Ο Γιώργος Κωνσταντίνου σήμερα γίνεται 90 χρονών - Η ζωή, η σπουδαία καριέρα και... το προφιτερόλ!

Ο ηθοποιός που χάρισε αξέχαστες ερμηνείες, όπως στη σκηνή με το προφιτερόλ στην ταινία Χτυποκάρδια στο θρανίο, παραμένει μια αληθινή πηγή έμπνευσης, με μια διαδρομή που δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα.

Γιώργος Κωνσταντίνου: «Η Μάρω Κοντού είναι η αγαπημένη μου παρτενέρ στον κινηματογράφο»

Τα παιδικά χρόνια & οι πρώτες δυσκολίες

Γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 1934 στην πλατεία Βάθης της Αθήνας, μια περιοχή όπου κυριαρχούσαν οι δυσκολίες. Οι γονείς του, ο τενόρος Μιχαήλ Κωνσταντίνου και η ηθοποιός Νίτσα Φιλοσόφου, ήταν γνωστοί καλλιτέχνες της οπερέτας. Όμως, η ζωή της οικογένειας δεν ήταν εύκολη.

Ο πατέρας του, αν και επιτυχημένος, σύντομα απομακρύνθηκε από την οικογένεια, αφήνοντας τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τη μητέρα του να παλεύουν μόνοι. «Οι γονείς μου ήταν πρωταγωνιστές της οπερέτας. Τον πατέρα μου δεν τον έζησα πολύ, εξαφανίστηκε, έφυγε!», είχε δηλώσει.

Ανατρέφεται από τη γιαγιά του, ενώ η μητέρα του επιμένει να τον φέρνει σε επαφή με τον καλλιτεχνικό χώρο. «Η μητέρα μου το έφερνε βαρέως ότι ήμουν ουσιαστικά ένα εξώγαμο παιδί», έχει πει ο ίδιος, αναφερόμενος στο πώς ο πατέρας του δεν είχε παντρευτεί τη μητέρα του παρά μόνο στα 70 του χρόνια. Η καθημερινότητα στο σπίτι τους, όπως έχει αναφέρει, ήταν γεμάτη φόβο και αυστηρότητα, κάτι που σημάδεψε την παιδική του ψυχοσύνθεση.

Το αμφιλεγόμενο ξεκίνημα και η απόρριψη

Παρά τις δυσκολίες, ο Γιώργος Κωνσταντίνου βρήκε την τέχνη ως το καταφύγιό του, κυρίως χάρη στην επιμονή της μητέρας του, που τον παρότρυνε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο. Αν και αρχικά προσανατολιζόταν προς τον τεχνικό τομέα, τελικά ακολούθησε το θέατρο, όμως η αρχή του δεν ήταν ιδανική. «Δοκίμασα να μπω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά με απέρριψαν ως "εντελώς ατάλαντο"», αναφέρει με ειλικρίνεια. Ο χαρακτηρισμός αυτός, όμως, αντί να τον αποθαρρύνει, τον πείσμωσε και σύντομα βρήκε τον δρόμο του στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, εκεί όπου ξεκίνησε ουσιαστικά η καριέρα του.

Η καριέρα απογειώνεται με το περίφημο προφιτερόλ

Ο δρόμος προς την επιτυχία για τον Γιώργο Κωνσταντίνου άνοιξε διάπλατα όταν ανέλαβε τον ρόλο του φτωχού φοιτητή στην ταινία «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Η σκηνή με το περίφημο προφιτερόλ έμεινε αξέχαστη, ενώ χάρισε στον ηθοποιό τεράστια αναγνώριση και τον κατέταξε στους πιο αγαπημένους κωμικούς της εποχής. Μετά από αυτή την ερμηνεία, ακολούθησαν πολλές σημαντικές συνεργασίες στον κινηματογράφο και το θέατρο, καθιστώντας τον αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής ψυχαγωγίας.

Οι σχέσεις με τα παιδιά του & η επιρροή της οικογένειας

Παρά την επιτυχημένη του πορεία, η προσωπική του ζωή κρατήθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. «Απέκλεισα την προσωπική μου ζωή από τη δημοσιότητα. Ο έρωτας δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου», εξομολογείται.

Με τα παιδιά του, ο Γιώργος Κωνσταντίνου έχει δημιουργήσει μια ξεχωριστή σχέση, γεμάτη αγάπη και αμοιβαία κατανόηση. «Με την κόρη μου είμαστε φιλαράκια. Έχουμε παίξει και μαζί... Η κόρη μου θέλει με τα δικά της όπλα να πολεμήσει, και αυτό το χαίρομαι πραγματικά. Προσπαθούμε να απελευθερωθούμε ο ένας από τον άλλο», δηλώνει με περηφάνια, ενώ για τον γιο του, που είναι αναγνωρισμένος μουσικός, μιλά πάντα με θαυμασμό.

Ο εθισμός στον τζόγο & το σκοτεινό του πάθος

Αν και η ζωή του ήταν γεμάτη επαγγελματικές επιτυχίες, ο Γιώργος Κωνσταντίνου αντιμετώπισε και σκοτεινές στιγμές λόγω του εθισμού του στον τζόγο, μια περίοδο που δεν διστάζει να αναφέρει ανοιχτά. «Όλοι έχουν μείνει σε αυτό το σημείο του βιβλίου μου, γιατί πουλάει», δηλώνει με αυτοσαρκασμό. «Πας παίζων, χάνει. Ο τζόγος είναι ένας καταστροφικός εθισμός. Το λέει άλλωστε και το ρητό: "πας παίζων, χάνει"». Στις σελίδες του αυτοβιογραφικού του βιβλίου, Showtime, μοιράζεται το πάθος του για τα τυχερά παιχνίδια και περιγράφει πώς ο τζόγος τον οδήγησε σε δυσκολίες. «Μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια. Και, τελικά, μου έγινε ένα καταστροφικό πάθος που δεν μπόρεσα να ελέγξω», γράφει χαρακτηριστικά.

Διαβάστε επίσης:

• Κωνσταντίνου: «Είμαι 65 χρόνια στο θέατρο, μου δίνει ζωή. Αν δεν υπήρχε, δε θα είχα λόγο ύπαρξης»
• Γιώργος Κωνσταντίνου: «Τον καιρό εκείνο ήταν δυστυχώς ο θάνατός σου η ζωή μου»
• Γιώργος Κωνσταντίνου: «Αναρωτιέμαι… ο άνθρωπος που είμαι τώρα, πώς έκανα αυτά τα λάθη τότε»