Συγκινεί η Δανδουλάκη για τον Πλωρίτη: «Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου όταν ''έφυγε''.Έπαθα κατάθλιψη»
Για τη μεγαλύτερη απώλεια που της κόστισε ψυχικά και την ανάγκασε να παλεύει με την κατάθλιψη για περίπου έξι χρόνια, μίλησε σε τηλεοπτική της συνέντευξη η Κάτια Δανδουλάκη.
Καλεσμένη στην εκπομπή Χαμογέλα και πάλι, η αγαπημένη ηθοποιός και θιασάρχης μίλησε για την αγάπη και την εξάρτηση που έχει με το θέατρο.
Σαν σήμερα πέθανε ο Πλωρίτης - Οι 3 γάμοι, η Λαμπέτη, η Δανδουλάκη & ο έρωτας με τη Βουγιουκλάκη
Συγκεκριμένα είπε: «Το καμαρίνι είναι το σπίτι μου γιατί περνάω περισσότερες ώρες στο θέατρο από ό,τι στο σπίτι μου. Kατά τη διάρκεια της καριέρας μου έκανα τηλεόραση, μετά πήγαινα στο θέατρο, δεν με έβλεπε το σπίτι μου. Ήθελα να νιώθω σπίτι μου. Εγώ θέλω μια αγκαλιά για να δημιουργήσω το οτιδήποτε. Δεν μπορώ τίποτα ψυχρό. Στις επαγγελματικές και προσωπικές σχέσεις μου δεν θέλω να είναι τίποτα ψυχρό, είμαι άνθρωπος της αγκαλιάς και της αφής. Φοβάμαι ;oτι σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε την προσωπική επαφή γιατί θα έχει αντικατασταθεί με μία μηχανή».
Τι κάνει όμως πριν βγει στη σκηνή; Η ίδια αποκάλυψε: «Δεν θα έλεγα την λέξη ιεροτελεστία, ούτε παραξενιά. Θα έλεγα την απόλυτη ησυχία. Θέλω να μου λένε άλλα πράγματα πριν βγω στη σκηνή. Συγκέντρωση, μουσική, ησυχία. Θέλω να είμαι συγκεντρωμένη ό,τι θέλω να πω».
Μιλώντας για τα παιδικά της χρόνια αλλά και την απόφασή της να γίνει ηθοποιός, η Κάτια Δανδουλάκη γύρισε τον χρόνο πίσω και μίλησε για τότε: «Είναι μια γλυκιά μελαγχολία να βλέπω το παρελθόν μου, γιατί όλα αυτά τα υπέροχα και ευλογημένα χρόνια έφυγαν. Τώρα η μόνη ελπίδα είναι τα καινούργια να έχουν περισσότερες χάρες και λιγότερες λύπες. Ήμουν ένα παιδί που μεγάλωσε μόνο του, μοναχοπαίδι, δεν ενοχλούσα ποτέ. Είχα μάθει να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Με βοήθησε αυτό, η μητέρα μου είχε κλίση στο θέατρο αλλά τότε θεωρείτο πρόστυχο επάγγελμα το να είσαι ηθοποιός, και δεν την άφησαν να βγει ποτέ στο θέατρο. Μικρή κατάλαβα ότι έχω κλίση σε αυτό, εφόσον με έπαιρνε η μητέρα μου στο θέατρο. Όταν έπρεπε να επιλέξω τι θα κάνω, τόλμησα να πω ότι θα είμαι στο θεατρικό της τάξης μας. Εκεί πήρα το μεγάλο ρίσκο να αρθρώσω θεατρικό λόγο. Από τότε εξομολογήθηκα ότι θα δώσω στο πανεπιστήμιο – ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, και πέρασα στη Νομική – αλλά πέρασα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Εκεί ξεκαθάρισα στους γονείς μου ότι το ενδιαφέρον μου είναι στο θέατρο. Ο πατέρας μου έκλαψε πικρά αλλά με έβαλε να ορκιστώ ότι αν δεν πάω καλά στο θέατρο, να το αφήσω γρήγορα. Ήταν σωστό αυτό γιατί μπορεί να αγαπάμε το θέατρο αλλά να μην κάνουμε για το θέατρο. Ήταν ο πρώτος που ερχόταν μαζί μου στο θέατρο».
Η ηθοποιός δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον άντρα της Μάριο Πλωρίτη, έναν από τους σπουδαιότερους θεατρανθρώπους και συγγραφείς της χώρας μας για τον οποίο είπε μεταξύ άλλων: «Ο Μάριος ήταν πια στη μεγάλη του δημιουργική στιγμή, ήταν δάσκαλός μου στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης. Ένιωσα ότι θα σφραγίσει τη ζωή μου με αόριστο τρόπο αυτός ο άνθρωπος. Κόντεψα να χάσω την ψυχή μου όταν «έφυγε». Έπαθα κατάθλιψη και υπερκόπωση. Είμαι άνθρωπος της χαράς και δεν μου άρεσε αυτό. Άρα κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν κανονικό. Πήγα στον γιατρό και με χάπια και με σύμβουλο αυτογνωσίας, έκανα 5-6 χρόνια για να πάρω τα πάνω μου. Δούλευα όμως σε αυτή τη διάρκεια. Τώρα το αντιμετωπίζω με χαμόγελο. Πλέον μού έρχονται εικόνες μόνο χαράς. Πάντα, όπου πηγαίναμε, ήμασταν χέρι χέρι. Μου μένουν τα όνειρά μας. Το μόνο αρνητικό που μου μένει από τον Μάριο Πλωρίτη ήταν η αρρώστια στο τέλος».
«Η ζωή πίσω από την σκηνή είναι μόνο δυσκολίες»
Η Κάτια Δανδουλάκη παραδέχτηκε ότι δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι θιασάρχης τη σήμερον ημέρα, σχολιάζοντας χαρακτηριστικά: «Κρατώ αυτό το όνειρο από τα «μαλλιά» γιατί δεν έχω άλλο τρόπο έκφρασης. Όταν είμαι στο θέατρο νιώθω ασφάλεια, πλήρης, ευτυχισμένη. Βέβαια μου κάνει κέφι να ταξιδεύω, να βλέπω τι γίνεται. Αυτό όμως είναι περιστασιακό. Αυτό που σφραγίζει τη ζωή μου είναι πότε θα γυρίσω να παίξω το επόμενο έργο. Έχω πει πως θέλω να «φύγω» μέσα σε μία σκηνή χαράς. Η ζωή πίσω από την σκηνή είναι μόνο δυσκολίες, άγχη στρες, οικονομικές καταστροφές και μόνο αρνητικά. Ως θετικό έχει την προσμονή του δημιουργικού αποτελέσματος. Αυτό πρέπει να το ζυγίσουμε μέσα μας. Εμένα δεν μου έφτανε τίποτα, ήθελα να πάντα. Ήμουν βουλητική στη δουλειά, ήθελα να τα κάνω όλα. Αυτό με κατέβαλλε κάποια στιγμή και κουράστηκα. Τώρα πλέον ξεκουράζομαι περισσότερο».
Η ηθοποιός μίλησε με τα πιο τρυφερά λόγια για τους συνεργάτες της: «Είναι μια υγιής συνθήκη στην ζωή μου η σχέση μου με τους συνεργάτες μου. Ήθελα να δημιουργήσω μια μεγάλη αγκαλιά. Μου φωνάζουν ότι με αγαπούν, αυτό είναι “η περιουσία μου”».
Και κατέληξε λέγοντας: «Την κωμωδία «δεν την έχω στα χέρια μου», δεν την υποστηρίζω. Δείλιασα. Έρεπε να πείσω τους άλλους ότι είμαι ξεκαρδιστική σε έναν ρόλο σε κωμωδία. Θα ήθελα να κάνω αλλά θεωρώ πολύ δύσκολη την κωμωδία. Την λατρεύω, θα ήθελα να κάνω επιθεώρηση»...