Χαραλαμπόπουλος: «Άλλη ιδεολογία πέρα από την αγάπη δεν υπάρχει... Κάνω πολιτική μέσα από το θέατρο»

Τον συναντάμε μαζί με τον φίλο του, Μπλάκι (Γιάννης Τσορτέκης), στη σκηνή να πολεμούν τους Γερμανούς στο Βελιγράδι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και στα χαλάσματα «ανασαίνει» ο έρωτας. Γιατί ο γενναίος Μπλάκι αγαπά τη Νατάλια (Αλεξάνδρα Αϊδίνη), με τον Μάρκο επίσης να τη λατρεύει ερήμην του φίλου του. Και έτσι, ο πολιτικάντης Μάρκο θα αποδειχθεί πανούργος όταν θα κρύψει σε ένα υπόγειο καταφύγιο τον τραυματισμένο Μπλάκι μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του για να τους «προστατέψει» από τους Γερμανούς.

Χαραλαμπόπουλος: Η απόφαση να «κατεβάσει ρολά», το σπίτι στο Πήλιο & η γυναίκα του Λίνα Πρίντζου

Γιατί θα «ξεχάσει» τελικά να τους ενημερώσει ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε, ώστε να καρπωθεί εκείνος για δεκαετίες την άπληστη Νατάλια και, παράλληλα, να τους εκμεταλλευθεί ώστε ο Μπλάκι να κατασκευάζει όπλα στο υπόγειο τούνελ και αυτός να τα εμπορεύεται. Βέβαια, το κελάρι κάποια σπγμή θα ανοίξει και οι έγκλειστοι του υπογείου θα βρεθούν στη δίνη ενός άλλου πολέμου. Αυτή τη φορά, ο πόλεμος είναι εμφύλιος και οι «κακοί» δεν είναι αυτοί που ήταν κάποτε...

Το ξέρετε ότι θεωρείστε ένα από τα «καλύτερα παιδιά» του ελληνικού θεάτρου. Πώς είναι να υποδύεστε τον Μάρκο, αυτόν τον αδίστακτο αριβίστα, που όμως για κάποιον ανεξερεύνητο λόγο τελικά τον συμπαθείς;

«Ένας κόντρα ρόλος είναι το ψωμοτύρι του ηθοποιού. Έχει ενδιαφέρον να τον φιλτράρω μέσα μου, να δω πώς θα μπορούσα να ήμουν αυτός ο χαρακτήρας που νομίζω ότι απέχω τόσο από τη νοοτροπία του. Ο Μάρκο είναι λωποδύτης, αγύρτης, συμφεροντολόγος, καιροσκόπος, προδίδει τον φίλο του και όμως την ίδια στιγμή έχει την αξία της φιλίας πολύ ψηλά. Είναι ένα περίεργο κράμα ανθρώπου, γιατί νιώθει τελικά τύψεις για τις πράξεις του, τις οποίες όμως την ίδια στιγμή τις δικαιολογεί μέσα του. Έτσι του δίνεις μία άφεση αμαρτιών, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι δεν μπορείς να τον εκλογικεύσεις. Είναι ωραίο για έναν ηθοποιό να προσπαθήσει να πλάσει, να αγγίξει έναν τέτοιον πολύπλοκο χαρακτήρα».

Αναγνωρίζετε πολλούς τέτοιους γύρω μας;

«Ναι, με τη διαφορά ότι στην πραγματική ζωή δεν μου προκαλούν καμία συμπάθεια. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι killers, δεν τους νοιάζει καμία παράπλευρη απώλεια. Η τέχνη τούς “εξωραΐζει”, αφήνει το παραθυράκι αισιοδοξίας ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν».

Ενώ δεν αλλάζουν;

«Δύσκολα το κάνουν. Περνώντας τα χρόνια, πιστεύω ότι το κακό που κρύβουμε παραμονεύει απλά την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί. Για παράδειγμα, σε έναν πόλεμο, όπως ο Β’ Παγκόσμιος, φύτρωσαν οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι. Σε έναν οικονομικό πόλεμο θα βγουν σαν τα μανιτάρια τα ενεχυροδανειστήρια».

Αλήθεια, κύριε Χαραλαμπόπουλε, ιδεολογικά πού τοποθετείστε;

«Ποτέ δεν ήμουν φανατισμένος με μία ιδεολογία. Για εμένα, ο στόχος πρέπει να είναι ένας: να επιτευχθεί καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες, να είναι ευτυχισμένοι και υγιείς. Μπορεί να είναι αφελές, κλισέ, απλοϊκό αυτό που λέω, το ξέρω, αλλά για εμένα άλλη ιδεολογία πέρα από την αγάπη δεν υπάρχει. Τελικά πολιτική μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι μέσα από την καθημερινότητά τους. Να είναι ευγενικοί, γενναιόδωροι, όχι γιατί το επιβάλλει κάποιος νόμος αλλά γιατί αυτό επιθυμούν. Οι ιδεολογίες πλέον δεν βρίσκονται στα χρώματα. Σε όλο το τόξο του δημοκρατικού χώρου υπάρχουν άνθρωποι στους κομματικούς μηχανισμούς που είναι καλοί και άλλοι που είναι κακοί. Ο πολιτικός πρέπει να είναι σύμμαχος του λαού. Ας μην είμαστε ουτοπιστές. Οι πολιτικοί δεν έχουν το μαγικό ραβδάκι. Δεν μπορούν να τα φτιάξουν όλα αλλά μπορούν να νοικοκυρέψουν και κάποια. Θα ήθελα πολιτικούς Δον Κιχώτες που να έχουν επίγνωση ότι πολεμούν με ανεμόμυλους και όμως δεν σταματούν τη μάχη, μέχρι να βρουν τον τρόπο».

Και εμείς ως ψηφοφόροι, ως λαός, πώς είμαστε;

«Περίπλοκοι. Είχαμε μάθει 400 χρόνια σκλαβιάς να σκύβουμε το κεφάλι και μόλις παίρνουμε λίγο εξουσία να τη σφετεριζόμαστε. Είμαστε ένας λαός που του αρέσει να λέει πολλά και λέει τόσο πολλά που δεν πράττουμε τίποτα. Γιατί είναι και αυτό το ένδοξο παρελθόν μας. Ξεκινάμε από το τι έκαναν οι αρχαίοι ημών, έπειτα οι ήρωες του ’21, και ξεχνάμε το σημαντικότερο: ότι εμείς δεν δημιουργούμε σήμερα τίποτα, ότι οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν τίποτα για να είναι περήφανες για εμάς. Και δεν χρειάζεται να έρθει ένας πόλεμος για να αποδείξουμε τον ηρωισμό μας. Υπάρχει ένας πιο κρυφός, πιο υπόγειος πόλεμος, αυτός της καθημερινότητας. Εκεί ας αποδείξουμε την ηρωικότητά μας».

Θα κατεβαίνατε ποτέ στην ενεργό πολιτική; Φαντάζομαι ότι έχετε δεχθεί πολλές προτάσεις...

«Κάνω πολιτική μέσα από το θέατρο. Νομίζω ότι διαλέγω έργα που κάτι έχουν να πουν στον άνθρωπο. Θα μου πείτε, βέβαια, έχεις κάνει και έργα ακραιφνώς κωμικά. Ναι, υπάρχουν στιγμές που δεν θέλεις να σκέφτεσαι, θέλεις απλά να γελάσεις εσύ και το κοινό. Κάποιες άλλες φορές η κοινωνική κατάσταση σου γεννάει την ανάγκη να πεις κάτι μέσα από το θέατρο, ένα σενάριο, μια ταινία. Τώρα να αναμειχθώ ενεργά με την πολιτική θα μπορούσα μόνο να το σκεφτώ εάν αδυνατούσα να είμαι πάνω στη σκηνή. Και εγώ θέλω να είμαι στη σκηνή μέχρι τέλους. Εάν τώρα αυτό το τέλος έρθει, και δεν είναι φυσικό, και έχω τη δυνατότητα να κάνω κάτι καλό για τον κόσμο, ίσως μόνο τότε να το σκεφτόμουν».

Πηγή: ΒΗΜΑgazino