Συλιγνάκης-Ο μαθητής του αξέχαστου Κατράκη, θυμάται: «Ο Μάνος ήθελε να σφάξει έναν μανιακό δολοφόνο»

«Ο Μάνος πέρασε πολλά βασανιστήρια στη Μακρόνησο. Τον είχαν βάλει μέχρι και σε σακιά με εξαγριωμένα γατιά, τα οποία τον είχαν σκίσει με τα νύχια τους όλο το δέρμα. Τα τραύματα τα είδα με τα μάτια μου... Είχα τα πάντα στη ζωή μου, μέχρι και δικό μου θέατρο. Η αρρώστια και ο θάνατος της κόρης μου με έκαναν να τα χάσω όλα και να βρίσκομαι πια στα 81 χρόνια μου φιλοξενούμενος στο “Σπίτι του ηθοποιού”... Έπαιξα στον “Καπετάν Μιχάλη” ύστερα από 60 ολόκληρα χρόνια, ξανά. Για μένα αυτό ήταν ευλογία».

Αυτά είναι μερικά από τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα του Κρητικού ηθοποιού Γιάννη Συλιγνάκη, ενός διαμαντιού του ελληνικού θεάτρου, συνεργάτη και «μαθητή» του τεράστιου Μάνου Κατράκη! Ο σπουδαίος ηθοποιός, ήταν και ο υποβολέας του τεράστιου Κατράκη. Ευγενής, με μια κοψιά από άλλη εποχή, ευτύχησε να παίξει με τεράστια ονόματα καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του. «Είναι πολύ σπουδαίος, είναι αφανής ήρωας του θεάτρου και τέρας μορφώσεως επί παντός επιστητού». Αφορμή γι' αυτή τη συνέντευξη στάθηκε ο ρόλος του, σε ηλικία 81 ετών στην ταινία «Καπετάν Μιχάλης» που παίζεται στους κινηματογράφους. Είναι ο ίδιος ηθοποιός που πριν από εξήντα χρόνια, νεαρός τότε, είχε ξαναπαίξει στον «Καπετάν Μιχάλη». Θυμάται τα πάντα, έχει διαβάσει τα πάντα σε σχέση με το θέατρο και την ιστορία του, και πολλοί θα αναρωτηθούν: Γιατί από το πλευρό του Μάνου Κατράκη βρέθηκε φιλοξενούμενος στο Σπίτι του Ηθοποιού; Οι απαντήσεις και όσα λέει σε μια σπάνια συνέντευξή του παρακαταθήκη, μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από την πλοκή ενός θεατρικού έργου που θα αφορούσε την ίδια του τη ζωή...

Ως άνθρωπος (σ.σ. πώς ήταν ο Μάνος Κατράκης);

Ο πιο απλός άνθρωπος που θα μπορούσες να γνωρίσεις. Καταρχάς ήταν ευγενικός άνθρωπος. Και τον αδύναμο τον υποστήριζε πάντα. Επίσης, δεν ήθελε να φοβάται κανείς. Ήταν λεβεντάνθρωπος. Ένα παράδειγμα: Είχε πάει με το Εθνικό Θέατρο στην Αίγυπτο για παραστάσεις. Τους είπαν, λοιπόν, οι αστυνομικοί να μην κάνουν βόλτες στους δρόμους, γιατί εκείνο τον καιρό ήταν ένας δολοφόνος που γυρνούσε και έσφαζε. Ξέρεις τι έκανε ο Κατράκης; Μόλις τέλειωνε η παράσταση, έπαιρνε ένα μαχαίρι και μέχρι να ξημερώσει περιφερόταν στο Κάιρο για να βρει το δολοφόνο και να τον σφάξει. Τέτοια λεβεντιά! Θα σου αναφέρω ακόμα ένα περιστατικό: Κάνουμε πρόβες στον «Βασιλιά Ληρ» στον λόφο που βρίσκεται πίσω από τους Στήλους του Ολυμπίου Διός. Ο Μάνος είχε ένα σπορ αυτοκίνητο κάμπριο, με κουκούλα. Είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο, οδηγός ο Μάνος, εγώ, η Ρένα Βενιέρη, η Δάφνη Σκούρα και κάποιοι άλλοι. Όπως είμαστε στον δρόμο στην κατηφόρα, ένας ταξιτζής νεαρός, μάγκας, μας προσπερνάει και λέει του Κατράκη: «Ρε γέρο, τι το θες το αμάξι;» Στο φανάρι που είναι κόκκινο κατεβαίνει ο Κατράκης από το αμάξι και του λέει: «Εμένα είπες γέρο, ρε λεβεντόπαιδο;» Του ανοίγει την πόρτα ο Μάνος, τον τραβάει από μέσα και τον σηκώνει από τους γιακάδες μισό μέτρο από το έδαφος. Τον ξαπλώνει πάνω στο καπό και του δίνει δυο μπάτσους που κόντεψε να τον σκοτώσει. Και λέει του ταξιτζή: «Τώρα ζήτα συγγνώμη και από τις κυρίες». Και μια και μιλάμε για τον Μάνο, του είχε δώσει κάποτε ο δήμαρχος του Πειραιά Σκυλίτσης το θέατρο. Και αποφασίζει ο Κατράκης να ανεβάσει τον «Βασιλιά Ληρ». Όμως ο Μάνος πάντα ζούσε κάτω από τη σκιά του Βεάκη σε αυτό το έργο. Μας έλεγε: «Έχω βραχνά και τον έχω πάνω από το κεφάλι μου συνέχεια».

Ήταν τόσο παθιασμένος με τον τζόγο ο Μάνος;

Ευτυχώς, ο Κατράκης δεν χάλασε τον χαρακτήρα του από το πάθος του αυτό. Γιατί είχε μια σπουδαία παρακαταθήκη πίσω του! Θα μπορούσα να μιλάω μέρες ολόκληρες για όσα έζησα με τον Μάνο. Ήταν ένας ογκόλιθος και αυτό τα λέει όλα!

Πέθανε στην ψάθα, παρότι έπαιξε σε τεράστιες θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές...

Δεν ήταν στην ψάθα. Ήταν αξιοπρεπής ως το τέλος του. Τα λεφτά που έβγαλε από τον «Βυθό», από την «Καλοκαιρινή ιστορία» με την Λάμπέτη και από το «Ντα», όλα αυτά τα χρήματα τα μοίρασε σε φτωχούς, σε άπορους συναδέλφους του.

Και από μια τέτοια καριέρα, φιλοξενούμενος στο Σπίτι του Ηθοποιού. Πώς προέκυψε αυτό;

Ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να παντρεύεται και κυρίως να κάνει παιδιά. Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, ο έρωτας μου ήρθε κατακούτελα Παντρεύτηκα. Ήταν γρήγορος ο γάμος και εξαιρετικό πλάσμα η γυναίκα μου. Αλλά δεν ήταν έτοιμη να παντρευτεί. Εγώ μπόρεσα να το ελέγξω το θέμα του γάμου. Και ο γάμος έληξε πολύ γρήγορα. Έκανα κάποια λάθη στην καριέρα μου. Δεν έπαιζα όπως θα έπρεπε συνεχόμενα, ενώ με καλούσαν και είχα πολλές προτάσεις. Έπαιζα σε πολλά ΔΗΠΕΘΕ σε όλη την Ελλάδα, μεγάλωσαν και οι κόρες μου και σκέφτηκα να σταματήσω και να εδραιωθώ στην Αθήνα. Είχα φτιάξει εκείνα τα χρόνια το θέατρο Καισαριανής, το Θέατρο 3ης Σεπτεμβρίου με τον Μπάρκουλη, και γενικά είχα την ιδέα να αναπαλαιώσουμε τα παλιά κτίρια και να γίνουν θεατρικοί χώροι. Βρήκα ένα παλιό νεοκλασικό κτίριο στο Κουκάκι και αποφασίζω να κάνω τη θυσία και να το κάνω πολυχώρο. Και πέτυχα! Άρχισα να εισπράττω πολλά χρήματα. Αλλά δεν ήμουν καλός διαχειριστής. Έπειτα, η μεγάλη μου κόρη έπασχε από μια ανίατη ασθένεια. Όσα χρήματα είχα στην άκρη έφυγαν όλα στα νοσοκομεία και στους γιατρούς. Με πήρε από κάτω η κατάθλιψη. Διαλύθηκα όταν πέθανε. Και σιγά σιγά μού τα πήραν όλα. Έφτασα στο σημείο να μη σέβομαι ούτε τον εαυτό μου. Και κατέληξα να βρίσκομαι στο Σπίτι του Ηθοποιού. Για μένα η Αννα Φόνσου επιτελεί ένα τεράστιο και θεάρεστο έργο για όσα κάνει για όλους εμάς.

Πηγή: Espresso