Ημέρα της γυναίκας: 6 + 1 επώνυμες που υμνούν τη γυναικεία δύναμη μέσα από προσωπικές ιστορίες

«Αν η γυναίκα ήταν σχήμα θα ήταν κύκλος. Μέσα της κρύβει τη δύναμη της δημιουργίας, της φροντίδας και της μεταμόρφωσης», έχει γράψει η Diane Mariechild και ίσως είναι αυτό που ξεδιπλώνει αριστοτεχνικά το μεγαλείο του ρόλου της σε κάθε κοινωνία χωρίς καμία διάκριση!

Τσιμτσιλή, Καραβάτου, Ζαρίφη, Τσολάκη, Μαλέσκου στέλνουν το μήνυμά τους για την Ημέρα της Γυναίκας

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα το gossip-tv ξεχωρίζει τις γυναίκες εκείνες που μέσα από τη σκέψη που έγινε δύναμη και στόχος, κατάφεραν να δώσουν έμπνευση και να παροτρύνουν κι άλλες γυναίκες να πιστέψουν πως το όνειρο παίρνει σάρκα και οστά όταν η πίστη και η αφοσίωση είναι δυνατά να καταρρίψουν κάθε εμπόδιο.

Ελένη Καρακάση

Η ηθοποιός με δάκρυα στα μάτια πρόσφατα εξομολογήθηκε πως είναι στη διαδικασία υιοθεσίας. Μια κίνηση θεάρεστη που θέλει δύναμη ψυχής καθώς αυτό το ταξίδι έχει δυσκολίες και εμπόδια ωστόσο εκείνη με τον σύζυγό της, πήραν την απόφαση και «ταξιδεύουν» με όνειρο προς την ευτυχία.

«Δεν το έχω δημοσιοποιήσει, γιατί είναι μία διαδικασία πολύ χρονοβόρα, δεν ξέρεις πού θα πάει… Είμαι στη διαδικασία αυτή, δεν ήθελα να το πω, δεν ζορίζομαι, συγκινούμαι πάρα πολύ». Η Ελένη Καρακάση αναφέρθηκε και στις δυσκολίες του συστήματος υιοθεσίας, τονίζοντας πως παρότι υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν, η διαδικασία είναι αργή: «Τα πράγματα πάνε αργά, γιατί δεν μπορούν να τα κάνουν όλα οι άνθρωποι που τα έχουν αναλάβει και τα κάνουν πολύ καλά».
Ωστόσο, δεν έκρυψε την ευγνωμοσύνη της για τη στήριξη που έχει: «Υπάρχουν άνθρωποι που σε βοηθάνε, σε ακούνε, σου μιλάνε και σε καθοδηγούν μπροστά».

Δώρα Χρυσικού

Η Δώρα Χρυσικού έδωσε μάχη με τον καρκίνο και όπως η ίδια έχει εξομολογηθεί… «δεν επέτρεψα στον καρκίνο να πάρει περισσότερα από αυτά που του αναλογούν. Ούτε κατά τη διάρκεια της θεραπείας ούτε τώρα». Μια γυναίκα μαχήτρια, μια γυναίκα που δεν το έβαλε κάτω, πάλεψε με τον χειρότερο εχθρό με θάρρος, πυγμή και πίστη.

«Δεν θα πω ποτέ πως ο καρκίνος ήταν δάσκαλος. Μακάρι να μην είχα πάρει ποτέ ένα τόσο σκληρό μάθημα. Από την στιγμή που αρρώστησα όμως κλήθηκα να το αντιμετωπίσω όσο καλύτερα γίνεται. Ακόμα παλεύω με τον φόβο, κι άλλες φορές νικάω εγώ άλλες όμως νικάει ο φόβος. Κάποιες στιγμές με κυριεύει, τις περισσότερες όμως του επιβάλλομαι. Εκπαίδευσα τον εαυτό μου γι’ αυτό, το πάλεψα πολύ και το παλεύω. Γιατί είναι μια διαρκής διαδικασία αυτή με τον φόβο που δεν έχει ούτε τέλος ούτε τέρμα. Φοβάμαι κάθε φορά που κάνω εξετάσεις, κάθε φορά και λιγότερο όμως• παρόλο που αυτό είναι κάτι που το έχω πάρει απόφαση οτί δηλαδή για την υπόλοιπη ζωή μου θα εξετάζομαι τακτικά. Και κάθε φορά που παίρνω καλά αποτελέσματα παίρνω και μια βαθιά ανάσα, μια παράταση.
Έχω συνειδητοποιήσει πλήρως πως η ζωή μου άλλαξε ριζικά, το βλέπω στην ουλή που έχω στο σώμα μου, το νιώθω κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος χάνει τη μάχη με την ασθένεια, κι εκεί που ο καρκίνος ήταν απλώς μια πληροφορία , μια είδηση, τώρα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μου , της προσωπικής μου ιστορίας. Όμως δεν επέτρεψα στον καρκίνο να πάρει περισσότερα από αυτά που του αναλογούν. Ούτε κατά τη διάρκεια της θεραπείας ούτε τώρα. Προσπάθησα να διαφυλάξω εμένα, την ουσία αυτού που ήμουν γιατί ήμουν και είμαι περισσότερα από τις ωοθήκες και τη μήτρα μου. Είμαι γυναίκα, κόρη, σύντροφος, αδερφή, φίλη, εργαζόμενη, καλλιτέχνης και ολα αυτά είναι ταυτοτικά της ύπαρξης μου , πολύ περισσότερο από τα 5 όργανα που μου αφαιρέθηκαν κατά την επέμβαση. Κι αν πρέπει να σκεφτώ τι πραγματικά μου στέρησε ο καρκίνος, δεν είναι η μήτρα και οι ωοθήκες αλλά η ξεγνοιασιά στη σχέση μου με τον χρόνο. Η συνειδητότητα του εύθρυαστου και του αιφνίδιου. Όμως ζω.κι ισως αυτή να είναι η μόνη απάντηση. Τα κατάφερα. Κι Είμαι ευγνώμων», έγραψε η Δώρα Χρυσικού

Ρεγγίνα Μακέδου

Όχι μία αλλά δύο φορές έδωσε τις δικές της μάχες για τη ζωή η γυμνάστρια Ρεγγίνα Μακέδου. Η Ρεγγίνα, μια γυναίκα «πρότυπο» για όλες εκείνες που μάχονται ενάντια στον «εχθρό». Πάλεψε και πήρε πίσω τη ζωή της.

«Σήμερα κλείνω 2 χρόνια από την μεταμόσχευση!!! Δυο χρόνια που μια Υπέροχη γυναίκα μου έσωσε την ζωή!!! Η δότριά μου, ο άγγελος μου!!! Ποσό σε ευχαριστώ, πόσο να ήξερες! Θα σε γνωρίσω σύντομα!!!! 2 χρόνια πάλης σωματικής, πνευματικής και ψυχικής!!!
Κάτι που δεν βλέπετε πίσω από αυτό το χαμόγελο είναι οι ατέλειωτες ώρες κλάμα!!ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ !!!!!! Αλλά Θεέ μου είμαι ακόμα εδώ!!!
Όλοι οι αγαπημένοι άνθρωποι στην Στοργή στο Παπανικολάου όλοι σας πόσο μα πόσο σας ευχαριστώ για όλα από την διευθύντρια μέχρι τις καθαρίστριες όλους σας όλους !!!!! Ξέρω ότι θα με μαλώσει όμως εγώ το πιο μεγάλο ευχαριστώ θα το πω στον Ιωάννης Μπάτσης που δυο χρόνια είναι ο γιατρός που με βλέπει στα εξωτερικά, με ηρεμεί, με καθοδηγεί με εμψυχώνει με θεραπεύει!!! Μακάρι να ήταν όλοι οι γιατροί σαν εσάς!!!! Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους γονείς μου για όσα ποτέ κανείς δεν είδε , για όλη την στήριξη και την υπομονή !!!! Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε εκείνους τους φίλους που είναι βράχοι δίπλα μου… στα νεύρα μου, στις ήττες μου, στις νίκες μου, στα ξεσπάσματα μου, στα κλάματα μου στα γέλια μου… και ένα ένα μικρό ευχαριστώ για όσους τόλμησαν να με κρίνουν η να με ρίξουν… με κάνατε ακόμα πιο δυνατή…
ΤΕΛΟΣ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ, μεγάλο ευχαριστώ στο ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ για το τεράστιο έργο που κάνει και σώζει ζωές!!! Θα είμαι πάντα όπου με θέλετε εκεί!!! 2 ΧΡΟΝΙΑ !!!!! Ευχαριστώ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ. “Μα εμείς τι και αν γεμίσαμε πληγές, βγήκαμε πάλι νικητές Γι’ αυτό να μην φοβάσαι πια…”», έχει εξομολογηθεί.

Ιωάννα Παλιοσπύρου

Μια ακόμη γυναίκα που στάθηκε στα πόδια της με επιμονή, επιμονή και θάρρος. Μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να παλέψει για να… ζήσει. Να συνεχίζει τη ζωή της έτσι όπως της αξίζει. Πόνεσε, έκλαψε, φοβήθηκε, τρόμαξε όμως είναι εδώ ανάμεσά μας και καθημερινά δίνει το παράδειγμα πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει ό, τι μας ανήκει.

«Όταν φτάνεις στο μηδέν, μπορεί και υπό του μηδενός, δεν έχεις την πολυτέλεια να αφήσεις τον θυμό να σε κυριεύσει. Αυτό μόνο κακό θα σου κάνει και θα σε κρατήσει πίσω. Ίσως, όταν νιώσω στο μέλλον ότι ξαναπατάω στα πόδια μου και νιώσω ασφάλεια στο θέμα της υγείας, φοβάμαι μήπως μου βγει αυτό το συναίσθημα. Δεν ξέρω αν θεωρείται υγιές το ότι δεν έχω περάσει από αυτό το μονοπάτι. Ακόμα και στο δικαστήριο είχα πει στον εαυτό και στην οικογένειά μου ότι δεν θέλω φωνές, δεν θέλω άσχημες καταστάσεις. Ήθελα να πω στους δικαστές τι έχω περάσει και να φύγω. Ήμουν πολύ συγκεντρωμένη. Στις στιγμές του μεγάλου πόνου εκεί προφανώς έχω θυμώσει, έχω βρίσει και έχω φωνάξει»

Ελένη Ράντου

Μάνα, κόρη… μια γυναίκα που μάχεται ενάντια στη μάστιγα της άνοιας από την οποία πάσχει η μητέρα της. Είναι εκεί και με τη δύναμή της μιλά για την «απάνθρωπη», όπως τη χαρακτηρίζει εμπειρία τόσο για αυτόν που τη βιώνει όσο και για αυτούς που είναι στο πλάι εκείνων. Και η Ελένη Ράντου είναι στο πλευρό της μητέρας της ως η γυναίκα εκείνη που θα της δώσει το κουράγιο και το μοίρασμα για όσα η ζωή έχει γράψει.

«Οι άνθρωποι που φροντίζουν ανθρώπους με άνοια, υποφέρουν πάρα πολύ. Επιβαρύνεται πάρα πολύ η καθημερινότητά τους. Είναι αβάσταχτη ασθένεια. Είναι επικίνδυνα τα πάντα. Ακινητοποιείσαι οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά… Είμαστε πολύ μόνοι. Τα χρήματα που χρειάζεται να δώσω, δεν δικαιολογούνται πουθενά, κανένα ταμείο δεν στα γράφει. Θα ήθελα να προτείνω να έχουμε μια φορολογική ελάφρυνση, να μας περνάνε τα έξοδα. Εμένα με έχει διαλύσει από πάρα πολλές πλευρές. Με έχει κάνει να νιώσω αβοήθητη. Δεν μπορώ με αυτό το πράγμα να συμφιλιωθώ. Κάθε φορά έρχεται ένα άλλο στάδιο που είναι ακόμα χειρότερο. Ξέρεις τι έχω κάνει; Δουλεύω πάρα πολύ για να αποσπάσω την προσοχή μου, για αντιπερισπασμό. Είναι 7 χρόνια και ακόμα πηγαίνω και βλέποντας την κατάσταση και λυγίζω… Η φθορά είναι πολύ άγριο πράγμα»..

Μαρία Μενούνος

Μια γυναίκα που ενώ πάλεψε δυο φορές με τον καρκίνο, δεν το έβαλε κάτω. Μια γυναίκα που θέλησε να συνεχίσει τον κύκλο της ζωής της και να δει την ευτυχία μέσα από τα μάτια της κόρης της, την οποία απέκτησε με παρένθετη μητέρα.

«Βλέποντας πίσω (μου φαίνεται μια αιωνιότητα) έβλεπα βίντεο και σκέφτομαι πόσο τρελό είναι το που βρίσκομαι τώρα. Τότε είχα τρομοκρατηθεί. Είχα ένα μωρό να έρχεται και επισκέφτηκα το γραφείο του γιατρού, όπου έμαθα ότι χρειάζομαι μια μεγάλη επέμβαση στην κοιλιακή χώρα! Καρκίνος; Ουάου.
Είχα ένα υπέροχο σύστημα υποστήριξης, για το οποίο θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Ο σύζυγος μου κοιμόταν στο νοσοκομείο. Το πρωί είχα τον μπαμπά μου και όλους τους καλούς μου φίλους. Έχω ευχαριστήσει τους γιατρούς μου σε άλλες αναρτήσεις, αλλά έναν χρόνο μετά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω και τους αγαπημένους μου. Μαζί με την πίστη μου, όλοι βοήθησαν να έχω το θαύμα της θεραπείας και της μητρότητας. Ευχαριστώ και πάλι. Παραμένω για πάντα ευγνώμων», είχε γράψει ενώ για τον ερχομό της μικρούλας της: «Ήταν η πιο ξεχωριστή στιγμή της ζωής μου. Ο γιατρός κυριολεκτικά την άρπαξε και μου την έδωσε. Την έβαλα στο στήθος μου και μαζί με τον Keven κοιταζόμασταν και λέγαμε ‘Ω, Θεέ μου’. Ήταν σκέτη απόλαυση», είπε η παρουσιάστρια, ενώ ο σύζυγός της δήλωσε πως «Ήταν σαν το πρωινό των Χριστουγέννων, πολλαπλασιασμένο επί ένα εκατομμύριο φορές».

Λήδα Μανθοπούλου

Μαχήτρια ζωής η 19χρονη Λήδα Μανθοπούλου, κόρη του Αίαντα Μανθόπουλου.
Η Λαρισαία αθλήτρια έδωσε το «παρών» στην Παραολυμπιάδα του Παρισιού και έγραψε ιστορία στην πρώτη της συμμετοχή καθώς κατάφερε να φέρει ασημένιο στην Ελλάδα. Η Λήδα Μανθοπούλου πήρε την απόφαση να συμμετέχει μετά τη διάγνωσή της με σκλήρυνση κατά πλάκας, πριν από περίπου δυο χρόνια.

«Στην αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολο, χρειάστηκα τουλάχιστον έξι μήνες να συνηθίσω τις αλλαγές στο σώμα μου, στον οργανισμό μου, πάρα πολύ μεγάλες, πόνοι, άλλαξε πάρα πολύ η καθημερινότητά μου, ξαναμπήκα σιγά σιγά στο γήπεδο, στην αρχή δίστασα, αλλά είναι κάτι που μου αρέσει, το αγαπώ και θα το συνεχίσω» δήλωσε πρόσφατα στην ΕΡΤ3. Η 19χρονη Λήδα Μανθοπούλου έχασε τον πατέρα της, Αίαντα τον Οκτώβριο του 2023, σε ηλικία μόλις 61 ετών, μετά από βαρύ εγκεφαλικό που υπέστη. Σε μια συγκινητική της ανάρτηση, μετά το θάνατο του πατέρα της, η Λήδα Μαρία Μανθοπούλου είχε αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Όταν έφυγες πήγα και έκανα τις μάσκες του θεάτρου τατουάζ για εμάς, για εσένα… για να σε έχω πάντα δίπλα μου, για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι μπορώ και να γελάω και να κλαίω για να μου απαλύνει τον πόνο που ζω όλους τους μήνες, παλεύοντας ταυτόχρονα με την σκλήρυνση κατά πλάκας… Η μονάκριβη σου κόρη όπως με φώναζες σε αγαπάει στο άπειρο και πίσω…»

Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας: Τα επιτεύγματα και τα ρεκόρ των σταρ, γένους θηλυκού, στα Όσκαρ!