Κύριλλος Ρούσσος: Ο γιος του αξέχαστου Ντέμη Ρούσσου κάνει την... «Αποκάλυψη» των Aphrodite’s Child

Υπήρξε σίγουρα πολυσυζητημένο και πρωτοποριακό για την εποχή του το διαχρονικό πλέον άλμπουμ των Aphrodite’s Child (οι οποίοι σχηματίστηκαν το 1967 στην Ελλάδα και υπέγραψαν δισκογραφικό συμβόλαιο μετά τη μετακόμισή τους στο Παρίσι τον επόμενο χρόνο) με τίτλο «666 - The Apocalypse of John», το οποίο επανεκδόθηκε και κυκλοφορεί σε remastered και Atmos Up-Mix (μια επεξεργασία που πραγματοποιήθηκε υπό την επίβλεψη του Βαγγέλη Παπαθανασίου).

Είκοσι τέσσερα κομμάτια (σε μουσική του Vangelis και στίχους του Κώστα Φέρρη) με στοιχεία ψυχεδελικού και progressive ροκ, με τζαζ, φανκ και παραδοσιακούς ήχους, με αναφορές στη Βίβλο και με τη χρήση απαγγελίας και ψαλμωδιών, αφηγούνται την ιστορία ενός τσίρκου που παρουσιάζει στο κοινό του, σε μια απομονωμένη περιοχή της γης, μια παράσταση για το τέλος του κόσμου την ώρα που η καταστροφή, η πραγματική αποκάλυψη αρχίζει να κοντοζυγώνει. Έχοντας ξοδέψει ένα τεράστιο ποσό για την παραγωγή του, η δισκογραφική Mercury είχε αφήσει τον δίσκο στο ράφι για περισσότερο από έναν χρόνο, εγκλωβισμένη σε μια διαμάχη με το συγκρότημα θεωρώντας το περιεχόμενο των τραγουδιών βλάσφημο.

Βασική αιτία της κόντρας υπήρξε και το προβοκατόρικο κομμάτι με τον μυστηριώδη τίτλο «οο (Infinity)», ένα ελεύθερο τζαμάρισμα που διαρκεί λίγο πάνω από πέντε λεπτά. Καθώς το κομμάτι κλιμακώνεται, η Ελληνίδα ηθοποιός Ειρήνη Παπά επαναλαμβάνει τον στίχο «Ήμουν, είμαι, έρχομαι» με όλο και πιο λάγνα εκφορά, παραπέμποντας σε μια οργασμική κορύφωση.

Χαριτωμένη λεπτομέρεια: στον δίσκο υπήρχε η σημείωση «αυτό το έργο ηχογραφήθηκε υπό την επήρεια σαλεπιού» («This work was recorded under the influence of SAHLEP») και όσοι δεν γνώριζαν την ύπαρξη του τονωτικού ανατολίτικου ροφήματος νόμιζαν ότι αναφερόταν σε κάποιον γκουρού ή σε κάποιο ναρκωτικό.

Ο Κύριλλος Poύσσος, γιος του Ντέμη Ρούσσου, της φωνής του συγκροτήματος, θυμάται: «Το άλμπουμ το άκουσα πρώτη φορά στα εφηβικά μου χρόνια, όταν ήμουν 17 νομίζω, και θεωρώ ότι αυτή είναι και η καλύτερη περίοδος για να το ανακαλύψει. Η μουσική που αγαπάς από τα 15 μέχρι τα 25 σε καθορίζει και την κουβαλάς στην υπόλοιπη ζωή σου. Υπενθυμίζω ότι γεννήθηκα το 1975 και ο πατέρας είχε αλλάξει πολύ την πορεία του στη μουσική, είχα συνηθίσει να τραγουδάει ο Ντέμης άλλα είδη, οπότε όταν συνειδητοποίησα ότι είχε εμπλακεί σε αυτό το τόσο πειραματικό, εντυπωσιακό καλλιτεχνικό έργο σοκαρίστηκα και πήγα και τον ρώτησα σχετικά και φυσικά αντέδρασε γελώντας. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ, μέχρι και σήμερα αδυνατώ να πιστέψω τι είχαν καταφέρει με αυτή τη δουλειά. Πρόκειται για ένα concept άλμπουμ και πρέπει να το αντιμετωπίζεις ως όλον διότι λέει μια ιστορία, παρόλο που υπάρχουν τραγούδια που ξεχωρίζουν, όπως το “Babylon ” ή το “The Four Horsemen". Για να το εκτιμήσει πρέπει να το ακούσεις ολόκληρο, δεν ήταν φτιαγμένο για να παιχτούν απλώς 2-3 χιτς στο ραδιόφωνο και να ξεχαστεί».

Ρωτάω τον Κύριλλο αν έχει ακούσει ιστορίες για την τρικυμιώδη διαδικασία δημιουργίας του δίσκου. «Έχω ακούσει πoλλές ιστορίες μέσα στα χρόνια, θα ήθελα όμως να θυμόμαστε ότι μιλάμε για πολύ νέα παιδιά, Έλληνες που στην ουσία είχαν φύγει από το χωριό τους, για να κυνηγήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό και βρέθηκαν στο Παρίσι σε μια περίοδο κατά την οποία οι δισκογραφικές εταιρείες στη Γαλλία έψαχναν για καινούργια acts και σχεδόν μέσα σε μία νύχτα άλλαξε η ζωή τους. Μετά την επιτυχία του “Rain and Tears”έπεσαν με τα μούτρα στη μουσική, υπάρχουν μαρτυρίες για διαφορές καλλιτεχνικές ή οικονομικές, προσωπικά θεωρώ ότι όταν ακούς πολλές εκδοχές μιας ιστορίας, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Προσωπικά νομίζω ότι είχαν επίγνωση ότι ερχόταν το τέλος - ο ιδιοφυής Βαγγέλης Παπαθανασίου και ο πατέρας μου είχαν την ανάγκη να ψαχτούν και να κάνουν άλλα πράγματα - και προέκυψε η επιθυμία να πέσει η αυλαία με κάτι ιδιαίτερο, διαφορετικό, φιλόδοξο και μεγάλο. Πήραν αυτό το ρίσκο, στην αρχή δεν το καλωσόρισαν τα ραδιόφωνα ή μέρος του κοινού, όμως τώρα η αξία αυτού του έργου έχει αναγνωριστεί».

Υπάρχουν σήμερα νέοι ακροατές που θα μπορούσαν να αγαπήσουν αυτή τη δουλειά; «Πιστεύω πως ναι. Δεν αναφέρομαι φυσικά στο mainstream κοινό, βλέποντας as τάσεις καταλαβαίνουμε ότι σε λίγο θα φτάσουμε σε ένα σημείο που τα τραγούδια δεν θα έχουν διάρκεια μεγαλύτερη από ένα, ενάμιση λεπτό και γενικώς δεν υπάρχει η υπομονή να καθίσει να ακούσει κάποιος ένα ολόκληρο άλμπουμ. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ψάχνονται και θέλουν να βρουν κάτι που δεν προσφέρεται για μαζική κατανάλωση, αυτοί οι ακροατές θα εκτιμήσουν την εφευρετικότητα και τη δημιουργικότητα που υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ. Θυμάμαι μια φορά στα είκοσι μου, που ήμουν στη Σκωτία με τον πατέρα μου, όπου έδωσε μια συναυλία - εννοείται ότι τον περίμεναν μετά οι κλασικοί φαν, περισσότερο γυναίκες κάποιας ηλικίας. Μεταξύ αυτών, υπήρχαν και τρία νέα παιδιά, μέλη μιας μπάντας, που είχαν έρθει με τις γιαγιάδες τους γιατί ήταν φαν του “666”. Ποτέ δεν ξέρεις δηλαδή».

Ο Κύριλλος Ρούσσος είναι κι εκείνος μουσικός και πριν από λίγο καιρό παρουσίασε (σε συνεργασία με τον George Gaudy) το «Bare», ένα ΕΡ που περιλαμβάνει στο σύνολο τέσσερα κομμάτια, μεταξύ των οποίων και η διασκευή στο «Independence Day» των The Comsat Angels. «Είναι πολύ προσωπικά αυτά τα τραγούδια και νομίζω ότι αν δεν κρύβεσαι πίσω από ψέματα και λες την αλήθεια το αποτέλεσμα θα είναι καλό» είπε.

Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ