Έλντα Πανοπούλου: «Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να υπάρξει κάποια συνέχεια του ''Ρετιρέ''»

Η αγαπημένη ηθοποιός είχε την τύχη να συνεργαστεί με έναν τόσο μεγάλο δημιουργό στα πρώτα της βήματα και μόνο καλές αναμνήσεις έχει από αυτή τη συνεργασία. Η ίδια μιλάει και για τους ανθρώπους που κερδίζουν 15 λεπτά δημοσιότητας και ύστερα θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, προτείνοντάς τους να σπουδάσουν πρώτα το αντικείμενο για να διεκδικήσουν μία θέση στον καλλιτεχνικό χώρο...

- Πώς σας φαίνεται που οι επαναλήψεις του «Ρετιρέ» σημειώνουν υψηλότερα ποσοστά τηλεθέασης ακόμη και από καινούργιες σειρές;

Δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι τυχαίο, γιατί το έφτιαξε ο Γιάννης Δαλιανίδης. Πιστεύω ότι κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι και ότι υπήρξαν ιερά τέρατα στον χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου, αλλά και αυταπάρνησης. Οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν και ανέπνεαν για τη δουλειά μας. Θυμάμαι τη Ρένα Βλαχοπούλου να μου λέει ότι ανάμεσα σε παράσταση στο Ακροπόλ και γυρίσματα που έπρεπε να πηγαίνει στην Αίγινα και το βράδυ να βρίσκεται στο νυχτερινό κέντρο που τραγουδούσε, ότι κοιμόταν όρθια στον στύλο του καραβιού. Κοιμόταν όρθια γιατί δεν προλάβαινε, αλλά δεν βαρυγκωμούσε. Ο Γιάννης Δαλιανίδης λοιπόν λειτουργούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ήταν πάνω από όλους μας. Ήταν τελειομανής και επέτρεπε σε αυτόν που θεωρούσε ότι μπορεί να προσθέσει ένα δικό του λιθαράκι, να το κάνει. Εμένα με άφησε να προσθέσω πάρα πολλά, όπως αυτή την αντιπαλότητα με τον «Φοίβο», τον Τάσο Κωστή. Αυτά τα «άιντε πάνε ρε» ήταν δικά μου, αλλά τα επέτρεπε ο Δαλιανίδης. Αυτά που ήταν πετυχημένα όχι μόνο από μένα, αλλά και από άλλους συναδέλφους, δεν είχε το κόμπλεξ να τα σταματάει. Όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι χορτάτοι, είχαν γνωρίσει τη δόξα στον υπερθετικό βαθμό και δεν φοβόντουσαν να τα μοιραστούν με τον νεότερο. Τώρα, υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία για τη δόξα και τη δημοσιότητα σε εισαγωγικά, και αυτό μειώνει την ερμηνευτική μας ικανότητα. Και αυτό γιατί δεν είμαστε αφοσιωμένοι στο να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει ή να συγκινηθεί, είμαστε αφοσιωμένοι στο πώς θα διατηρήσουμε την επωνυμία μας.

- Θα θέλατε να γίνει το «Ρετιρέ» ξανά είτε σε μορφή ταινίας είτε κάποιων επεισοδίων για να δούμε τι απέγιναν όλοι αυτοί οι ήρωες 30 χρόνια μετά;

Θα ήμουν πάρα πολύ θετική σε κάτι τέτοιο, γιατί όχι. Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε. Δεν πρέπει να δείχνουμε τις ζωές των ανθρώπων όταν είναι μεγαλύτεροι; Οι ζωές των ανθρώπων δηλαδή σταματούν από τα 18 μέχρι τα 35; Όχι βέβαια. Οπότε θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να υπάρξει κάποια συνέχεια του «Ρετιρέ» και θα με έβρισκε πολύ σύμφωνη. Δεν θα είχα καμία αντίρρηση.

- Σας ενοχλεί όταν παίκτες ριάλιτι παίζουν στο θέατρο ή στην τηλεόραση;

Θεωρώ ότι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική, ας έχει βγει από ριάλιτι, καλό θα είναι να πάει να σπουδάσει. Δεν μπορείς να είσαι ηθοποιός και να μην ξέρεις ποιος είναι ο Σαίξπηρ, ποιος είναι ο Τσέχωφ, να μην γνωρίζεις τον Νίκο Καζαντζάκη. Αντίθετα να νομίζεις ότι με το θείο σου ταλέντο μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Αυτά δεν γίνονται. Γιατί πρέπει να διαθέτεις το θείο ταλέντο, αλλά θέλει καλλιέργεια. Και η καλλιέργεια έγκειται στην εργασία, η οποία προϋποθέτει σπουδές. Αν λοιπόν είσαι ένα τεμπελόσκυλο που θες απλώς να εκμεταλλευτείς ότι για ένα χρόνο εμφανίστηκες σε ένα τηλεοπτικό προϊόν και πιστεύεις ότι τώρα μπορείς να κατακτήσεις το θέατρο, πλανάσαι πλάνην οικτρά. Ο κόσμος γελάει μαζί σου. Πολλοί μπερδεύονται, νομίζουν ότι ο κόσμος πηγαίνει να τους δει για να τους θαυμάσει, ενώ το κοινό -που είναι πιο έξυπνο από μας- πολλές φορές πηγαίνει να τους δει για να τους χλευάσει. Πολλοί πέφτουν σε αυτή την παγίδα και περνούν τον χλευασμό για θαυμασμό.

Πηγή: Λοιπόν