Γιώργος Αρσενάκος: «Η μουσική, για μένα, δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα»
Ο Γιώργος Αρσενάκος, επικεφαλής της δισκογραφικής εταιρίας Panik και ένας πολύ καλός γνώστης της μουσικής βιομηχανίας της χώρας μας, αποκαλύπτει τι σημαίνει για εκείνον μουσική και πώς καταφέρνει να παντρεύει τόσα διαφορετικά είδη.
Δεν μεγάλωσε σε μουσική οικογένεια, έχει σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αλλά από νωρίς αποφάσισε να ασχοληθεί με διάφορα είδη μουσικής και εκπροσώπους τους...
Εσύ, μεγάλωσες σε μουσική οικογένεια;
Όχι, δεν ήταν μουσικοί οι γονείς μου. Αλλά μεγάλωσα με πολλή μουσική μέσα στο σπίτι: Η μητέρα μου έβαζε συνεχώς κι ακούγαμε τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, της Ελένης Βιτάλη, της Γλυκερίας, ενώ ο πατέρας μου έβαζε Βασίλη Καρρά, Αντύπα, Λευτέρη Πανταζή. Εγώ, άκουγα και Ξύλινα Σπαθιά και Τρύπες, αλλά και Άννα Βίσση και Νότη Σφακιανάκη. Μεγάλωσα, δηλαδή, μέσα σε αυτό το «δίπολο» της μουσικής, το οποίο διαμόρφωσε ουσιαστικά και εμένα ως προσωπικότητα στην πορεία, αφού η μουσική ήταν η «πρωταγωνίστρια» σε κάθε κομμάτι της ζωής μου, στα παιδικά μου χρόνια. Αυτό συνέβη και αργότερα, στην εφηβεία μου – η μουσική ερχόταν από παντού και με πάρα πολλές επιλογές. Τριάντα χρόνια μετά, αυτό που προσπαθώ, σε κάτι που ορίζω εγώ -που είναι η Panik- είναι να δίνω πολλές επιλογές στους ακροατές, στον κόσμο που θέλει να ακούσει μουσική. Γι’ αυτό και έχουμε στην Panik πλειάδα καλλιτεχνών και παραγωγών, ενδεχομένως και ετερόκλητων μεταξύ τους. Η μουσική, για μένα, δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα. Έτσι νιώθω τη μουσική, έτσι την κάνω.
Από την άλλη, η συνύπαρξη του Στέφανου Πιτσίνιαγκα και της Κόνι Μεταξά με τον Αντώνη Ρέμο και την Ελευθερία Αρβανιτάκη π.χ., δεν στερεί από την Panik ένα συγκεκριμένο μουσικό στίγμα που θα μπορούσε να δώσει ως δισκογραφική εταιρεία;
Η μουσική είναι μία και τα είδη της μουσικής μπορούν να μπλέκονται. Όπως και κάθε πτυχή της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας. Είμαστε σαν ένα μεγάλο «κατάστημα» που δίνει όλα τα είδη της μουσικής στον ακροατή. Έτσι ήταν πάντα οι δισκογραφικές εταιρείες άλλωστε, όπως τις γνώρισα εγώ και όπως εργάστηκα σε αυτές, από την δεκαετία του ’90 – και η Sony Music, και η Universal, και η Minos-EMI κ.α, με αυτό τον τρόπο λειτουργούσαν. Υπήρχε εταιρεία που προμόταρε ταυτόχρονα και τον Γιώργο Νταλάρα, αλλά και τα Κακά Κορίτσια. Κι αυτό δεν είναι σχιζοφρενικό, έτσι είναι η δουλειά αυτή, έτσι είναι και η ζωή μας αν δεν θέλουμε να είναι μονόχνοτη και μονοσήμαντη.
Μικρός, με τι ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά;
Η μάνα μου ήθελε να γίνω γιατρός ή δικηγόρος. Αλλά εγώ δεν ήξερα τι θα ήθελα να κάνω. Γι’ αυτό και όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, επέλεξα να σπουδάσω Επικοινωνία και Μ.Μ.Ε. στο Πάντειο. Ευτυχώς.
Πηγή: DownTown Κύπρου