Φαραντούρη: «Γίνονται φρικτά πράγματα στην τραπ... Υπάρχει και το καλό λαϊκό τραγούδι, αλλά...»

Και σήμερα όμως το άλλο παράδειγμα εξακολουθεί να δίνει, προτάσσοντας την ποιότητα, θυμίζοντας τις μεγάλες στιγμές της μουσικής μας, το αντίδοτο του πολιτισμού σε κάθε λογής φτήνια. «Μια κοινωνία όταν χάνει Παιδεία και Πολιτισμό, οδηγείται σε τραμπικές καταστάσεις. Υπάρχουν δυστυχώς και οι σύγχρονοι αγράμματοι» λέει.

Χείμαρρος και φωνή της συνείδησης η κορυφαία ερμηνεύτρια. Αυτές τις μέρες ετοιμάζεται πυρετωδώς να μας ταξιδέψει σε ασπρόμαυρα και έγχρωμα όνειρα. Με όχημα τα τραγούδια από τον ελληνικό κινηματογράφο, που θα ερμηνεύσει μαζί με τη Γιώτα Νέγκα στις 30 του μήνα στο Παλλάς, θα μας θυμίσει το αποτύπωμα σπουδαίων δημιουργών και μερικά από τα «διαμάντια της μουσικής μας» από τη δεκαετία του ’50 και του ’60 μέχρι τις μέρες μας, καθώς, όπως λέει, «οι μουσικές και τα τραγούδια από τις ταινίες αυτές είναι η κιβωτός του ελληνικού ποιοτικού τραγουδιού. Φυλάνε την εικόνα της εποχής τους».

Εσείς προφτάσατε και τραγουδήσατε στην εποχή του διεθνούς τραγουδιού, στην εποχή του δημιουργού. Πώς ακούτε το τραγούδι που γράφεται σήμερα;

Πώς να το ακούω; Όμως υπάρχουν και δημιουργοί που προσπαθούν και αρκετοί έχουν πολύ ενδιαφέρον. Είναι όμως σαν ένα βαρκάκι μέσα σ’ έναν ωκεανό. Όμως το σύστημα είναι που δεν θέλει να αναδείξει πια τραγούδια. Κάνει την τραπ, που είναι εύκολο πράγμα, παίρνει ό,τι δίνει ο καθένας, χωρίς στίχους, χωρίς τίποτα. Όχι από αφέλεια βέβαια. Υπάρχει μια σκοπιμότητα ότι θα βρίζουμε εκείνο, θα βρίζουμε το άλλο. Δήθεν στο όνομα μιας «αναρχικής» συνείδησης σε όλα και αντικαθεστωτικής και αντιφεμινιστικής διάθεσης γίνονται φρικτά πράγματα στην τραπ- παγκόσμια, όχι μόνο εδώ. Βάζουν έναν ρυθμό ηλεκτρονικό, ούτε ορχήστρες πληρώνουν ούτε τίποτα, και ξαφνικά γίνονται διάσημοι. Ζούμε μια εποχή μηδενισμού των αξιών. Τα παιδιά από 12 χρόνων παρακολουθούν αυτά τα πράγματα, μ’ αυτά επικοινωνούν. Δεν ξέρω αν επηρεάζονται από τους «στίχους», από όσα λένε αυτά τα τραγούδια. Μπορεί, δεν ξέρω. Κάποιος μου είπε ότι τα ακούνε, αλλά δεν τους ενδιαφέρουν τα λόγια. Τους ενδιαφέρει ο ρυθμός.

Φαντάζομαι πόσο παράταιρα σας ακούγονται...

Για εμάς ήταν άλλο, ήταν τραγούδι συνείδησης. Ήταν το όνειρο, ήταν η μνήμη, ήταν η ιστορία μας. Δες πώς επηρεάστηκαν οι μεγάλοι μας συνθέτες και από την αρχαιότητα, και από τη βυζαντινή μουσική, και από τη λαϊκή παράδοση αλλά και από την κλασική μουσική και οικοδόμησαν μια σύγχρονη ελληνικότητα, τότε που έφτιαξαν το ελληνικό τραγούδι στηριγμένο στη μεγάλη ελληνική ποίηση. Ήταν συγκλονιστικά αυτά που κάνανε και ο Μίκης, και ο Μάνος, και ο Ξαρχάκος, και ο Σαββόπουλος -«ο τρίτος παράλληλος», όπως τον λέω-, και άλλοι. Δημιούργησαν ένα κίνημα πολιτισμού. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιούσαν τότε που γινόταν, γιατί τώρα μπήκε στην Ιστορία και λες «κοίταξε τι μεγάλο που ήταν αυτό το πράγμα». Όταν παρακολουθώ διάφορες συνεντεύξεις στην τηλεόραση, παρατηρώ και λέω ότι είναι ένα τέλος εποχής.

Είναι τέλος εποχής;

Κάποια τραγούδια είναι σαν ένας σπόρος που ξαναμπαίνει στο χώμα. Μπορούν να επιβιώσουν, να έχουν μια διάρκεια. Όπως ο κόσμος γυρίζει σε κάποιες σταθερές, στο ρεμπέτικο, στο καλό λαϊκό τραγούδι. Στις παρέες του δεν θα τραγουδήσει ραπ ή τραπ. Εκεί μπορεί να ειπωθεί και το τραγούδι των μεγάλων μας, και κυρίως του Θεοδωράκη, αλλά όχι όλο ως έργο. Δεν βλέπεις τι ακούμε τώρα; Υπάρχει και το καλό λαϊκό τραγούδι, αλλά τα περισσότερα είναι σκυλάδικα. Η εκπομπή του Πορτοκάλογλου θεωρείται πως είναι ύψιστη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι. Τώρα ξαναβγαίνει η νύχτα στην επιφάνεια, επανεμφανίζεται. Είναι πολλοί οι λόγοι, οικονομικά συμφέροντα. Δεν λέω, υπάρχουν και καλά πράγματα. Το τραγούδι των τίτλων «Δεν ξεχνώ», του Χρίστου Στυλιανού, σε στίχους Ελένης Ζιώγα, που τραγουδάω στη σειρά «Famagusta», είναι πάρα πολύ συγκινητικό και πολύ όμορφο.

Τι είναι αυτό που σας τραβάει να πείτε ένα τραγούδι;

Η συγκίνηση. Μπορεί πολλές φορές να σε συγκινήσει περισσότερο ο στίχος από τη μουσική, άλλες η μουσική πιο πολύ. Προσπαθείς να τα συγκεράσεις, γιατί το απόλυτο πάντρεμα, όπως εκείνη την εποχή, σπάνια το βρίσκεις.

Πηγή: ΑΥΓΗ