Βαγγέλης Βουλγαρίδης: Ο ζεν πρεμιέ που εγκατέλειψε φήμη και δόξα για να «σώσει» την Τέχνη του

Ως το όμορφο και σεμνό παιδί της διπλανής πόρτας, ο Βουλγαρίδης πρόλαβε με τα 10 φιλμ του να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία του τόπου μας ως μια από τις πλέον γνώριμες και οικείες μορφές του ασπρόμαυρου πανιού. Τον θυμόμαστε όλοι στον «Νόμο 4000», το «Δόλωμα», τον «Εγωισμό» και τον «Κατήφορο» ως τον τρυφερό νεαρό να πάει κόντρα στο κύμα των έξαλλων νιάτων. Όχι βέβαια πως ο ίδιος έμεινε εκεί, στην αναγκαστική τυποποίηση του ελληνικού σινεμά δηλαδή, καθώς την επόμενη δεκαετία θα παρουσιάσει το αξέχαστο τηλεοπτικό «Λούνα Παρκ», μια θέση που κράτησε από το 1974-1980 ζώντας μια δεύτερη τηλεοπτική ζωή.

Παρά την αξιόλογη όμως πορεία του στο σανίδι και το πανί, ο συνεσταλμένος κινηματογραφικά Βουλγαρίδης δεν συνέχισε με την ίδια δυναμική στα κατοπινά χρόνια. Κι αυτό γιατί εκείνος δεν το θέλησε. Όταν τον ρώτησαν πολύ παλιότερα πώς είχε βιώσει το τέλος της καριέρας του, εκείνος αποκρίθηκε: «Είναι η ζωή του ηθοποιού πάνω σε μια ρόδα που συνεχώς κυλάει και που θες δεν θες τη νιώθεις. Μια πάνω, μια κάτω». Μόνο που τελικά καμιά συννεφιά δεν τον απογοήτευσε, παίρνοντας τη ζωή όπως ερχόταν...

Πρώτα χρόνια

Ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης γεννιέται στις 4 Αυγούστου 1942 στην Αθήνα. Για τα παιδικά του χρόνια ή την οικογενειακή του κατάσταση δεν είναι και πολλά γνωστά, κι έτσι τον ξαναβρίσκουμε νεαρότατο το 1960 να παίρνει μέρος στην αισθηματική κωμωδία «Νύχτες στο Μιραμάρς» του Ορέστη Λάσκου...

Καριέρα σαν κομήτης

Το ντεμπούτο του ήταν κάτι παραπάνω από δυναμικό κι έτσι την επόμενη χρονιά θα τον ανακαλύψει ο Γιάννης Δαλιανίδης κάνοντάς τον αμέσως πρωταγωνιστή! Ο Βουλγαρίδης αναπολούσε σε παλιότερη συνέντευξή του για την ταινία «Νόμος 4000»: «θυμάμαι ότι τις παραμονές του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μας “έκοψαν” γιατί είχαμε την τολμηρή -για τότε- σκηνή της γκαρσονιέρας με τη Λάσκαρη». Με τις δυο αυτές τρομακτικές επιτυχίες στην πλάτη του, την ίδια χρονιά θα πάρει μέρος στο ανεπανάληπτο «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1962), πάλι του Δάλιανίδη, ενσαρκώνοντας έναν ρόλο κομμένο καί ραμμένο γι’ αυτόν. Για την ερμηνεία του στο φιλμ, ο ίδιος θυμόταν πως «δεν ήξερα να οδηγώ και μοιάζω “σπαστικός" στο τιμόνι».

Οι προσωπικοί θρίαμβοι συνεχίστηκαν το 1964 με δύο ακόμα ταινίες, τόσο το αισθηματικό δράμα «Εγωισμός» του Δαλιανίδη, πλάι ξανά στη Ζωή Λάσκαρη, όσο και με το περιβόητο «Δόλωμα» του Σακελλάριου, όπου μετατρέπεται σε παιχνιδάκι της Αλίκης Βουγιουκλάκη πριν ερωτευτούν παράφορα. Εκείνος θυμάται για την ταινία: «Το μόνο που μπορώ να πω με όλη μου την καρδιά είναι η εκπληκτική -και απρόβλεπτη σε σχέση με τα όσα γράφονταν τότε- συνεργασία μου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη». Η τελευταία του ταινία θα έρθει νωρίς-νωρίς, το «Ταγκό 2001» (1973) του Κώστα Καραγιάννη, όπου ενσαρκώνει έναν κόντρα ρόλο, ένα πλουσιόπαιδο με σεξουαλική ανικανότητα που μετατρέπεται σε θύμα στα χέρια αετονύχηδων. Ταυτοχρόνως, έχει ήδη διαγράψει μια αξιόλογη πορεία και στο θέατρο, συνεργαζόμενος με πολλούς θιάσους και ιερά τέρατα του σανιδιού. Η τελευταία του δουλειά στο θέατρο θα έρθει επίσης το 1972, στην παράσταση «Καμπαρέ», όταν και θα ανακαλύψει ένα νέο μέσο για τη με έπειτα πορεία του, την τηλεόραση. Μέχρι τότε είχε δέκα ταινίες (12 τις θυμάται ο ίδιος) και δεκάδες παραστάσεις στο ενεργητικό του, όταν και όλα αυτά θα έπαιρναν τέλος.

Τέλος γιατί έτσι το θέλησε ο ίδιος, μην έχοντας καμιά όρεξη να κάνει εκπτώσεις στην τέχνη που τόσο σεμνά υπηρετούσε. Ας ακούσουμε τον ίδιο πως τα θυμόταν το 1974:

«Όσο ήμουν μικρός δεν υπήρξαν συννεφιές. Πολλές ταινίες, μεγάλοι, ωραίοι ρόλοι. Με τον καιρό όμως μπήκα στο κύκλωμα συνειδητά και τότε έμαθα τι πάει να πει αγώνας. Γιατί όσο κι αν πλασάρουν οι παραγωγοί τον σταρ, αν το κοινό δεν τον δεχτεί πάει χαμένος. Εγώ πήγα στην επιθεώρηση τον καιρό που δεν ήξερα να πάρω τα πόδια μου. Ώρες ατέλειωτες έπαιρνα μαθήματα χορού. Ώρες ατέλειωτες μαθήματα ορθοφωνίας και τραγουδιού. Αγάπησα την επιθεώρηση γιατί την έψαξα πολύ και γιατί τη σεβάστηκα. Ανεβάσαμε πριν δύο χρόνια το “Καμπαρέ”, μια θαυμάσια μουσικοχορευτική παράσταση. Όταν αυτή κατέβηκε και τη διαδέχτηκε μια αμφιβόλου ποιότητας και γούστου επιθεώρηση, δεν δίστασα να αποσυρθώ. Δεν δίστασα να μείνω άνεργος... Είναι πιο τίμιο να πάω να δουλέψω στα μπουζούκια από το να βγω στη σκηνή και να πω ασυναρτησίες, ανοησίες. Να κοροϊδέψω τον κόσμο».

Στη «Λάμψη»

Η τελευταία του τηλεοπτική συμμετοχή θα έρθει χρόνια αργότερα, στη «Λάμψη» του Φώσκολου (1991). Πλέον όμως είχε αποσυρθεί ολότελα από το θέαμα και ζούσε μια ήρεμη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Παραμένοντας και νιώθοντας πάντα ηθοποιός, καθώς όπως είχε γίνει λίγο παλιότερα γνωστό είναι ένας από τους ελάχιστους που συνεχίζουν να πληρώνουν ανελλιπώς τις εισφορές τους στο Ταμείο Αλληλοβοήθειας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, παρά την επιλογή του να αποτραβηχτεί από σανίδι και πλατό. Όταν τον ρώτησαν αν παρακολουθεί τις αξέχαστες κινηματογραφικές του επιτυχίες όταν παίζονται στην τηλεόραση, εκείνος απάντησε χωρίς υπεκφυγές: «Όχι. Εξακριβώνω μόνο αν όντως παίζονται»
Πηγή Λοιπόν