Νίκος Αναδιώτης στο gossip-tv:«Οικογένεια δε μπορεί να είναι κάτι άλλο- Μητέρα, πατέρας, παιδιά»

Ο Νίκος Αναδιώτης τάσσεται κατά της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια και γίνεται «χείμαρρος» όταν μιλά για τα αυτονόητα. «Οικογένεια δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από αυτό που γνωρίζουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μητέρα, πατέρας, παιδιά», θα πει!

Με αφορμή την συζήτηση στη Βουλή για το νόμο περί τεκνοθεσίας, θα ήθελα την άποψη σας σχετικά με την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια;

«Οι παιδικές ψυχές είναι το αγνότερο πράγμα στον κόσμο. Η υιοθεσία περιστρέφεται γύρω από το δικαίωμα ενός παιδιού να μεγαλώσει με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Και οι καλύτερες προϋποθέσεις είναι η αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα.

Η συνείδησή μας και η καρδιά μας το μαρτυρά αυτό, είναι το ίδιο που λένε οι άγιοί μας και το ίδιο που λένε και οι επιστήμονες, ότι η υγιής και ισορροπημένη ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξη κάθε παιδιού έχει το θεμέλιό της σε μιά σωστή μητέρα και έναν σωστό πατέρα.

Ποιος από εμάς παίρνει την ευθύνη να αποστερήσει αυτό το δικαίωμα από ένα παιδάκι; Και ποιος θα απολογηθεί στο παιδάκι αυτό, όταν μεγαλώσει και γυρίσει να πει, «γιατί με αφήσατε να μεγαλώσω χωρίς μάνα και πατέρα, ενώ μπορούσα;»

Θεωρείτε πως με αυτή τη νομοθεσία θα διαλυθεί ο θεσμός της οικογένειας;

«Ασφαλώς η νομοθεσία αυτή ανατρέπει όλα όσα γνωρίζουμε και διδαχθήκαμε για την οικογένεια. Οικογένεια δε μπορεί να είναι κάτι άλλο από αυτό που γνωρίζουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μητέρα, πατέρας, παιδιά.

Πιστεύω ότι ο θεσμός της οικογένειας είναι πολύ ιερός για να αρχίσουμε να πειραματιζόμαστε. Είναι το βαθύτερο νήμα που συνδέει τις γενιές και μεταφέρει απαλά στις ψυχές των παιδιών τη σοφία και τις αξίες των παππούδων μας, σαν ένα ήσυχο ρυάκι που έρχεται από μακριά και ποτίζει τα νέα δέντρα, να αποκτήσουν ρίζες, να ανθίσουν, και να δώσουν τους ωραίους καρπούς τους και αυτά.

Αυτό βέβαια δεν περιμένει ένα κράτος και τις νομοθεσίες του για να συμβεί. Όμως το κράτος και οι νομοθεσίες του επηρεάζουν τον τρόπο ζωής μας, και επηρεάζουν τα παραδείγματα που παίρνουν τα νέα παιδιά για τις δικές τους μελλοντικές οικογένειες. Και αν η νομοθεσία διδάσκει την διάβρωση και την διάλυση αυτής της γλυκιάς παράδοσης, τότε υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, και θα το βρούμε όλοι μπροστά μας»

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μητέρας στο μεγάλωμα και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού;

«Έχετε δει το νεογέννητο βρέφος, την πρώτη στιγμή που αντικρύζει το φως του κόσμου, πώς ησυχάζει και ηρεμεί όταν το βάζουν στην αγκαλιά της μάνας του; Αυτή η στιγμή, νομίζω, λέει σε περίληψη μερικών δευτερολέπτων, όλα όσα θα ήθελαν να μας εξηγήσουν με χιλιάδες βιβλία οι επιστήμονες, και όλους τους ύμνους και τα ποιήματα και τα τραγούδια που έχουν γράψει μεγάλοι άνθρωποι του πνεύματος για τη μάνα.

Και πάλι, έχετε σκεφθεί πόσοι σπουδαίοι άγιοι της εκκλησίας μας, όφειλαν την πορεία τους σε μία αγία μάνα που τους συνόδευσε στα πρώτα τους βήματα; Έχετε αναλογισθεί πώς προστρέχουμε στην Μάνα Παναγία, σε κάθε δυσκολία στη ζωή μας; Η μάνα είναι το θεμέλιο της ψυχής και της ζωής μας»

Η παραδοσιακή οικογένεια που είναι το βασικό κύτταρο της κοινωνίας δεν θα έπρεπε να προστατεύεται άνευ όρων και νόμων;

«Η παραδοσιακή οικογένεια, ο γάμος, η μητρότητα, είναι ιερές έννοιες που προστατεύονται από το Σύνταγμα, και αυτό ορκίστηκαν να υπηρετούν όσοι φτιάχνουν νέους νόμους. Δυστυχώς, αν σέβονταν το πνεύμα του Συντάγματος, τότε δεν θα χρειαζόταν να συζητούμε σήμερα για τα αυτονόητα.’

Όμως πραγματικά θα συμφωνήσω μαζί σας, οι νόμοι της καρδιάς και της συνείδησής μας είναι πάντοτε πάνω από οποιονδήποτε ανθρώπινο νόμο. Ο νομοθέτης δε μπορεί να διατάξει την αγάπη και το φιλότιμο. Μπορεί όμως να καλλιεργεί τις προϋποθέσεις, ώστε να ανθίσει η αγάπη και το φιλότιμο στην κοινωνία μας. Εκεί είναι και η ευθύνη του»

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας στην περίπτωση που τελικά περάσει το νομοσχέδιο;

«Δύο φόβοι συναγωνίζονται μέσα μου για το ποιος είναι ο χειρότερος.

Ο ένας είναι ότι η κοινωνία μας θα πάψει να γνωρίζει, άρα και να διδάσκει και στα παιδιά της, ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος, ποια η αρετή και ποια η αμαρτία.

Ο άλλος φόβος είναι ότι πάμε να σβήσουμε την αγάπη που έχουμε στα παιδιά. Αν τους στερούμε το δικαίωμα σε μητέρα και πατέρα, σημαίνει ότι δεν τα σεβόμαστε. Κι αν δεν τα σεβόμαστε, δεν υπάρχει περίπτωση να τα αγαπάμε»

Πιστεύετε πως πίσω από αυτό κρύβεται κάτι άλλο, πιο βαθύ;

«Δυστυχώς δεν είναι θέμα αν πιστεύει ο καθένας μας, αλλά τί διαπιστώνουμε ότι συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει είναι ότι όλος ο δυτικός κόσμος συμπεριφέρεται σαν να χάνει τα λογικά του, ακόμη και σε αυτονόητα πράγματα. Φαίνεται ότι ποδοπατούνται οι αξίες και όσα μας έχουν κρατήσει δυνατούς, ακόμη και στις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι αυτός ο δυτικός κόσμος έχει δώσει μάχες για να προασπίσει την ελευθερία και τη δικαιοσύνη και τα δικαιώματα των ανθρώπων, απέναντι σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Έχει διδάξει το ελεύθερο πνεύμα και έχει αναπτύξει την επιστήμη και την τεχνολογία. Εδώ όμως βλέπουμε ότι ο ολοκληρωτισμός έχει επιστρέψει για τα καλά, και επιβάλει μία «απαλή» αστυνομία σκέψης, στα πάντα. Και έναν κόσμο ανάποδο, που βαφτίζει το καλό ως κακό και το ανήθικο ως ηθικό. Και το ίδιο διαπιστώνουν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί μου, δεν είναι μόνο προσωπική μου εκτίμηση»

Οι περισσότεροι, με βάση τις δημοσκοπήσεις είναι κατά. Αν αυτό το νομοσχέδιο ψηφιστεί, εσείς οι άνθρωποι που βγήκατε μπροστά για να υπερασπιστείτε τα δικαιώματα της οικογένειας, θα δώσετε μεγαλύτερη μάχη;

«Νιώθω ότι έχω την ελάχιστη υποχρέωσή μου ως Χριστιανός και ως πατέρας, να σταθώ για τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσα και ναι, να δώσω όσες μάχες απαιτηθεί, με φιλότιμο και αξιοπρέπεια και σεβασμό. Δεν θέλω τα παιδιά μου να γυρίσουν και να μου πουν, «καλά, όταν αυτά συνέβαιναν στην χώρα μας, εσύ πατέρα τί έκανες;»

Νομίζω αν σκεφτούμε όλοι έτσι, αν αναλογιστούμε βαθιά μέσα μας αν πρέπει να σιωπήσουμε ή πρέπει να μιλήσουμε, θα πάρουμε εύκολα την απάντηση. Ο Χριστός μας είπε, «όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, και εγώ θα τον ομολογήσω μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μου». Και ο Χριστός είναι ο μόνος που λέει πάντα την αλήθεια. Καιρός ομολογίας, λοιπόν!»