Γιάννης Μπέζος: Είναι πάντα μια ανάγκη των ανθρώπων να φεύγουν, να ονειρεύονται

Τώρα σκηνοθετεί τον «Δον Κιχώτη» του Θερβάντες στη διασκευή του Ακη Δήμου με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, σε περιοδεία. Εχοντας κατακτήσει τη θέση του στον θεατρικό χώρο, ο Γιάννης Μπέζος συνεχίζει να λέει τις αλήθειες του και ο κόσμος συνεχίζει να τον αγαπάει.

Μπέζος: «Το κύρος ενός σκηνοθέτη αποδεικνύεται από αυτά που κρύβεις... Όχι με το να πετάς καρέκλες»

«Δον Κιχώτης», ένας ρομαντικός ήρωας;

«Έχει το χαρακτηριστικό του ήρωα του ονείρου, κάτι που τον υπερβαίνει, που κυνηγάει κάτι άπιαστο, δηλαδή μια ανθρώπινη ανάγκη. Βέβαια έχει και κάτι συμβολικό. Δεν το βρίσκει εύκολα έξω. Δείχνει την τάση, τη βαθιά επιθυμία του ανθρώπου να φύγει από αυτά που τον περιβάλλουν. Και επειδή λέει κάποιες μεγάλες αλήθειες, μας υπερβαίνει πολλές φορές, και γι’ αυτό οι υπόλοιποι κατά κάποιον τρόπο τον χλευάζουν, ενώ και λίγο τον ζηλεύουν - έτσι συμβαίνει πάντα. Και έχουμε βέβαια το αντίβαρο του Σάντσο, που είναι μαζί του, με αυτό το μολιερικό στοιχείο, όπως ο Δον Ζουάν με τον Σγαναρέλο - δεν μπορεί ο ένας χωρίς τον άλλον. Δηλαδή πρέπει να πατάς τα πόδια σου στη γη και το κεφάλι να είναι στον ουρανό. Ολα αυτά βέβαια μέσα σε ένα κλίμα ευφρόσυνο, στον αστερισμό της κωμωδίας - ένα αστείο ρομάντζο. Αλλά ο Δον Κιχώτης είναι ένας τραγικός ήρωας. Υπάρχει μια διαδρομή με αρκετό χιούμορ και αρκετό λυρισμό, που είναι απαραίτητος. Βλέπουμε τον ήρωα σε κάποιες φάσεις, τα παθήματά του, την αρχή του ως τον θάνατό του, που έχει και κάτι συμβολικό».

Χρειαζόμαστε σύμβολα στις δύσκολες εποχές;

«Ναι. Πάντα υπάρχει αυτή η ανάγκη, αλλά πρέπει να είναι σε δόσεις, όπως το καλό φάρμακο. Και πολύ έντεχνα ο Aκης Δήμου βάζει ανάμεικτα λυρικά και κωμικά στοιχεία, για να μπορέσει ο άνθρωπος να επικοινωνήσει και με τα δύο. Θα έλεγα ότι στη δική μας παράσταση δεν θα υπερέχει κάτι, δεν θα είναι αμιγώς κωμωδία. Θα τονιστούν τα λυρικά κομμάτια και υποκριτικά αλλά και εικαστικά με τα φώτα, τις μουσικές. Δεν έχει νόημα να κάνεις μια απλή κωμωδία».

Λείπουν οι Δον Κιχώτες από τη ζωή μας;

«Στο έργο ο ήρωας έχει αυτή την επιρροή ιπποτικών μυθιστορημάτων, τα οποία είναι κατάλοιπα μεσαιωνικά. Εχει τη μια πλευρά των ιπποτών, γιατί υπήρχε και η άλλη των σταυροφόρων, που ήταν σκληροί. Είχαν όμως, υποτίθεται, κάτι το ευγενές, το υψιπετές. Θέλανε την προστασία των ανθρώπων, το καλό της ανθρωπότητας. Αυτό το κομμάτι παίρνει ο Δον Κιχώτης, γι’ αυτό ονειρεύεται και μια γυναίκα που δεν υπάρχει. Είναι πάντα μια ανάγκη των ανθρώπων να φεύγουν,να ονειρεύονται. Κυρίως οι νεότεροι θέλουν να ακουμπήσουν αυτό που δεν μπορούν, να φτάσουν, πιο καζαντζακικοί...»

Πηγή Βήμα

Γιάννης Μπέζος: Η αντίδρασή του όταν ρωτήθηκε για την υπόθεση του Πέτρου Φιλιππίδη

Famagusta - Μπέζος: «Επί 50 χρόνια, αυτό το τραύμα στην Κύπρο που αιμορραγεί, δεν υποκαθίσταται»

Γιάννης Μπέζος: Μέσα από τον ρόλο μου στη «Famagusta» έχει δημιουργηθεί κοινή ανάσα με το κοινό