Μάτσας: «Γράφω μουσική & δεν λογοδοτώ σε κανέναν» - Πώς επηρέασε την καριέρα του η ζωή στην Αμερική;
Ο Μίνως Μάτσας έδωσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στην Αυγή και μεταξύ άλλων μίλησε για την ιστορία που κουβαλά το όνομά του, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τον ανταγωνισμό, καθώς και τον λόγο που επέστρεψε στην Ελλάδα.
Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αναφέρθηκε στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με τη μουσική, για τις σπουδές τους στην Αμερική αλλά και για τον λόγο που επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.
Κεφαλογιάννη: Το τραγούδι που της είχε αφιερώσει ο Μάτσας και η έμμεση πρόταση γάμου σε συναυλία!
Το όνομα Μάτσας με την ιστορία που έχει ήταν βάρος;
Τα πρώτα χρόνια ναι. Τώρα έχω μεγαλώσει. Έχω αποκτήσει κιλά από μόνος μου (γέλια). Είχε μεγάλο βάρος στην αρχή. Φανταστείτε να ήταν ο πατέρας σας εκδότης της εφημερίδας και εσείς να κάνετε πολιτιστικό ρεπορτάζ. Πώς θα αισθανόσασταν; Αν είχατε δε και το ίδιο επίθετο;
Λέτε πια μπράβο, όμως, στον εαυτό σας;
Ναι, πια του δίνω αυτό το μπράβο. Έχω κάνει αρκετό δρόμο, παρότι δεν τον καταλαβαίνω. Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, σχεδόν δεν μπορείς να το πεις δουλειά. Είμαστε ευλογημένοι οι άνθρωποι που κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Πολλοί άνθρωποι κάνουν δουλειές επειδή αναγκάστηκαν. Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς και «πετυχαίνεις» με κάποιον τρόπο, είναι ευλογία.
Ο χώρος της μουσικής είναι ανταγωνιστικός;
Εγώ δεν μπορώ να δω κανέναν ανταγωνιστικά. Το αντίθετο. Πράγματα άλλων που μου αρέσουν τα λέω, τα φωνάζω. Όποτε μου έχει ζητηθεί βοήθεια, τη δίνω απλόχερα. Γιατί μου έχει δοθεί και εμένα απλόχερα. Στα χρόνια της Αμερικής είδα τι σημαίνει ανταγωνισμός. Εκεί είναι μια βιομηχανία. Αν σηκωθείς από την καρέκλα σου να πας μια βόλτα, κάθεται κάποιος άλλος. Δεν συνειδητοποιούμε τους αριθμούς. Εδώ είμαστε λίγοι οι συνθέτες και ακόμη λιγότεροι όσοι κάνουμε κινηματογράφο. Εκεί τα νούμερα είναι ασύλληπτα. Μοιραία, λοιπόν, βιώνεις ανταγωνισμό.
Είναι και ένας λόγος που επιστρέψατε;
Οχι. Εγώ δεν έφυγα ποτέ για να κάνω καριέρα στην Αμερική. Έφυγα για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Νέα Υόρκη και μετά, επειδή κάνω κινηματογράφο, είχα κάποιους συγγενείς ξεχασμένους στο Λος Άντζελες και μου είπαν να πάω εκεί. Άδραξα την ευκαιρία και βρέθηκα σε έναν κόσμο φαντασμαγορικό σε σχέση με τις συνθήκες και τη δημιουργία. Την πρώτη φορά που παρακολούθησα πώς γίνεται ένα score για μια ταινία έπεσαν τα σαγόνια μου. Κυρίως γι’ αυτό που λέμε συνεργασία. Γιατί εμείς στη Μεσόγειο δυσκολευόμαστε λόγω ιδιοσυγκρασίας στις συνεργασίες. Βλέπω, λοιπόν, έναν συνθέτη που ήταν 65 χρονών με Όσκαρ, έναν σκηνοθέτη που ήταν πιτσιρικάς, μια ορχήστρα 120 άτομα και την ηχογράφηση κάποια στιγμή να σταματάει. Ο σκηνοθέτης λέει στον συνθέτη ότι κάτι δεν του άρεσε. Φεύγουν, ξανατυπώνουν παρτιτούρες για αυτό το track για 120 όργανα και άλλαξε. Εδώ αυτό θα ήτανε η αρχή μιας συζήτησης που δεν θα τέλειωνε ποτέ. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνουν δουλειά και συνεργασία. Το να φοβάσαι να πεις στον συνθέτη να αλλάξει κάτι δεν πρέπει να είναι συνθήκη συνεργασίας. Το να συνεργαστείς είναι το δυσκολότερο κομμάτι. Το να γράψεις μουσική είναι πιο εύκολο. Εγώ δουλεύω σαν να είμαι εκεί. Αν θελήσω να κάνω εγώ μουσική μόνος μου, γράφω και δεν λογοδοτώ σε κανέναν. Είναι άλλο όταν όμως μπαίνεις σε ένα σύνολο ανθρώπων.
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
