Μπουρδούμης: «Την ώρα που έπαιζα, άκουγα ''μπαμπά, μπαμπά!''... Νόμιζα ότι το φανταζόμουν!»

Ο ηθοποιός αυτόν τον καιρό πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας» στο θέατρο, Embassy και μίλησε τόσο για τον ρόλο-πρόκληση που ενσαρκώνει όσο και για την καθημερινότητά του με τον γιο του, Αναστάση...

Από το Λονδίνο και την παράσταση που είχατε δει έχετε κρατήσει στοιχεία για τον ρόλο σας;

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια. Τώρα πλέον υπάρχει μια ανάμνηση διαφορετική. Περισσότερο σαν επίγευση. Αυτό που είδα ήταν μαγικό. Κατ' αρχάς ήταν πολύ μπροστά από άποψη παραγωγής, πολύ εντυπωσιακό, και υπήρχε αυτό το αίσθημα της ευφορίας και της συγκίνησης ότι, όσες και αν είναι οι δυσκολίες στη ζωή, έχουμε ένα όνειρο και παλεύουμε γι' αυτό.

Καμιά φορά τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί κριτές. Αυτός είναι ένας φόβος;

Είναι! Τα παιδιά δεν είναι σκληροί κριτές, είναι ειλικρινή. Λένε ένα «βαριέμαι, δεν θέλω να δω» και δεν θα δουν. Δεν φιλτράρουν. Δεν υπάρχει ότι, μεγαλώνοντας με τα χρόνια, μεταμορφώνεσαι σε έναν άνθρωπο μαγκωμένο, μετά κόμπλεξ, μετά απωθημένα, με, με, με... Το βλέπω και τώρα που έχω παιδί. Επειδή εσύ θες να ασχοληθείς με κάτι, πρέπει να θέλουν και εκείνα; Θυμάμαι που έλεγα στο γιο μου να στολίσουμε το δέντρο και δεν ήθελε εκείνη την ώρα, ήθελε να κάνει κάτι άλλο. Κι εγώ να λέω «έλα να στολίσουμε το δέντρο, πήγαμε και πήραμε τα στολίδια». Με κοίταζε καλά-καλά και μου απαντούσε «μα δεν θέλω να στολίσουμε το δέντρο, γιατί επιμένεις» και σκέφτομαι εκείνη την ώρα «μα τι βλάκας που είμαι κι εγώ! Επειδή τώρα έχω τη μανία να φτιάξουμε το δέντρο; Δεν θέλει! Θέλει να κάνει κάτι άλλο». Τι πιο απλό;

Ο γιος σας έχει έρθει να δει πρόβες;

Όχι ακόμη. Με έχει δει πολύ λίγο σε δύο προηγούμενες παραστάσεις, στην «Αυλή των θαυμάτων» και στον «Σκρουτζ». Στη μία από τις δύο έγινε κάτι πολύ συγκινητικό. Ήταν στο Μέγαρο Μουσικής, που χωράει χιλιάδες θεατές, και, την ώρα που έπαιζα, άκουγα «μπαμπά, μπαμπά!». Αυτό με έναν τρόπο ακουγόταν στη σκηνή και εγώ νόμιζα ότι το φανταζόμουν!

Πηγή: Real