Η εξομολόγηση του Απέργη: «Η ζωή μού σκότωσε κάποια όνειρα αλλά με έβγαλε στη μεγαλύτερή μου αγάπη»

Όπως παραδέχεται, έζησε δύσκολες στιγμές στο σχολείο με το bullying που δεχόταν ενώ αναφέρθηκε και στις δυσκολίες της ζωής του αργότερα, που όμως, όπως λέει, του ανταπέδωσαν ένα μεγάλο του όνειρο...

Με τους γονείς σου ήρθατε στην Ελλάδα από την Αλβανία, το Αργυρόκαστρο, όταν ήσουν 5 χρόνων. Αντιμετώπισες ρατσιστικές συμπεριφορές από τον περίγυρό σου;

Ιωάννης: Ως γιος μεταναστών, θα πω ότι το πιο δύσκολο ρατσιστικό περιβάλλον για ένα παιδί είναι το σχολείο. Ένα παιδί που λέει μια κακιά λέξη σε ένα άλλο παιδί δεν την κατανοεί, απλά την επαναλαμβάνει γιατί την έχει ακούσει από τους γονείς του. Μέσα στα σχολεία έχουν πληγωθεί πάρα πολλά παιδιά, παχουλά, με ξένους γονείς, ίσως και με νοητική υστέρηση. Στη χώρα μας δεν έχουμε παιδεία πώς να αγκαλιάσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Είμαστε Ανατολίτες και θα παραμείνουμε στην κουλτούρα μας, όσο και να θέλουμε να έχουμε στην πινακίδα του αυτοκινήτου μας τη σημαία της Ευρώπης. Στην οικογένειά μου πάντα είχαμε αξιοπρέπεια και ήμασταν υπερήφανοι. Πάντα ξέραμε να αποφεύγουμε καταστάσεις και με τη συμπεριφορά μας δείχναμε ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να φτάσουμε.

Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι οι γονείς σου συνήθιζαν να σου λένε ότι πρέπει στη ζωή σου να προσπαθήσεις διπλά. Ήταν δύσκολο για σένα;

Ιωάννης: Και βέβαια. Από μικρός αναγκάστηκα να δουλεύω το πρωί και το βράδυ να πηγαίνω σε νυχτερινό σχολείο. Όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με τη μουσική. Ήθελα να γραφτώ σε μουσικό σχολείο αλλά δεν είχα χρόνο να μελετάω γιατί έπρεπε να δουλεύω. Η ζωή μού σκότωσε κάποια όνειρα αλλά με έβγαλε στη μεγαλύτερή μου αγάπη, το θέατρο.

Πηγή: ΟΚ