Μαίρη Σταυρακέλλη: «Ζω και έζησα από αυτή τη δουλειά με πραγματικά πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια»
Η Μαίρη Σταυρακέλλη είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, με σπουδαίες συνεργασίες σε θέατρο και τηλεόραση...
Το χαμογελαστό κορίτσι με το εκφραστικό βλέμμα που πραγματοποίησε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο στη σειρά της κρατικής τηλεόρασης στο «Κάμπινγκ», δεν εξελίχθηκε μόνο σε μια δυναμική γυναίκα, αλλά και σε μια σπουδαία ηθοποιό, που αγαπήθηκε και συνεχίζει να αγαπιέται από όλους τους Έλληνες. «Καρέ της Ντάμας», «Οι μάγισσες της Σμύρνης», «Δεληγιάννειον Παρθεναγωγίον», «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο», είναι μερικές μόνο από τις σειρές στις οποίες άφησε τη σφραγίδα της. Η ίδια μιλάει για την πορεία της μέχρι σήμερα που όπως λέει ήταν αξιοπρεπέστατη...
- Γράψατε ιστορία στις «χρυσές» εποχές της τηλεόρασης, καταφέρατε να αποκτήσετε ένα κομπόδεμα που σας επιτρέπει να μη δουλεύετε για ένα διάστημα;
Έχεις τρελαθεί; (Γέλια). Θέλω να είμαι ειλικρινής. Οφείλω να ομολογήσω ότι εγώ ζω και έζησα από αυτή τη δουλειά με πραγματικά πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια. Ήμουν και τυχερή. Αυτό. Θέατρο, τηλεόραση, μεταγλώττιση, συγγραφή σεναρίων, θα είναι ψέμα να πω ότι δεν είμαι από τους ευχαριστημένους. Αλλά ούτε πήρα αυτά τα τρελά χρήματα που μπορεί να ακούγονταν κάποτε. Τώρα πλέον, όπως και σε όλους τους τομείς τα χρήματα έχουν πέσει. Μαθαίνω ότι πρότειναν σε νέους ηθοποιούς να πάνε χωρίς χρήματα σε σίριαλ για… την γνωριμία….. Φυσικά να πούμε ότι πάντα το θέατρο εκτός κέντρου δεν είχε ποτέ πολλά χρήματα. Έχω παίξει σε συγκλονιστικές παραστάσεις με εξαιρετικούς συναδέλφους, παραστάσεις για τις οποίες δούλευες μήνες, αλλά τα χρήματα ήταν λίγο πάνω από τον βασικό μισθό.
- Το «Καρέ της Ντάμας», μετά την απώλεια της Χρύσας Σπηλιώτη, μπορείτε να το δείτε σε επανάληψη;
Πραγματικά αυτό που συνέβη στη Χρύσα και σε όλους τους ανθρώπους στο Μάτι, δεν το χωράει το μυαλό μου. Τώρα που έφυγε από κοντά μας και ο Αίας ο Μανθόπουλος που έπαιζε και αυτός…. Ναι. Δεν μπορώ εύκολα να ξαναδώ το «Καρέ της Ντάμας». Λέω ότι οι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας όταν τους ξεχνάμε, αλλά αυτό είναι μια λογική σκέψη στην οποία ψάχνω παρηγοριά. Αλλά όσο και να μεγαλώνω, όσο και να προσπαθώ, δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ τον φόβο της απώλειας των ανθρώπων που αγαπώ. Αντίθετα, είμαι αρκετά συμφιλιωμένη με την ιδέα του δικού μου θανάτου. Την ανημπόρια τρέμω. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Πηγή: Λοιπόν