Συγκινεί η Χριστίνα Κοντοβά μιλώντας για την κόρη της: «Την κοιτούσα και ήταν σαν ένα μικρό θαύμα»
Η Χριστίνα Κοντοβά μίλησε από την πρώτη στιγμή για την υιοθεσία της κόρης της, Έιντα, από την Ουγκάντα και ενόψει της γιορτής της μητέρας, μιλάει για όλα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα της από τη στιγμή που πρωτοείδε την κόρη της.
Δυόμιση χρόνια μετά την υιοθεσία και με τη γνωστή σχεδιάστρια και επιχειρηματία να έχει πλέον δημιουργήσει μία καθημερινότητα με την κόρη της, η ίδια μιλάει για τη δύσκολη διαδικασία της υιοθεσίας, τους 13 μήνες που χρειάστηκε να περάσει στην Ουγκάντα, μακριά από το σπίτι της και τη δουλειά της αλλά κοντά σε αυτό που αποκαλεί θαύμα αλλά και για το πώς είναι να είσαι μητέρα καρδιάς και όχι μητέρα της κοιλιάς...
Χριστίνα Κοντοβά: Ταξίδι στην Ουγκάντα με την κόρη της, Ada - «Στο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο»
Ήταν δύσκολη η διαδικασία;
Ναι, ήταν πολύ δύσκολη η διαδικασία, αλλά καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως το κάνω να ακούγεται ότι δεν ήταν και κάτι ωραίο; Γιατί παράλληλα ήταν και πολύ ωραία. Μένουμε πολλές φορές στις δυσκολίες, αλλά ο καθένας τις βιώνει διαφορετικά. Για μένα ήταν δύσκολα κάποια κομμάτια, όχι όμως η υιοθεσία. Ήταν το να είμαι εδώ μόνη, το ν’ αφήσω τη δουλειά μου η οποία κινδύνεψε κάποιες στιγμές, το να ακολουθώ τους νόμους μιας άλλης χώρας, η ανασφάλεια που είχα. Έμεινα για δεκατρείς μήνες. Η περίοδος της αναδοχής είναι μίνιμουμ δώδεκα μήνες και πρέπει να τους περάσεις εδώ. Μετά ζητάς το παιδί για υιοθεσία.
Έκανα τα χαρτιά στην Ελλάδα μέσω της Διεθνούς Κοινωνικής Υπηρεσίας, που ουσιαστικά είναι ένας φάκελος με όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Έπειτα στείλαμε τον φάκελο σε μία δικηγόρο στην Ουγκάντα, με την οποία συνεργάζονταν τότε οι περισσότεροι Έλληνες, και η πρώτη περίπτωση που μου έστειλε ήταν η Εϊντα. Είχα ζητήσει κοριτσάκι και με ρωτούσε αν ήθελα να προχωρήσουμε τη διαδικασία. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί της, όταν την είδα στη φωτογραφία. Φυσικά είπα αμέσως ναι! Εκτός του ότι ήταν ένα πολύ γλυκό κορίτσι, πώς να διαλέξεις κιόλας παιδί; Δεν διαλέγεις. Δύο εβδομάδες περίπου μετά, ταξίδεψα στην Ουγκάντα, πήγα στο Peace Transitional Home και βρεθήκαμε με την Εϊντα. Δύο μέρες αφότου την επισκέφτηκα πήγα και την πήρα και ζούσε μαζί μου, στο σπίτι που είχα νοικιάσει στην Ουγκάντα.
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα όταν την αντίκρισες;
Ήταν ένα μείγμα ανυπομονησίας, συγκίνησης, φόβου, χαράς που κατάφερα να φτάσω έως εκεί και που ξεκινούσε αυτό το ταξίδι. Είχα απορίες. Την κοιτούσα και ήταν σαν ένα μικρό θαύμα. Με κοιτούσε και με το ωραίο της βλέμμα. Tότε ήταν δύο ετών, ένας κανονικός άνθρωπος. Το έχω ξαναπεί, άργησα να έχω συναισθήματα για το παιδί. Στην αρχή αυτό που κοιτούσαμε ήταν να «επιβιώσουμε» και οι δύο, εγώ στην Ουγκάντα, εκείνη μαζί μου και κάπως να γνωριστούμε. Σκεφτόμουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος να φέρομαι σε ένα παιδί. Ευτυχώς είχα βοήθεια από μια ντόπια γυναίκα, από ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Οι πρώτοι δύο μήνες κύλησαν έτσι, μετά ξεκίνησα να έχω συναισθήματα και να συνδέομαι με το παιδί. Νομίζω πως όλες οι μητέρες το ίδιο βιώνουν, δεν πιστεύω ότι αγαπάει καμία το παιδί της με το που το βλέπει. Αγαπάς τα βιώματα που έχεις μαζί του.
Θα έλεγες πως αυτό είναι κοινό βίωμα της μητέρας της καρδιάς με τη μητέρα της κοιλιάς;
Νομίζω πως η διαφορά μας είναι μόνο βιολογική και καμία άλλη. Όταν έκανα τα χαρτιά στη Διεθνή Κοινωνική Υπηρεσία, για ένα από τα πιστοποιητικά που πρέπει να έχεις απαιτείται και ένας ψυχιατρικός έλεγχος. Έτσι συνάντησα έναν πολύ καλό ψυχίατρο με τον οποίο κάναμε δύο συνεδρίες και μου άφησε κάποια πολύ ωραία πράγματα. Μεταξύ άλλων, μου είχε πει ότι η βιολογική σχέση της μαμάς και του παιδιού σταματάει τη στιγμή που κόβεται ο ομφάλιος λώρος και μετά πρέπει να αναπτυχθεί η κοινωνική σχέση, για την οποία την ίδια δουλειά μπορεί να κάνει μια βιολογική μητέρα ή μια μητέρα της καρδιάς. Το ίδιο πράγμα έχουμε να ζήσουμε όλες οι μαμάδες, η καθεμία με τον δικό της τρόπο.
Πηγή: Marie Claire