Μαρκουλάκης: «Και δισεκατομμυριούχος να ήμουν, θα το έκανα το “Survivor” εκείνη την εποχή. Το ήθελα»
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σε μία συνέντευξη από καρδιάς αποκαλύπτει τη θεωρία ζωής της και κάνει έναν μικρό απολογισμό της πορείας του μέχρι σήμερα...
Σας αρέσει να τακτοποιείτε τα πράγματα» παρατηρώ. «Ο,τι μπορεί να τακτοποιηθεί» απαντά χαμογελώντας.
Μαρκουλάκης: «Μου λένε πολλές φορές ότι με περίμεναν διαφορετικό... Δεν είχα έπαρση ποτέ»
Δηλωμένος ορθολογιστής, στην πρώτη επαφή τουλάχιστον, δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που όσο προσεκτικά τακτοποιεί τα αντικείμενα στο καμαρίνι του, τακτοποιεί τις σκέψεις του, τη ζωή του.
«Μου λέτε μάλλον ευγενικά ότι δίνω την εντύπωση ρομπότ» λέει περιπαικτικά, όταν το αναφέρω. «Αλλά σας βέβαιώ ότι δεν είμαι. Στην ηλικία άλλωστε που βρίσκομαι - είμαι 54 ετών - και με την εργασία την οποία ασκώ, δεν μπορεί κανείς να μην έχει περάσει από όλων των ειδών τις κρίσεις: επαγγελματικές, δημιουργικές, οικονομικές, υπαρξιακές. Απλώς σε έναν βαθμό για εμένα ήταν όλες ελέγξιμες». Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έχει μια ακριβή πορεία στο θέατρο. Μοιάζει να ήξερε σχεδόν από πάντα πού θέλει να τον οδηγήσει ο δρόμος του. Από παιδί γνώριζε ότι θα γίνει ηθοποιός. Εισήχθη στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στα 26 του ήταν ήδη γνωστός στο πανελλήνιο χωρίς να πέσει στην παγίδα του περίφημου διαχωρισμού μεταξύ popular και ποιοτικού, ο οποίος «μεσουρανούσε» τότε, ούτε να «μπουρδουκλωθεί» στην εικόνα τού ζεν πρεμιέ που προδίκαζε το φιζίκ του. Απενοχοποιημένα mainstream, δεν έκρυψε ποτέ ότι τον ενδιαφέρει το πλατύ κοινό, δικαιώνοντας την ίδια στιγμή το καλό ελληνικό θέατρο, αποτελώντας έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς και, όπως αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια, και σκηνοθέτες της γενιάς του. «Θυμάμαι πήγαινα στο Λονδίνο, έβλεπα παραστάσεις και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί στην Ελλάδα ήταν ταμπού να δημιουργήσεις μία παράσταση που να αποτελεί καλλιτεχνικό προϊόν και την ίδια στιγμή να απευθύνεται και στον πολύ κόσμο» θα πει. «Νομίζω τα καλλιτεχνικό μου στίγμα και ως ηθοποιού και ως σκηνοθέτη είναι τα πράγματα που δημιουργώ να έχουν μία αξία και την ίδια στιγμή να μπορούν να διαπεράσουν ένα ευρύ κοινό. Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ».
Παράλληλα, υπήρξαν φορές που δεν δίστασε να κλείσει με έναν τρόπο το μάτι στη σοβαροφάνειά μας, αν και μάλλον δεν ήταν διόλου αυτή η πρόθεσή του - «γιατί πρέπει να μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος;» θα πει σε μία αποστροφή του λόγου του - όταν το 2006, για παράδειγμα, δεν δίστασε να παρουσιάσει το «Survivor Ελλάδα - Τουρκία» στις αθώες τότε εποχές του συγκεκριμένου reality ή πριν από έναν χρόνο το παιχνίδι «Οι Προδότες». «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορείς να κάνεις στο θέατρο το “Festen” και την ίδια στιγμή το “Survivor” θυμάμαι μου είχε πει ένας φίλος εκείνη την εποχή» αναφέρει. «Το θέμα είναι με έναν τρόπο να λειτουργούν τα πράγματα μέσα σου. Μπορώ να με βλέπω και στα δύο, όχι με τον ίδιο τρόπο, όχι στον ίδιο βαθμό. Πάντως δεν κάνω ποτέ κάτι που δεν το πιστεύω. Και το κίνητρό μου δεν είναι ποτέ αποκλειστικά μόνο το οικονομικό. Και δισεκατομμυριούχος να ήμουν, θα το έκανα το “Survivor” εκείνη την εποχή. Ήταν κάτι που το ήθελα» καταλήγει.
Πηγή: ΒΗΜΑgazino
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=RdpXgoFGb3qa-1IH8vR0WQ)
