Αρσενάκος: «Σε μια συνεργασία με καλλιτέχνη, αν σκέφτεσαι πως αδικείσαι, έχεις χάσει από την αρχή»
Ο Γιώργος Αρσενάκος, CEO της Panik Records, της εταιρείας που έχει στο δυναμικό της τους περισσότερους και σημαντικότερους καλλιτέχνες από κάθε άλλη στην Ελλάδα, σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή συνέντευξη...
Ο ίδιος μιλάει για όσα και όσους βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας και στην λάμψη του entertainment και της δισκογραφίας...
Πόσα άλλαξαν σε σένα από τότε που σε πρωτογνώρισα, ως μάνατζερ του Γιώργου Τσαλίκη τότε – περίπου 25 χρόνια πριν;
Δεν νιώθω ότι έχω αλλάξει. Με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμουν τα πράγματα τότε, τα σκέφτομαι και σήμερα, με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπιζα τους ανθρώπους τότε, τους καλλιτέχνες, τους αντιμετωπίζω και τώρα, με την ίδια επιμονή και υπομονή που έκανα τα πράγματα τότε, νιώθω ότι τα κάνω και σήμερα. Προφανώς, όμως, δεν είμαι ένας άνθρωπος που δεν αντιλαμβάνεται ότι έχουν αλλάξει οι συνθήκες και οι καταστάσεις. Ξεκίνησα την πορεία μου με έναν καλλιτέχνη, σήμερα έχουμε φτάσει μαζί με την δυνατή ομάδα επαγγελματιών της Panik Records να δημιουργήσουμε μία μεγάλη ισχυρή «οικογένεια» πέραν των 170 καλλιτεχνών – την μεγαλύτερη της ελληνικής δισκογραφίας σήμερα.
Ουσιαστικά, τι έχει αλλάξει;
Έχουν μεγαλώσει οι ευθύνες. Γιατί, όταν έχεις να διαχειριστείς περισσότερους ανθρώπους, μεγαλώνουν κι οι ευθύνες απέναντι στους ίδιους, στα όνειρά τους, τις προσδοκίες τους, στις δημιουργίες τους, στα τραγούδια τους, στο μέλλον τους.
Από την άλλη, και οι καλλιτέχνες δεν άλλαξαν; Δεν είναι αλλιώτικοι οι καλλιτέχνες του 2001, της γενιάς του Γιώργου Τσαλίκη που ξεκινούσε δυναμικά τότε με τον δίσκο «Αν ήμουνα παλιόπαιδο» -και που μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του οφειλόταν σε σένα, που ήσουν ένα 20χρονο παιδί- με τους τραγουδιστές του 2024, που οι συνθήκες και τα Μέσα προβολής είναι εκ βάθρων αλλιώτικα;
Κάποιες ανάγκες άλλαξαν, μέσω κυρίως των social media που μπήκαν στη ζωή μας. Αλλά, θεωρώ, πως κάποια βασικά συστατικά έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου και παραμένουν σταθερά για τη πορεία ενός καλλιτέχνη. Τι ήθελε και θέλει πάντα ένας καλλιτέχνης; Μια ωραία εικόνα, και επιτυχίες· φροντίδα, προστασία και να τον νοιάζεσαι συνεχώς. Η αλήθεια είναι ότι το επάγγελμα που κάνουμε είναι προσωποκεντρικό. Απαιτεί προσοχή, αφοσίωση, υπευθυνότητα και τη δυνατότητα να ελκύεις το φως, τα βλέμματα του κόσμου.
Σε αυτή την πορεία ενός καλλιτέχνη, δεν ένιωσες ποτέ εσύ ο ίδιος να αδικείσαι; Με την έννοια ότι εσύ θα φροντίσεις όλα τα γύρω γύρω, θα κάνεις όλη την «λάντζα», όλη την σκληρή δουλειά, εσύ θα κινήσεις τα νήματα της επιτυχίας, και άλλος θα πάρει την δόξα, την φήμη, την δημοσιότητα...
Σε μία σχέση, ή μια συνεργασία αν θες καλύτερα, αν σκέφτεσαι πως αδικείσαι ή πως προσφέρεις παραπάνω από όσα λαμβάνεις πίσω, έχεις χάσει από την αρχή. Αναγνωρίζω το χάρισμα και το ταλέντο που έχει ένας καλλιτέχνης. Κι αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο πράγμα! Άρα αυτός που φέρει ως «δώρο» όλο αυτό, είναι λογικό να το καρπώνεται και να το χρεώνεται ο ίδιος. Το χάρισμα της φωνής, της σκηνικής παρουσίας και της επικοινωνίας με τον κόσμο, είναι αξεπέραστο! Κατά συνέπεια, δεν νιώθω ότι «αδικούμαι». Άλλωστε, πιστεύω πως στο τέλος όλοι κερδισμένοι είμαστε. Κι όταν υπάρχει επιτυχία, υπάρχει ένας παραπάνω λόγος να είμαστε όλοι χαρούμενοι γι’ αυτήν.
Πηγή: DownTown Κύπρου