Δανδουλάκη: Οι διακοπές με Μπαλανίκα & Μαρινέλλα, ο αγαπημένος της Δάνης Κατρανίδης & ο Πλωρίτης

Για τον «Αόρατο επισκέπτη» του Οριόλ Πάσυλο, ένα αστυνομικό-δικαστικό έργο με ανατρεπτικό τέλος, μεταφορά της ομώνυμης ισπανικής ταινίας, συνεργάζεται με τη φίλη από τα παλιά Σοφία Σπυράτου - η διασκευή είναι της Λουίζας Μητσάκου.

Κάτια Δανδουλάκη για Πέτρο Φιλιππίδη: «Ό,τι έχω να πω θα το πω στο δικαστήριο»

Επιλέγετε κατά καιρούς έργα μυστηρίου...

«Νομίζω ότι από τη μία είναι τυχαίο, γιατί εμένα μου αρέσουν και με συγκινούν τα κλασικά - Τσέχοφ, Ουίλιαμς, Πιραντέλο. Από την άλλη, αναρωτιέμαι αν με θέλει ο κόσμος στο αστυνομικό, γιατί ουδέποτε έπαιξα αστυνομικό και να έχει αποτυχία. Ξεκίνησα με τον Μιχάλη και τον Θανάση (σ.σ.: Ρέππα - Παπαθανασίου) στο "Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε’’ και μετά στο “Διάλεξε τον θάνατό σου, αγάπη μου”, διασκευές θεατρικών του Ρομπέρ Τομά. Ενδιαμέσως έκανα Άγκαθα Κρίστι, “Μάρτυς κατηγορίας”, Όριάν Εξπρές",το τελευταίο με τον αγαπημένο μου Δάνη Κατρανίδη, και τα δύο σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη».

Διαβάζετε αστυνομικά;

«Ποτέ. Είμαι και πολύ ενοχλητικός συνθεατής σε αστυνομικές ταινίες. Ο Μάριος (σ.σ.: Πλωρίτης) υπέφερε όταν βλέπαμε μαζί γιατί δεν καταλάβαινα και ρωτούσα συνεχώς. Απέκτησα τη συνήθεια όταν στις διακοπές με την Κατιάνα (σ.σ.: Μπαλανίκα) και τη Μαρινέλλα εκείνες ήθελαν να βλέπουμε μόνο αστυνομικά. Άρχισα να ενθουσιάζομαι. Είναι ένα ελκυστικό είδος που απαιτεί συγκέντρωση ενώ σε ξεκουράζει γιατί φεύγεις τελείως από εσένα».

Πώς επιλέγετε τα έργα;

«Τα έργα είναι εκεί και εγώ, ανάλογα με την εποχή, τη στιγμή μου, πάω προς το ένα ή το άλλο. Εχω κάνει όλα τα είδη του θεάτρου, από μπουλβάρ ως αρχαία τραγωδία, πλην επιθεώρησης».

Κωμωδία ή δράμα;

«Κυνηγάω το χιούμορ αλλά δεν παραπέμπω αισθητικά σε αυτό - δεν με βλέπεις και λες “πάμε να σκάσουμε στα γέλια...”. Για τους ανθρώπους που με ξέρουν από το θέατρο έχει αποδειχθεί ότι η κωμωδία μου πάει περισσότερο. Ο κόσμος που με ξέρει από την τηλεόραση, που είναι και πολύς, δεν με έχει δει σε κάτι κωμικό - με θεωρεί ρομαντική, δραματική. Όμως εγώ δεν μπορώ χωρίς το κωμικό. Έχω ένα στοιχείο σαρκασμού. Ο σαρκασμός στην κωμωδία είναι ένα είδος θλίψης και πόνου που έχεις μέσα σου - δεν φεύγει εύκολα. Αυτό το έχω από μικρή: αντί να κλαίω ή να κλαψουρίζω το ρίχνω στην πλάκα. Γι’ αυτό και όταν βλέπω ανθρώπους να κάνουν πλάκα με μαύρα πράγματα, καταλαβαίνω πόσο πονάνε. Αν δεν ξεσπάσεις, θα εκραγείς. Το δράμα το αγαπάω πολύ, αλλά με κουράζει περισσότερο. Η κωμωδία μού δίνει ευφορία».

Συνομιλείτε καλά με τις νεότερες γενιές. Πού οφείλεται;

«Πράγματι. Ζητούν τη συμβουλή μου - το λατρεύω αυτό. Ξέρω, από εμπειρία, να οδηγώ τα παιδιά χωρίς να αισθάνονται ότι πρέπει να ακολουθήσουν ό,τι τους πω. Θέλω να τα βγάλω από δυσκολίες και έτσι να κερδίσουν χρόνο. Καταλαβαίνω αν ένα παιδί θα πάει μπροστά - αν δεν είναι ξερόλας. Εγώ έχω πάντα απόλυτη ανασφάλεια μέχρι να ακούσω την πρώτη ανάσα του κοινού».

Πηγή: Το ΒΗΜΑ

Διαβάστε επίσης:

• Συγκλονίζει η Κάτια Δανδουλάκη: «Θέλω να πεθάνω τραγουδώντας ή κλαίγοντας πάνω στη σκηνή»
• «Ο αόρατος επισκέπτης» στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη
• Δανδουλάκη: «Κάνει χραπ και μου κατεβάζει το μπλουζάκι, έφυγα και κλείστηκα στο καμαρίνι»