Ανανιάδης για Βουτσά: «Ο Κώστας ήταν ο κολλητός μου σε όλα... Μετά την απώλειά του δεν ήμουν καλά»
Ο Άνθιμος Ανανιάδης σε μία σπάνια συνέντευξή του, μίλησε για τον αξέχαστο Κώστα Βουτσά με τον οποίο είχε ιδιαίτερους δεσμούς αφού ήταν ο γιος της πρώην συζύγου του Εύης Καραγιάννη...
Ο γνωστός ηθοποιός παραδέχεται μεταξύ άλλων πως η απώλεια του Κώστα Βουτσά τού κόστισε πάρα πολύ ψυχολογικά και συναισθηματικά και χρειάστηκε χρόνο για να τη διαχειριστεί...
Σάντρα Βουτσά: Η ηχηρή απάντηση στον Ανανιάδη–«Ο πατέρας μου δεν καθόταν να κλαίει τη μοίρα του»
Τι έχεις κρατήσει μέσα σου από τον Κώστα Βουτσά;
Του οφείλω αυτό που είμαι σήμερα. Κάποτε του είχα πει: «Θέλω να γίνω σκηνοθέτης και ηθοποιός. Να ζήσω τη ζωή που έχεις ζήσει κι εσύ». Αλλά, όπως λένε, η ζωή συχνά δείχνει το επόμενο κεφάλαιο με έναν πολύ βαρύ τρόπο. Ο Κώστας ήταν ο κολλητός μου σε όλα. Ήμασταν ανοιχτοί στα πάντα. Όταν πέθανε μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ. Μετά την απώλειά του δεν ήμουν καθόλου καλά ψυχολογικά. Ευτυχώς είχα την ταινία, που λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά. Μπόρεσα να ζήσω καλύτερα, κάνοντας αυτό το οποίο μου έμαθε εκείνος. Να βγάλω από μέσα μου όσα ένιωθα, με ό,τι πόνο. Αυτή η ταινία είναι παραπάνω από καρδιάς για τον Κώστα. Είναι εμπνευσμένη από τα δικά μας βιώματα. Θυμάμαι που ήμουν στην Αμερική, μιλούσαμε στο τηλέφωνο και του το έλεγα συχνά: «Είσαι ο Παπαφλέσσας». Και μου απαντούσε εκείνος: «Κι εσύ ο Καποδίστριας». Πάντα κάναμε αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας. Μέναμε κάποτε και στην οδό Φιλικής Εταιρείας στη Γλυφάδα, μην ξεχνάς. (Γελάει.)
Με τη μητέρα του, Εύη Καραγιάννη
Πώς διαχειρίζεσαι τις απώλειες;
Κάνοντας ταινίες ή γράφοντας. Η απώλεια και ο πόνος, εμένα τουλάχιστον, μου ξυπνάνε εικόνες και στιγμές που έχω ζήσει με αυτούς τους ανθρώπους. Είμαι τυχερός που είμαι καλλιτέχνης, γιατί μπορώ να μετουσιώσω αυτές τις εικόνες σε κάτι άλλο. Πάλι θα πω ένα «ευχαριστώ» στον Κώστα, που με συνέδεσε με αυτό τον κόσμο, αλλά και στη μαμά μου και στη γιαγιά μου, που με έκαναν άνθρωπο κυριολεκτικά, και στη Ζουζού, που με έκανε πιο ευαίσθητο. Είναι περίεργο, όσο μεγαλώνεις, ενώ ψάχνεις να βρεις πώς θα γίνεις υπεράνθρωπος, εντέλει το πιο σωστό είναι να γίνεις πιο απλός άνθρωπος. Κι αυτό το καταλαβαίνεις μέσα από την αγάπη και δυστυχώς μέσα από τον χαμό. Όταν χάνεις κάτι, καταλαβαίνεις την αγάπη που είχες. Μεγαλώνεις, ωριμάζεις και αν το καταλάβεις αυτό μπορεί να γίνεις και λίγο καλύτερος άνθρωπος.
Πηγή: ΟΚ