Θέμης Καραμουρατίδης: «Αγαπάω τη μελωδικότητα & μου λείπει από πολλά σύγχρονα ακούσματα»

Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται φυσικά τα τραγούδια από τον νέο, ομότιτλο με το θέαμα δίσκο της επιτυχημένης τριάδας, ο οποίος κυκλοφόρησε στα τέλη του περασμένου Μαΐου από την Cobalt Music.

Ο συνθέτης μιλάει για το άλμπουμ «Κάτι Καίγεται», τη συγκίνηση του να παίζεις στον Λυκαβηττό και τη μελωδικότητα που λείπει από τα τραγούδια σήμερα

Στις 17 Σεπτεμβρίου το «Κάτι Καίγεται» θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, ένα συναυλιακό τοπόσημο που όταν οι Μποφίλιου - Καραμουρατίδης - Ευαγγελάτος απέκτησαν ευρύ κοινό είχε κλείσει και έτσι δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάποια εμφάνιση εκεί. Έχει μια γλύκα παραπάνω το ότι θα τους φιλοξενήσει τώρα η συγκεκριμένη σκηνή; Θυμάται ο ίδιος κάποια σημαντική συναυλία που παρακολούθησε στον Λυκαβηττό;

«Νομίζω ότι όλοι οι χώροι με ιστορία πάντα έχουν μια γλύκα παραπάνω και δεν έχει να κάνει με μια λατρεία των θεσμών ή με την αίσθηση ότι - ας πούμε - παίρνεις νομιμοποίηση αν παίξεις σε αυτούς αλλά με την αύρα τους που πάντα έχει άλλη αξία. Και προφανώς υπάρχει και μια κυτταρική συγκίνηση όταν έχεις δει αγαπημένους σου τραγουδιστές σε μεγάλες στιγμές σε αυτό το θέατρο. Θυμάμαι έντονα δύο live που έγιναν εκεί. Της Ζαζ που δεν θα το ξεχάσω επειδή μου άνοιξε μια προοπτική για το πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης να παραμένει φοβερά πολυσχιδής σε μία παράσταση, είχε παρουσιάσει τότε μια εντυπωσιακή γκάμα ετερόκλητων πραγμάτων. Μετά από λίγο καιρό, είδα τον Ρούφους Γουέινραϊτ που ήταν το ακριβώς ανάποδο, έδωσε μια τελείως conceptual συναυλία. Αυτοί οι δύο καλλιτέχνες με βοήθησαν να διαβάσω αλλιώς τι σημαίνει live».

Από τη νεότερη γενιά της ελληνικής μουσικής σκηνής ποιοι καλλιτέχνες του αρέσουν;

«Οι Σκιαδαρέσες μου αρέσουν, η Μαρίνα Σπανού, ο Πάνος Βλάχος, το Παιδί Τραύμα, η Νalyssa Green... Όλοι αυτοί έχουν κάτι το γοητευτικό και εναλλακτικό. Μου αρέσει που είναι απελευθερωμένοι. Μου αρέσει που μπορεί να μιλάνε για τα ασήμαντα και τα σημαντικά με την ίδια αμεσότητα και την ίδια αθωότητα. Οι Σκιαδαρέσες ας πούμε μου φαίνονται πάρα πολύ έξυπνες και πάρα πολύ αστείες και πάρα πολύ πνευματώδεις. Και μουσικά αυτό που δημιουργούν έχει μια μελωδικότητα που επίσης την αγαπάω και μου λείπει από πολλά σύγχρονα ακούσματα».

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ