Λάμπρος Κωνσταντάρας: Το μεγάλο του παράπονο, η απομόνωση και οι τελευταίες λέξεις

Μια ζωή γεμάτη λάμψη και επιτυχίες που έμελλε να τελειώσει με τον χειρότερο τρόπο...

Ζαρόκωστα για Κωνσταντάρα: «Ήταν ευαίσθητος άνθρωπος, υπέφερε αρκετά σε ψυχολογικό επίπεδο»

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ο μεγάλος αυτός ηθοποιός είχε ένα παράπονο το οποίο και το εκμυστηρεύτηκε στην τελευταία τού συνέντευξη στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο. Το ημερολόγιο έδειχνε 5 Ιουνίου 1985, όταν στο περιοδικό «Εικόνες» δημοσιεύτηκε η τελευταία συνέντευξη του Λάμπρου Κωνσταντάρα στη Βάρκιζα. Ο δημοσιογράφος κατέγραψε την εμπειρία του από τη συνάντηση με τον αγαπημένο πρωταγωνιστή, καθώς η υγεία του ήταν πολύ επιβαρυμένη. Δεν μιλούσε. Έγραφε και κρατούσε σημειώσεις σε ένα μπλοκάκι. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον λαμπερό Λάμπρο Κωνσταντάρα της δεκαετίας του ’60

Η απομόνωση

Ο Δημήτρης Λυμπερόπουλος έγραφε για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Εντελώς άφωνος, από δυο εγκεφαλικά, είχε αποσυρθεί από το θέατρο και τον κόσμο δυο χρόνια. Μετά λίγες εβδομάδες ο δημοφιλής καλλιτέχνης έφυγε για πάντα. Εδώ και δυο χρόνια ένας άνθρωπος μένει έγκλειστος στον ίδιο τον εαυτό του... Πρόκειται για τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, που απομονωμένος σ' ένα διαμέρισμα στη Βάρκιζα, με τη γυναίκα του Φιλιώ, δεν θέλει να μιλήσει με κανέναν. Αποφεύγει να διαβάσει εφημερίδα και να δει τηλεόραση - εκτός από τα αθλητικά - και με πείσμα έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον έξω κόσμο. Έγκλειστος ποιος; Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας που όταν βρισκότανε σε αέναη κίνηση, έσφυζε από ζωή πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Μπροστά στα φώτα και τις κάμερες, ανάμεσα στους φίλους και τις θαυμάστριες. Στον ανώνυμο κόσμο που τον λάτρευε...

Τώρα δεν μιλάει σε κανένα, παρά μόνο στη γυναίκα του, Φιλιώ και στο γιο του Δημήτρη, όταν έρχεται να τον δει.

Οι κουβέντες του οι απαραίτητες, συνοδευόμενες από νοήματα... Ναι, Όχι, Νερό... Λέξεις συντήρησης, απομόνωσης και γαλήνης, της σιωπής... «Στον διάβολο», λέει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Είναι η μόνη φράση που βγαίνει πεντακάθαρα από το στόμα του... Και μετά γράφει στο χαρτί, με το αριστερό του χέρι, τρεις συγκλονιστικές λέξεις: «Γιατί σ’ εμένα;». Όταν τον είδα, βρισκόταν ανακαθιστός στο κρεβάτι του με φανελίτσα και σλιπάκι. Άντρακλας. Απαράλλαχτος όπως πριν 25 χρόνια, που έπαιζε τερματοφύλακας στην ομάδα των ηθοποιών κατά των δημοσιογράφων. «Γεια σου παιχταρά τερματοφύλακα», του είπα, έσκυψα και τον φίλησα. Το βλέμμα του καρφώθηκε σαν μαχαιριά στα μάτια μου. Και τα δικά του, τα καταγάλανα, βουρκώσανε. Είμαι σίγουρος πως χάρηκε που τον είπα παιχταρά. Παρά να τον εξυμνούσα ως ηθοποιό ή ως δον Ζουάν ή ως ρέκορντμαν ακροαματικότητας στη τηλεόραση. Ως «Λαμπρούκος» είχε πλησιάσει το εκατό τα εκατό

Κι όταν κάποιοι θαυμαστές περνάνε κάτω από τη βεράντα του στο πρώτο όροφο και τον γνωρίζουν, αυτός τους γνέφει με το σήμα της νίκης... Βουβός αλλά χαμογελαστός. Του μιλούσα και μου έγραφε στο μπλοκάκι... «θα ξανάρθω», του είπα. Με κοίταξε κατάματα και έγραψε στο χαρτί «Ισως να μη ξανασυναντηθούμε...». Φεύγοντας, είχα την εντύπωση ότι ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν άντεχε βουβός, απομονωμένοε από τον κόσμο. .. Ήθελε να φύγει, για να τον θυμούνται όπως ήταν στη ζωή, στη σκηνή και να μη σχολιάζουν με θλίψη ότι είχε χάσει τη φωνή του, την ενεργητικότητά του, έγκλειστος σ’ ένα σπίτι μακριά από το θέατρο και το στούντιο... Η εντύπωση έγινε πεποίθηση, όταν θυμήθηκα ότι την τελευταία του γραφή στο χαρτάκι, την έσκισε με νευρικότητα σε κομματάκια...

Πηγή Λοιπόν

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Ο ανεκπλήρωτος έρωτας με ηθοποιό που για χάρη της δεν παντρεύτηκε ποτέ

Λάμπρος Κωνσταντάρας: Σπάνια φωτογραφία του σε αποκριάτικο πάρτι το 1962

Κωνσταντάρας: «Το όνομά μου αισθάνομαι ότι το έχω δανεικό. Δεν έχω πολλές μνήμες απ΄τον παππού μου»