζωή, είμαι ευγνώμων. Είμαι περίεργος χαρακτήρας, όσο σοβαρή είμαι, τόσο και πλακατζού και αλαλούμ είμαι».

Η αγαπημένη ηθοποιός και σκηνοθέτης υπογράφει την παράσταση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη» που θα παίζεται από 12 Ιανουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

«Λατρεύω τη Θεσσαλονίκη, είναι τόπος μου αγαπημένος και μου ταιριάζει. Οι άνθρωποι στη Μακεδονία έχουν μια ζεστασιά που εγώ και τη θέλω και τη φέρω σαν άτομο, δεν υπάρχει αυτή η απόσταση. Μου αρέσει που με σταματάνε στον δρόμο. (…) Το είχα καημό να πάω γιατί με τον κορωνοϊό δεν είχα πάει. Είναι μια παράσταση που έμαθε και σε μένα και σε πολύ κόσμο την κρυφή ιστορία της Θεσσαλονίκης».

Ταυτόχρονα, ετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ με τις επιστολές της συζύγου του Λόρδου Έλγιν, στον ίδιο αλλά και τη μητέρα της, όπου ξετυλίγεται η ιστορία της κλοπής των μαρμάρων του Παρθενώνα.

«Το ντοκιμαντέρ το έχω γράψει εδώ και 2 χρόνια. Δεν καταλάβαινε κανείς την χρησιμότητά του, τώρα που έγινε επίκαιρο όλοι κόπτονται. Όταν το δείτε, θα σας καταπλήξει. (…) Όταν διαβάσεις τα γράμματα, που θα είναι δραματοποιημένα, λέει στη μαμά της ότι να πάω στη Γαλλία να πάρω σερβίτσια, θα ταιριάζουν με τις μετόπες, ή ότι έχει συσκευάσει την ‘καριsomething’, την ‘καρυτέτοια’ γιατί δε θυμόταν το όνομα της Καρυάτιδας. Λέει στον Έλγιν ότι ‘αν βρίσκαμε ένα πολεμικό πλοίο, καλό θα ήταν να πάρουμε όλο τον ναό’».