Νικολόπουλος: Είναι έμφυτο ταλέντο του δημιουργού να διαισθάνεται τι μπορεί να περάσει στον κόσμο

Δεν είναι φυσικά όλα τα τραγούδια ποτέ ίδιας αξίας. Για τραγούδια που είναι διαχρονικά έχετε τη στιγμή που δημιουργούνται την αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι σημαντικό;

«Υπάρχει κάτι σαν διορατικότητα, δεν μπορώ να το περιγράφω αλλιώς. Είναι ένα έμφυτο ταλέντο του δημιουργού να διαισθάνεται τι μπορεί να περάσει στον κόσμο. Έχω και την ιδιαιτερότητα ότι είμαι παρών στο επάγγελμα και βλέπω τι περνάει στον κόσμο, γιατί το αντιμετωπίζω σε κάθε βραδιά που παίζω. Παράλληλα έχω παρακολουθήσει όλη την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού. Είμαι από τους τυχερούς. Έχω παίξει με τον Κουγιουμτζή. Έχω παίξει σε τραγούδια του Βαμβακάρη, στα “Όμορφα τα γαλανά σου μάτια” παίζω μπουζούκι. Έχω παίξει με τον Τσιτσάνη. Έχω παίξει με τον Θεοδωράκη. Ήμουν εκεί σε όλη αυτή την εξέλιξη, από τον Μάρκο που ήτανε ο πατριάρχης του ρεμπέτικου τραγουδιού, και τον Ζαμπέτα που ήμασταν αχώριστοι φίλοι, μέχρι τους πιο έντεχνους, τον Σπανό, αυτή τη φουρνιά. Έγραψα ένα τραγούδι το 1972, το “Νύχτα στάσου”. Λίγο καιρό πριν ένας συνθέτης, δεν χρειάζεται να πω το όνομά του, είχε γράψει ένα παρεμφερές τραγούδι που έγινε μεγάλη επιτυχία και του είπα πόσο μου άρεσε. Κι εκείνος με ειρωνεύτηκε, είπε "για να δούμε αν εσείς οι μπουζουξήδες μπορείτε να γράψετε τέτοια τραγούδια”. Είπα από μέσα μου “Θα σου δείξω εγώ”. Και έγινε αυτό το τραγούδι που το είπε η Λίτσα Διαμάντη και ακούγεται παντού ακόμη και σήμερα. Νομίζω ότι επειδή βρέθηκα σε αυτές τις ευνοϊκές συγκύριες έγραφα τραγούδια πάντα με γνώμονα το πώς θα αντέξουν στον χρόνο. Παίζει όμως μεγάλο ρόλο και ο στίχος. Και σε αυτό πρέπει να υπάρχει μία γνώση και ένα ταλέντο να μπορεί ο συνθέτης να διαλέγει τον καλό στίχο».

Μου περιγράψατε όμως την αντίδραση ενός ανθρώπου φιλόδοξου και πεισματάρη.

«Ναι, είμαι πεισματάρης. Φιλόδοξος τώρα πια όχι γιατί έχω κατακτήσει όλα όσα ήθελα. Αλλά παλιά ήμουν πολύ φιλόδοξος και ονειροπόλος και πεισματάρης. Οταν έγραψα τους “Ψίθυρους καρδιάς”, μου είπε ένας μεγάλος παραγωγός και πολύ καλός, “Χρήστο, νεύριασες πάλι”. "Ναι”, του λέω. “Πού το κατάλαβες;”».

Σας έχουμε ταυτίσει με το ελληνικό τραγούδι. Ξένους καλλιτέχνες αγαπήσατε ποτέ πολύ;

«Δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ πολύ και έτσι ο ορίζοντάς μου για τα ξένα είναι περιορισμένος. Είχα ακούσει πολύ τον Ντίλαν, που ήταν της γενιάς μου, όπως και τους Beatles ας πούμε. Κάποτε γνώρισα και τον Χάρι Μπελαφόντε, τότε που πηγαίναμε στην Αμερική να παίξουμε για πολύ καιρό. Μου άρεσε κυρίως η ανατολίτικη μουσική, ειδικά η τραγουδίστρια Φαϊρούζ από τον Λίβανο»

Πηγή Το Βήμα

Χρήστος Νικολόπουλος: «Μου δημιουργήθηκαν ταχυπαλμίες, ανέβηκε η πίεσή μου. Είπα “ως εδώ”»

Νικολόπουλος για Γκρέυ:Τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε επικοινωνία και νιώθω ενοχές»

Χρήστος Νικολόπουλος: «Κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη»