Δραγούμη: «Πήγα να δω ως θεατής τη «Σμύρνη μου αγαπημένη» και δεν σταμάτησα να κλαίω»

Στην παράσταση «Κι από Σμύρνη... Σαλονίκη» υποδύεσαι μια πλούσια εβραία της τοπικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου, τα συναισθήματα της οποίας βλέπουμε σταδιακά να μεταβάλλονται από τη βαθιά έπαρση έως τον απόλυτο φόβο, στην προσπάθεια για την επιβίωση, τόσο τη δική της όσο και της οικογένειας της

Μόνο που περιέγραψες την ηρωίδα μου, ανατρίχιασα με αυτά που παθαίνει. Είμαι ευτυχισμένη γιατί αυτός ο ρόλος εμπεριέχει την ανατροπή και την εξέλιξη. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να υποδύεσαι ένα χαρακτήρα που τελειώνει διαφορετικά απ’ ό,τι ξεκινά - τέτοιο θέατρο έχω μάθει να κάνω. Όλοι οι άνθρωποι άλλωστε έχουν μια εξέλιξη και, επιπλέον, η παράσταση εκτυλίσσεται μέσα στα χρόνια, από το 1924 έως το 1939. Η ιστορία της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης δεν έχει φωτιστεί αρκετά, δεν είναι πολύ γνωστή, κι αυτό που μου αρέσει είναι ότι στο έργο η μυθοπλασία συνυπάρχει με πραγματικά στοιχεία, με στοιχεία ντοκιμαντέρ. Έτσι, ο θεατής ξέρει γιατί η ηρωίδα μου νιώθει όλο αυτόν το φόβο και τον δικαιολογεί. Δεν χρειάζεται να φανταστεί, αμέσως κάνει τη σύνδεση ότι «ναι, αυτή σε λίγο θα μπει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Κι εσύ μεγάλωσες σε μια οικογένεια αστών.

Προέρχομαι από οικογένεια αστών, όπως και ο πατέρας μου, που μεγάλωσε σε αντίστοιχο σπίτι. Ζούσαμε σε ένα πολύ μεγάλο παλιό αθηναϊκό διαμέρισμα με το κλειστό σαλόνι που ήταν μόνο για τους καλεσμένους. Έμαθα να μιλώ γαλλικά -τα οποία μιλούσε άπταιστα και η μητέρα μου- σχεδόν παράλληλα με τα ελληνικά, από 3 χρονών, και είχα Γαλλίδες νταντάδες. Είχαμε επίσης υπηρέτριες - θυμάμαι ότι φορούσαν και στολή. Μάλιστα, όταν άρχισε μια πτωτική πορεία και αλλάξαμε σπίτι, η μία από τις δυο υπηρέτριες ήταν σαν γιαγιά μου, με μεγάλωσε, την αγαπούσα και με αγαπούσε. Ήταν πρόσφυγας από την Πόλη, όπου είχε εκείνη υπηρέτριες. Μου είχε δείξει φωτογραφίες της και ήταν και η ίδια μια αστή κυρία με το σκυλάκι της και τις γούνες της. Τα έχασε όμως όλα -τους είχαν δώσει μία ώρα διορία για να μαζέψουν ό,τι μπορούσαν και να φύγουν-, ήρθε εδώ και δούλευε στο σπίτι μας. Στην οικογένειά μας, όμως, δεν υπήρχε η έπαρση που προανέφερες. Γι’ αυτό και ο πατέρας μου, ο οποίος μεγάλωσε σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον, ασχολήθηκε με τη μουσική

Ένιωσες μια παραπάνω σύνδεση λόγω του γεγονότος ότι εκείνη την εποχή, η οποία περιγράφεται ως «νέα εποχή», δολοφονήθηκε ένας από τους προγόνους σου, ο Ίων Δραγούμης;

Πήγα να δω ως θεατής τη «Σμύρνη μου αγαπημένη» και, περίπου στη μέση της παράστασης, όταν ακούστηκε από έναν ηθοποιό η φράση «μόλις δολοφόνησαν τον Δραγούμη», δεν σταμάτησα να κλαίω. Παρόλο που η εκτέλεση του Ίωνα Δραγούμη υπάρχει στα σχολικά βιβλία, είχαμε κάνει και ειδικές εργασίες, εκεί ένιωσα σαν να το έλεγαν σε μένα, ήταν σαν να θρήνησα για πρώτη φορά για τη δολοφονία του θείου μου, τον οποίο φυσικά δεν γνώρισα/ Τον παππού μου, όμως, ο οποίος τότε ήταν υπουργός, τον γνώρισα καλά. Όταν έγινε η δολοφονία, ρώτησαν «ποιον Δραγούμη, τον μικρό;». Ο μικρός ήταν ο παππούς μου και δεν είχαν εξακριβώσει ακόμη αν είχαν σκοτώσει τον Ίωνα ή τον Φίλιππο Δραγούμη

Πηγή Hello