Μαρία Φαραντούρη: «Όλες οι τέχνες περνούν κρίση... Ζούμε σε μια πολύ περίεργη και αβέβαιη εποχή»

Η κορυφαία ερμηνεύτρια που συνέδεσε το όνομά της με τον Μίκη Θεοδωράκη και ταξίδεψε την ελληνική ποίηση στα πέρατα της γης, μιλάει για τη μουσική που τόσο αγαπά αλλά και για την κρίση που περνά το τραγούδι σήμερα...

Κυρία Φαραντούρη, το τραγούδι περνάει κρίση σήμερα;

Όλες οι τέχνες. Παρότι έχουμε π.χ. σπουδαίους θιάσους, από ασφάλεια όλοι πάμε στο κλασικό θέατρο. Είτε στο δικό μας, την αρχαία τραγωδία δηλαδή, είτε στα μεγάλα ξένα κλασικά έργα. Δεν γράφεται τίποτα καινούριο που να εκφράζει την κρίση αξιών που βιώνουμε. Οι διεκδικήσεις που γίνονταν μέσα από έναν αγώνα στο παρελθόν δεν υπάρχουν πια. Ζούμε σε μια πολύ περίεργη και αβέβαιη εποχή. Τώρα και με την Τεχνητή Νοημοσύνη, μιλάμε για τρομακτικές αλλαγές.

Πώς επιδρά αυτό πάνω στη μουσική;

Ασφαλώς και στη μουσική τα ερεθίσματα είναι διαφορετικά. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχει ο γνήσιος μουσικός που θα βάλει το μυαλό, την έμπνευση, τη γνώση του μαζί με το ταλέντο για να βγάλει κάτι. Εγώ δεν τα ισοπεδώνω, σε όλα τα είδη μπορείς να δεις παραδείγματα που ξεχωρίζουν. Ακόμα και στη ραπ, π.χ., θα δεις ευαισθησία από έναν νέο άνθρωπο που εκφράζει την οργή του (δεν θα πω το ίδιο για την τραπ που είναι ένα χυδαίο, μπρουτάλ πράγμα που συχνά υποκινεί σε βία). Η διαφορά είναι ότι σήμερα ένα έργο δεν έχει την ίδια απήχηση που είχε σ’ εμάς τότε. Γιατί δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες, δεν υπάρχουν όλα αυτά που βοηθούσαν το τραγούδι. Ζούμε την εποχή της παντοκρατορίας του εύκολου στο τραγούδι; Είναι η μπίζνα της νύχτας που, ενώ είχε υποχωρήσει κάποια χρόνια, ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Και είναι πιο εφήμερα τα τραγούδια, αν και, επιμένω, γίνονται και ωραίες δουλειές. Απλά για το κέρδος δίνουν προτεραιότητα στο εφήμερο. Αυτό που επιδιώκεται στο τραγούδι στα νυχτερινά κέντρα κ,τ.λ. είναι να φτιαχτεί κάτι ρηχό. Για να φύγει γρήγορα και να έρθει το επόμενο. Οπότε εκείνοι που υπηρετούν αυτό το είδος του τραγουδιού είναι αναγκασμένοι να ακολουθούν. Αλήθεια, οι άνθρωποι τραγουδούν σήμερα; Νομίζω ότι δεν έχουν χρόνο πια. Το τραγούδι ήταν κάποτε ένας μοναδικός, αν όχι ο μόνος, τρόπος να ψυχαγωγηθεί ο κόσμος. Είχε μαζί του μια ψυχική επαφή. Έδινε την ψυχή του όταν τραγουδούσε π.χ. ένα συλλογικό τραγούδι στην ταβέρνα, αλλά και όταν ερωτευόταν, όταν πονούσε, όταν διαμαρτυρόταν. Όχι, δεν τραγουδάνε οι άνθρωποι όπως παλιά. Γυρίζουν από το πρωί έως το βράδυ στη δουλειά, τα παιδιά από εδώ και από εκεί, χάνονται οι προσωπικές σχέσεις. Οι κοινωνικές ανισότητες δημιουργούν προβλήματα και μέσα στην οικογένεια. Γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε αυτή την τεράστια κρίση. Τη βία ακόμα και από μικρά παιδιά. Το ξύλο στα σχολεία.

Μήπως και παλαιότερα δεν υπήρχε μπούλινγκ απέναντι στους πιο αδύναμους;

Στην εποχή μου, όχι. Πάρτε εμένα που είχα την πολιομυελίτιδα. Δεν γινόταν καν υπαινιγμός! Τίποτα! Ποτέ! Το συνήθιζαν ότι μπορεί να υπάρχουν και παιδιά που να μη βλέπουν, να μην ακούν καλά ή που να έχουν, όπως εγώ, μια μικρή ανισορροπία στο περπάτημα.

Πηγή: Marie Claire