Στάνκογλου: Το πάρτι για τα γενέθλιά του, το ξέφρενο γλέντι με τους επώνυμους φίλους του και ο χορός

Ο ηθοποιός που όσο μεγαλώνει τόσο πιο πολύ μας γοητεύει οργάνωσε ένα απίθανο γλέντι για τους επώνυμους και μη φίλους του με πολύ χορό, μουσική και όμορφες στιγμές.

Ο Γιάννης Στάνκογλου πιο ευτυχισμένος από ποτέ που είχε στο πλευρό του αγαπημένους του ανθρώπους ανέβηκε στη σκηνή και έσβησε τα κεράκια παρέα με τον γιο του. Στο πάρτι ανάμεσα σε άλλους ο Γιώργος Χρανιώτης και η Κλέλια Ρένεση.

Ανήμερα των γενεθλίων του, που ήταν στις 10 Γενάρη, ανέβασε ένα απόσπασμα από το ποίημα του Βλαντιμίρι Μαγιακόφσκι με τίτλο «Σύννεφο με παντελόνια» που έχει αποδώσει ο Γιάννης Ρίτσος. Και στη λεζάντα του στιγμιότυπου έγραψε:

«Ποτέ από μικρός δεν πίστευα ότι θα φτάσω 50 χρόνων, πίστευα όμως στην άγαρμπη ποίηση, στους πραγματικούς αλήτες, στο σύννεφο με παντελόνια, στην καθαρή αγάπη στην θάλασσα και στο βουνό στον αέρα και και στους φίλους μου……….50 ρεεεεεεεεεεεεεεε…..»

Δες εικόνες από το πάρτι του

«Ήμουν από τους ηθοποιούς που δεν ήθελαν να κάνουν τηλεόραση -άλλωστε στη σχολή γαλουχηθήκαμε με το θέατρο μόνο. Με το που αποφοίτησα από τη Δραματική, έφυγα με την πρώην σύζυγό μου για Νέα Υόρκη και ζήσαμε δύο χρόνια εκεί. Είμαι μεγαλωμένος σε μια οικογένεια που δεν είχε την τέχνη σε μεγάλο βαθμό στη ζωή της- ο πατέρας μου σιδεράς, η μητέρα μου δούλευε σε κλωστοϋφαντουργείο. Μετά τα 22 μου άρχισα να βλέπω θέατρο. Είχα δει το «Χρήμα» του Θόδωρου Τερζόπουλου και είχα πάθει πλάκα, είχα σκεφτεί πως θέλω να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο. Είχα δει τον «Ρομαντισμό» του Μαρμαρινού, είχα νιώσει το ίδιο. Οπότε, με το που γύρισα από τη Νέα Υόρκη, έκανα οντισιόν στον Τερζόπουλο και με πήρε. Με είδε ο Μιχαήλ Μαρμάρινος, με πήρε στον θίασό του. Μετά δούλεψα με την Άντζελα Μπρούσκου, με τον Νίκο Καραθάνο στην πρώτη του σκηνοθεσία... Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που ξέρουν από θέατρο και τους σέβομαι. Υπήρξα τυχερός, αλλά έχω δουλέψει και πολύ. Έκατσε μετά με την τηλεόραση. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι αν και πότε κατάφερα κάτι, με μια δουλειά μόνο. Έχει να κάνει με το πώς σιγά σιγά άρχισα να πατάω στα πόδια μου και να νιώθω σιγουριά, όχι για ρόλους, αλλά με την έννοια πως έπαιρνα όσα έκανα, όσα μάθαινα, όλες τις συνεργασίες μου, και άρχιζα να δημιουργώ την προσωπική μου φαρέτρα», έχει πει για την πορεία του.