Πρωτοψάλτη: Η άποψή της για την τραπ μουσική και τα πρώτα χρόνια της στην Ευαγγελική Σχολή
H Άλκηστις Πρωτοψάλτη σπάνια δίνει συνεντεύξεις, όμως όταν το κάνει είναι χείμαρρος και αποκαλύπτει ακόμα και άγνωστες πτυχές της ζωής της...
Η αγαπημένη ερμηνεύτρια μιλάει για τις επερχόμενες εμφανίσεις τον Νοέμβριο αλλά και για την τάση των νέων να ακούν τραπ μουσική. Επίσης, αναφέρεται και στον τρόπο που μυήθηκε στον κόσμο της μουσικής, την οποία όπως λέει χαρακτηριστικά... παντρεύτηκε!
Ρίγη συγκίνησης με το ποστ για τον Δήμο Μούτση! Το χειρόγραφο στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη
Κυρία Πρωτοψάλτη, ξεκινάτε αυτόν τον Νοέμβριο με μια νέα παράσταση, «Τα τραγούδια των άλλων που αγάπησα». Δεν είναι δύσκολο για έναν ερμηνευτή, όπως εσείς, με αυτό το ρεπερτόριο, αποτελούμενο από διαμάντια, να καταπιαστεί σε μια ολόκληρη συναυλία με τραγούδια άλλων καλλιτεχνών;
«Το δύσκολο είναι το ότι δεν θα πω κανένα από τα δικά μου τραγούδια, όμως οι προκλήσεις στη ζωή είναι μαγικό ελιξίριο, φίλτρο... (χαμογελά). Η ιδέα με είχε εξιτάρει από την πρώτη στιγμή της σύλληψής της και χαίρομαι που θα σας τα παρουσιάσω με τον δικό μου τρόπο. Δουλέψαμε πολύ πάνω σε αυτό το project».
Σκέπτεστε όμως, με μια μικρή έστω αγωνία, τη σύγκριση που μπορεί υποσυνείδητα να προκύψει ανάμεσα σε εσάς και στον πρώτο ερμηνευτή τους;
«Η σύγκριση είναι ένα υπέροχο παιχνίδι. Ο φόβος δεν δημιουργεί “τέχνη”, τέχνη δημιουργούν τα όνειρα, το πάθος, η έμπνευση, οι προκλήσεις και η καλλιτεχνική ανησυχία. Η μουσική είναι μια συνεχής αναζήτηση, και όταν κάτι το αναζητά η ψυχή και σ’ το φανερώνει, το πραγματοποιείς. Μου αρέσει να ψάχνω την έκφρασή μου, να δοκιμάζω και να μοιράζομαι το βαθύτερο “θέλω” μου».
Παράλληλα κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες και το νέο σας τραγούδι, με τίτλο «Ζωή μου ρούχο μου».
«Ναι, είναι ένα νέο άκουσμα που με συγκίνησε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Δημιούργησε αυτό το φτερούγισμα της καρδιάς, την ανατριχίλα στο δέρμα που το ένστικτο λέει ότι χτύπησε κέντρο. Το τραγούδι αυτό, του εξαιρετικού συνθέτη Ανδρέα Κατσίγιαννη, προκαλεί ένα μελαγχολικό συναίσθημα που καταλήγει σε μια δυναμική κορύφωση. Φλέβα μουσικότητας ο Ανδρέας, με την εμπνευσμένη στιχουργό Λίνα Δημοπούλου, η οποία με έναν σπαρακτικό στίχο σε παρασύρει σε ένα ταξίδι απελπισμένου έρωτα, εσωτερικότητας και αυτοκριτικής. Χαίρεσαι να συνεργάζεσαι με τέτοιους καλλιτέχνες».
Καταλαβαίνω ότι ξεχωρίζετε αυτό το τραγούδι. Σήμερα όμως γενικότερα γράφονται καλά τραγούδια;
«Γράφονται κάποια, σε πείσμα των καιρών - τραγούδια όμως χωρίς την ένταση και ίσως την ίδια διάρκεια που έχουν τα τραγούδια της γενιάς μου. Ενδεχομένως δεν υπάρχουν τα ίδια ερεθίσματα. Νιώθω ότι η έμπνευση, η δημιουργικότητα και η αυθεντικότητα έχουν χαθεί στην ταχύτητα της καθημερινότητας. Έχουν συρρικνωθεί...».
Πράγματι, η δισκογραφία μοιάζει να έχει μεταλλαχθεί από την εποχή που εσείς ξεκινήσατε. Από τη μελοποίηση σπουδαίων ποιητών σήμερα κυριαρχούν η trap, το εύκολο σουξέ, οι κοιλιακοί και όχι η φωνή. Τις πταίει;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει κυριαρχία, υπάρχει όμως όντως μια τέτοια περίεργη τάση τα τελευταία χρόνια στον χώρο μας - η οποία ευτυχώς έχει αρχίσει και ξεθωριάζει - ειδικά στην trap. Όσον αφορά τα εύκολα σουξέ, είναι φωτοβολίδες στον χρόνο. Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που προσπαθούν να κάνουν καριέρα με τους κοιλιακούς. Έχουν σύντομη ημερομηνία λήξης. Η εποχή μας δυστυχώς έχει πολύπλευρα θέματα να αντιμετωπίσει σε όλους τους τομείς - τα οποία ξεκινούν κατ’ αρχάς από την παντελή έλλειψη παιδείας - και φυσικά το τραγούδι δεν έμεινε αμέτοχο σε όλη αυτή τη βαρύγδουπη πτώση... Ευτυχώς το σύμπαν της ποίησης και της μουσικής έχει υπέρλαμπρα “αστέρια” που με αυτά μεγαλώσαμε, που θα μεγαλώνουν γενιές και γενιές και θα μας συντροφεύουν στη ζωή μας».
Θέλω να γυρίσουμε πίσω. Ποια ήταν η στιγμή που συνειδητοποιήσατε ότι έχετε καλή φωνή;
«Στην Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης έλεγα την προσευχή χωρίς μικρόφωνο κάθε πρωί για έξι χρόνια. Επίσης, πάντα με μια κιθάρα στο χέρι στο Γυμνάσιο, στις εκδρομές, και όλοι γύρω-γύρω. Ήξερα ενδόμυχα τι θα γίνει, παρόλο που με “φλέρταρε” καθημερινά ο αθλητισμός. Θυμάμαι τη χαρά αλλά και τον βαθύ υπόκωφο κραδασμό του φόβου στο τύμπανο του “καινούργιου”. Καθαρό καύσιμο η μουσική, μαγευόμουν με ό,τι έβγαζε ήχο. Μουσική στο σπίτι: Κάλλας, Μοσχολιού, Μπιθικώτσης, θάλασσα, αντίλαλος στα βουνά. Ευάλωτη, αληθινή, με θάρρος και ξάστερο συναίσθημα, με τις κεραίες ανοιχτές, ήξερα εξ ενστίκτου ότι αυτό που διάλεξα θα ήταν η περιπέτεια και η εξερεύνηση της ζωής. Έτσι, από μικρή ηλικία, σε μια απλή τελετή, παντρεύτηκα τη μουσική...».
Πηγή: BHMAgazino